ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ Μτθ. 25, 31-46, π.Γερ.Στανίτσας

 

Αν ο Χριστός κτυπήσει την πόρτα μας θα Τον αναγνωρίσουμε;

          Καθώς ακούμε σήμερα στην Εκκλησία μας τη γνωστή παραβολή της Κρίσεως έρχεται στη σκέψη μας ο τίτλος ενός βιβλίου του Γάλλου λογοτέχνη, θεατρικού συγγραφέα και ιεραποστόλου Ραούλ Φολλερώ, “ Αν ο Χριστός αύριο κτυπήσει την πόρτα σας θα Τον αναγνωρίσετε;”

          Αλήθεια συμβαίνει στη ζωή μας να συναντήσουμε  το Χριστό χωρίς να Τον αναγνωρίσουμε; Η απάντηση βρίσκεται μέσα στην ίδια την παραβολή. “Κύριε, πότε σε είδομεν πεινώντα ή διψώντα ή ξένον ή γυμνόν ή ασθενή ή εν φυλακή” ρωτούν έκπληκτοι οι εξ δεξιών και οι “εξ ευωνύμων” του Βασιλέως, ακούγοντας το σκεπτικό της απόφασης για τη δικαίωση ή την καταδίκη τους.

          Όλοι αυτοί είχαν συναντήσει άπειρες φορές τον Χριστό, αλλά δεν Τον αναγνώρισαν. Και τούτο γιατί δεν τους παρουσιάσθηκε με την ελκυστική μορφή κάποιου έξοχου Ραββί, που θαυματουργεί και σκορπά αγάπη, αλλά με τη   μορφή κάποιου “ελαχίστου” που ζητιανεύει την αγάπη.

          Έτσι παρουσιάζεται συνήθως ο Χριστός στον άνθρωπο. Αυτή είναι η συχνότερη “μεταμόρφωσή” Του, που γίνεται όχι από την κορυφή κάποιου Θαβώρ, αλλά μέσα στις ανθρώπινες κοινωνίες όλων των εποχών. Και αυτή η μεταμόρφωση περνάει απαρατήρητη. Θα μπορούσαμε να πούμε, ότι ολόκληρη η ζωή μας είναι μια πορεία “προς Εμμαούς” με τον Ιησού Χριστό άγνωστο συνοδοιπόρο μας.

          Πολλές φορές εμείς οι θρησκευόμενοι λέμε, ότι η μεγαλύτερη ικανοποίηση είναι η συντροφιά μας με τον Θεό. Όμως αυτή η ευσέβεια μας αρκετές φορές έχει μέσα της ένα ρομαντικό στοιχείο. Ο Θεός που αποτελεί τον άξονα  της ζωής μας είναι ένα “γλυκύς Ιησούς”, όπως τον παρουσιάζει η ευσεβής φαντασία κάποιων αγιογράφων. Ένα πράο νέο με λίγα γένια, φωτεινό πρόσωπο και στοχαστικό  ύφος. Αλλά όμως πόσες φορές πέρασε από τη σκέψη μας ο Χριστό με τη μορφή των “ελαχίστων”; Δηλαδή ο Χριστός με το πρόσωπο ενός ζητιάνου, ενός ξένου, της ρακένδυτης ρακοσυλλέκτριας, του άρρωστου γείτονα, του  ταλαιπωρημένου μεροκαματιάρη;

          Ίσως πουν πολλοί ότι αυτά είναι ρητορικά σχήματα. Αυτό είναι λάθος. Ο Χριστός ίδρυσε την Εκκλησία Του, επέλεξε μόνος Του αυτή τη “μεταμόρφωση” η οποία  δεν έχει καθόλου συμβολικό περιεχόμενο, αλλά πραγματικό, αφού έχει ως βάση την “κένωση” του Θεού, την ενανθρώπησή Του. Οπότε από τη στιγμή που ήρθε στη γη και ντύθηκε την ανθρώπινη φύση ενώθηκε με ολόκληρη την ανθρωπότητα. Ακόμα και μετά την Ανάσταση και την Ανάληψη Του εξακολουθεί να ζει ανάμεσα μας “εν ετέρα μορφή”.

