Η ουτοπία στον πολιτικό πολιτισμό της κοινωνίας σήμερα

«Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι κάθε τέσσερα χρόνια που ξεκινούν οι εκλογές, πρέπει να υπάρχουν οράματα όπως η Μεγάλη Κοινωνία ή ένα νέο σύνορο. Πάντα υπάρχει κάτι μέγιστο, αποφασιστικό, τελικό. Σ’ αυτό το όραμα είναι κτισμένη η πίστη πως είμαστε υπεύθυνοι, σίγουροι και ικανοί να κάνουμε κάτι μεγάλο και ριζοσπαστικό.

          Όχι. Η ιστορία του κόσμου δεν μας ενθαρρύνει να σκεφτόμαστε μ’ αυτόν τον τρόπο. Οι Ναπολέοντες ατύχησαν όλοι. Τα όνειρά τους ναυάγησαν σε κάποια Αγία Ελένη. Κι’ αυτή η πίστη είναι ουσιώδης σήμερα. Κανένας πολιτικός δεν θα τολμούσε να μας πει πως «έχουμε επίγνωση ότι είμαστε φτωχοί, ανθρώπινες υπάρξεις αμφισβητούμενες, η δύναμη μας είναι περιορισμένη. Ζούμε στο σκοτάδι. Θα προσπαθήσουμε βέβαια να κάνουμε το καλύτερο, μα δεν είναι πολλά αυτά που μπορούν να γίνουν…». Τέτοιος πολιτικός δεν θα πήγαινε πολύ μακριά. Ο πολιτικός θα πρέπει να έχει κάποιο ουτοπικό χάρισμα. Θα πρέπει να μας οδηγεί σ’ εκείνο που ορίζει ο Γάλλος Μαρξιστής Αραγκλόν στο ποίημά του: «Τα αύριο που τραγουδούν». Το αύριο πρέπει να τραγουδά. Γιατί πρέπει να τραγουδά το αύριο; Άνθρωποι θα πεθαίνουν, τα κοιμητήρια θα διευρύνονται. Οι πολιτικοί σήμερα τρέφονται, αν όχι αποκλειστικά με ψέματα, οπωσδήποτε με ουτοπικά μηνύματα.

Πρωτ. Αλ. Σμέμαν, «Ανάμεσα στην ουτοπία και την φυγή»