ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΛΟΥΚΑ Ευαγγέλιο: Λ. κ. 8, 26-39

Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΦΟΡΕΑΣ ΤΑΞΕΩΣ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

          Εν ολίγοις

          Σήμερα ακούσαμε την ευαγγελική διήγηση που μας αναφέρει το θαύμα που έκανε ο Χριστός στη χώρα των Γεργεσηνών. Θεραπεύει ένα δαιμονισμένο που τον συνάντησε  καθώς ταξίδευε στη λίμνη Γεννησαρέτ. Εκεί συναντά αυτόν τον δαιμονισμένο άνθρωπο που έχει ως κατοικία του τα μνήματα. Η όψη του ήταν φοβερή. Ήταν γυμνός, πετσόκοβε το σώμα του με πέτρες και ενώ ήταν δεμένος με αλυσίδες, τις έσπαζε σε σημείο να γίνει  ο φόβος και ο τρόμος της περιοχής.

          Βλέπουμε ένα άνθρωπο να ζει έξω από την κοινωνική ζωή, χωρίς όνομα και ταυτότητα και στόχους. Αυτόν λοιπόν τον άνθρωπο- δαιμονισμένο συναντά ο Χριστός, ο οποίος επεμβαίνει και αποκαθιστά την τάξη την οποία είχε διασαλεύσει ο διάβολος. Θεραπεύει τον δαιμονισμένο άνθρωπο διώχνοντας τις πονηρές δυνάμεις που είχαν κυριεύσει το δυστυχισμένο αυτό πλάσμα του Θεού. Η θεραπεία του τον αποκαθιστά στην κοινωνική ζωή και τον κάνει σωφρονισμένο και ιματισμένο.

      Ο διάλογος και η συνομιλία που είχε ο Χριστός με τον δαιμονισμένο είναι ενδιαφέρουσα γιατί βλέπουμε να υπάρχουν σημαντικά πράγματα σ’ αυτή. Και το κυριότερο είναι ότι ο Κύριος αποδεικνύεται νικητής και κυρίαρχος, γιατί έχει τη δύναμη να πει την τελευταία λέξη σ’ αυτή την πάλη του διαβόλου με την δύναμη του Θεού. Και αυτό φαίνεται από τον τρόπο που ο Χριστός απευθύνεται στον δαιμονισμένο άνθρωπο ρωτώντας: «Πες μου ποιός είσαι, ποιό είναι το όνομα σου;», αλλά και όταν τα δαιμόνια ζητούν να μπουν στην αγέλη των χοίρων, η οποία τελικά πνίγηκε στη λίμνη.

       Εδώ μπορούμε να διακρίνουμε δύο κόσμους: Τον κόσμο που κυριαρχείται από τις δαιμονικές δυνάμεις, οι οποίες δημιουργούν χάος στη ζωή των ανθρώπων και τους οδηγεί στην καταστροφή. Και από το άλλο μέρος υπάρχει ο κόσμος του Θεού, όπου κυριαρχεί ο κόσμος και το πνεύμα του Θεού, η ελευθερία και η τάξη. Ο Χριστός παρουσιάζεται ως ελευθερωτής των ανθρώπων από το δαιμονικό στοιχείο της ζωής. Και σ’ αυτή την προσφορά της ελευθερίας παρατηρούνται δύο τρόποι ανταπόκρισης των ανθρώπων. Ο πρώτος εκπροσωπείται από τον δαιμονόπληκτο άνθρωπο που θεραπεύθηκε και ο άλλος από τους κατοίκους της περιοχής στους οποίους είχε γίνει το θαύμα.

