Αρχ.Βασίλειος Γοντικάκης
Είναι τόσο οικεία, ομογενής η ατμόσφαιρα που βασιλεύει μέσα στη λειτουργική καθαγιασμένη πραγματικότητα με τον κόσμο της δόξης της Βασιλείας Του, τον μακρυνό, τον «άνω». Και είναι τόσο κοντά αυτός ο απρόσιτος κόσμος, ώστε συνυπάρχει με το δικό μας. Ενώνονται, γίνονται ένα. Γι᾿ αυτό τόσο απλά μιλούμε για τα τόσο μεγάλα, και τόσο χαμηλόφωνα («μυστικώς») απευθυνόμεθα εις τον Θεόν τον «άνω».
Συγχρόνως ο Χριστός είναι μακρυά μας. Είναι «o ώδε αοράτως συνών». Δηλαδή δεν υπάρχει κοσμικά, δεν τον βλέπομε σαρκικά με τα βιολογικά μας μάτια και συναισθήματα, ούτε διακρίνεται με τη λάμψη των κεριών, του ηλίου ή της ευφυΐας μας. Αόρατος, άγνωστος και ασύλληπτος μένει σ᾿ όλα αυτά τα κτιστά στοιχεία.
Μέσα στη Θεία Λειτουργία βρίσκεται αληθώς ο Κύριος ως Θεάνθρωπος. Και οι πιστοί, βαπτισμένοι και λειτουργημένοι, βρίσκονται αψευδώς εν Αυτώ. Έτσι, όταν η ευχή αναφέρη ότι «αοράτως σύνεστι» μεταξύ μας, μας διαβεβαιώνει ότι «oρατώς» υπάρχει, αλλά με το φως της χάριτος του Αγίου Πνεύματος και για τις καινές αισθήσεις της πίστεως (ψυχικές και σωματικές). Δηλαδή ο Κύριος υπάρχει πραγματικά, «ενυποστάτως ορώμενος», παρηγορώντας τα έγκατά μας και σώζοντας τη φύση μας ολόκληρη με την «άυλόν τε θείαν έλλαμψιν και χάριν την ορωμένην αοράτως και νοουμένην αγνώστως» (άγιος Γρηγόριος Παλαμάς), και όχι «εκδειματούμενος φάσμασιν» αισθητοίς (ευχή μικρού Αγιασμού) τη φθαρτή και βιολογική μας ύπαρξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου