Ἔφυγα μακριά

Ἅγ.Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος,

Φίλε τοῦ ἀνθρώπου, εἶχα τὴ σκηνή μου στὴν ἔρημο,

ἀπὸ Σένα, τὸν γλυκό μου Κύριο ἔφυγα καὶ κρύφτηκα,

κάτω ἀπ’ τὴ νύχτα χώθηκα τῆς ἀγωνίας νὰ ἐπιβιώσω.

Ἀπὸ κεῖ γέμισα πολλὲς δαγκωματιὲς καὶ τραύματα.

Γύρισα, ἦρθα σὲ Σένα, καὶ στὴν ψυχή μου ὅμως πολλὲς οἱ πληγές. …

Τὸ ἔλεος τῆς χάρης Σου στάλαξε, Θεέ μου,

τὶς πληγές μου ἄλειψε, ἐξάλειψε τὰ ἕλκη,

τὰ μέλη μου συνάρμοσε καὶ σύσφιξε —παράλυσαν—

ἀφάνισε τὶς οὐλές, μὴ μείνει οὔτε μία, Σωτήρα,

τέλεια γιάτρεψέ με ὁλόκληρο, κάνε με ὅπως πρίν,

ὅταν δὲν εἶχα μολυσμὸ οὔτε μώλωπα

οὔτε πληγὴ νὰ αἱμορραγεῖ, οὔτε κηλίδα, Θεέ μου,

εἶχα γαλήνη, χαρά, εἰρήνη καὶ πραότητα,

τὴν ἅγια ταπείνωση καὶ μακροθυμία,

τὸν φωτισμὸ τῆς ὑπομονῆς καὶ πράξεις ὄμορφες,

σὲ ὅλα ὑπομονὴ καὶ δύναμη ἀνίκητη.