          Δύο κόσμοι λοιπόν: ο ένας του Θεού που έβαλε τάξη στον κόσμο και ο άλλος του πονηρού που δημιουργεί αταξία και καταστροφή. Ο Χριστός όμως έρχεται για να ξαναφτιάξει τον κόσμο και να τον βάλει σε τάξη και ν’ αποκαταστήσει τα πράγματα στον κόσμο. Και αυτό το βλέπουμε μέσα στα ευαγγέλια, όταν σταματά την τρικυμία, όταν θεραπεύει τους δαιμονισμένους, όταν θεραπεύει τους ασθενείς, όταν ανασταίνει τους νεκρούς. Με την Ανάστασή Του αποκαθιστά την ισορροπία στον κόσμο και στον άνθρωπο. Γκρέμισε το μεσότοιχο της έχθρας και ένωσε σε μία ενότητα τους δύο κόσμους, ώστε να είναι ένας και ενιαίος.

          Απορεί όμως κανείς γιατί οι άνθρωποι δεν βλέπουν καθαρά και δεν διακρίνουν το σωστό και χάνουν τα σπουδαία και μεγάλα. Αγωνίζονται να κερδίσουν τα μικρά και ανούσια της ζωής και χάνουν την αληθινή ζωή που είναι ο ίδιος ο Χριστός, για να ζήσουν δήθεν πιο άνετα. Αυτό συμβαίνει με τους ανθρώπους των Γαδαρηνών, οι οποίοι εκπροσωπούν τον τύπο των ανθρώπων εκείνων που ασυλλόγιστα διώχνουν τον σπόρο του Θεού και αποδεικνύονται άγονο έδαφος. Αυτοί βλέπουν επιφανειακά, κοινωνικά, συμβατικά και εγωκεντρικά, σε σημείο που αν το κήρυγμα του ευαγγελίου δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους, το παραμερίζουν και το πολεμούν και εάν ο Χριστός τους ενοχλεί τότε τον διώχνουν από τη ζωή ως επικίνδυνο.

     Εδώ όμως βρίσκεται η τραγικότητα του πράγματος, γιατί συνειδητά πλέον επιλέγουν το χάος και την ανελευθερία αφού προτιμούν την υποδούλωση τους στις αναγκαιότητες του παρόντος κόσμου. Δεν μπορούν να διακρίνουν τα θαύματα της θείας  αγάπης και σκέπτονται εντελώς εγκοσμιοκρατικά. Εκείνο που μεταβάλλει τον άνθρωπο δεν είναι η ψυχρή λογική, αλλά η συνάντηση με τον Ιησού Χριστό, ο διάλογος μαζί Του και η αναγνώρισή Του ως ελευθερωτή των ανθρώπων από τις ποικίλες δουλείες που τον τυραννούν.

         Ο Χριστός θεράπευσε έναν άνθρωπο δαιμονισμένο. Υπήρξαν όμως άλλοι συμπατριώτες του που είπαν να φύγει. Κι έφυγε. Αιτία; Ή άρνηση αποδοχής του Χριστού. Μία τέτοια όμως συμπεριφορά διατηρεί την αταξία και το χάος μέσα τον κόσμο. Δεν χρειάζεται καμία απογοήτευση. Θα προσβλέπουμε προς Αυτόν. Και η σημερινή ευαγγελική διήγηση βεβαιώνει ότι όπου υπάρχει ο Χριστός τα πράγματα είναι αλλιώτικα. Ο δαιμονισμένος έγινε καλά και ζητούσε  στη συνέχεια ν’ ακολουθήσει τον Χριστό.

          Η Εκκλησία είναι ο χώρος που αυλίζονται οι πιστοί. Είναι ο χώρος μέσα τον οποίο κυριαρχεί η ευταξία και η ελευθερία. Η επιθυμία να μείνει κανείς κοντά στο Χριστό, όπως ο θεραπευμένος του ευαγγελίου, που ένοιωσε την ελευθερία με τη θεραπεία του από τον Χριστό, ήταν ένα δώρο αποκατάστασης από το χάος στην τάξη. Σ’ αυτή την πίστη της Εκκλησίας πρέπει να σκύψουμε, για να διδαχθούμε και ν’ ατενίζουμε τον Ιησού ως ελευθερωτή και απολυτρωτή του κόσμου.

Καλή Κυριακή

π .γ. στ.