          Η Εκκλησία είναι η αισθητή και ατελείωτη παρουσία Του στον κόσμο. Όλοι όσοι ανήκουν στην Εκκλησία βαπτισμένοι χριστιανοί στο όνομα  της Αγίας Τριάδας αποτελούν το Σώμα του Χριστού και κατά συνέπεια στο πρόσωπό τους υπάρχει ο ίδιος ο Χριστός. Αν ένα μέλος του σώματος μας πάσχει, τότε υποφέρει όλος ο οργανισμός μας. Και όταν θεραπεύεται ένα πονεμένο μέλος ανακουφίζεται όλο το σώμα μας. Το ίδιο συμβαίνει και με τα πονεμένα μέλη της Εκκλησίας, “των ελαχίστων αδελφών”.

          Και αγκαλιάζοντας με την αγάπη μας και απαλύνοντας τον πόνο τους, ανακουφίζουμε το Σώμα του Χριστού, τον ίδιο τον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό. Τώρα κατανοούμε, ότι τα λόγια του Κυρίου δεν είναι συμβολικά: “ό, τι εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων εμοί εποιήσατε”.

          Η σημερινή παραβολή της “Μελλούσης Κρίσεως” μπορούμε να πούμε πως αποτελεί ένα “επείγον σήμα”, που θέλει να προσγειώσει όσους έχουν πάρει λάθος δρόμο για τη Βασιλεία του Θεού. Ο δρόμος προς τη Β. τ. Θ. Περνάει υποχρεωτικά από τη γη. Δεν γίνεται να συναντήσει κανείς τον Θεό, αν δε προσεγγίσει τον συνάνθρωπο.

          Πάντως εκείνο που μας εντυπωσιάζει στην σημερινή παραβολή είναι, ότι ο άνθρωπος δεν κρίνεται για κάποιες παραβάσεις ή παραλείψεις καθηκόντων απέναντι στον Θεό, αλλά για παραλείψεις υποχρεώσεων απέναντι στους ανθρώπους. Διακονεί κανείς τον Θεό υπηρετώντας τον άνθρωπο και αυτό ευαρεστεί τον Θεό.

          Και συμβαίνει πολλές φορές να κάνουμε έτσι απλόχερα  διάφορες προσφορές και αφιερώματα ακόμη και στους Αγίους, αλλά είμαστε φειδωλοί στην αγάπη προς τους συνανθρώπους μας. Στην προκειμένη περίπτωση η ευσέβειά μας χωλαίνει. Εδώ κρύβεται κάποια ιδιοτέλεια στις πράξεις μας. Μπορεί να προσφέρουμε στους αγίους για να μας ανταποδώσουν πολλαπλάσια. Οπότε μια τέτοια χειρονομία καταντά φτηνή συναλλαγή, αφού περιμένουμε ανταλλάγματα.

         Η γνήσια αγάπη εκδηλώνεται προς στους ανθρώπους, τους αδελφούς μας, τα πονεμένα μέλη του Σώματός Του σε προσωπικό επίπεδο. Άρα η χριστιανική αγάπη δεν είναι μια απρόσωπη κίνηση και απέχει από ένα στεγνό ανθρωπιστικό ενδιαφέρον, που δεν εγγίζει, και κρατά σε απόσταση τα ανθρώπινα πρόσωπα.

          Ώρες- ώρες απορούμε για την έλλειψη αυτής της αγάπης. Η εξήγηση είναι απλή: δεν ανοίγουμε την καρδιά μας στους άλλους, γιατί  το έσχατο κριτήριο για τις αποφάσεις μας είναι εγωιστικό, στενόκαρδο, χωρίς κανένα ορίζοντα και προοπτική.

          Πιστεύουμε  πως μπορεί να αντικατασταθεί η ίδια η ζωή με πράγματα. Έτσι το εγώ μας ζητά να καταξιωθεί με τη σχέση με κάποιο άψυχο αντικείμενο, ενώ μόνον η σωστή σχέση με ένα άλλο πρόσωπο που μπορεί να μας ικανοποιήσει. Τα υλικά πράγματα δεν είναι πρόσωπα, αλλά άψυχα, νεκρά πράγματα που δεν δίνουν ζωή.

          Μόνο η συνάντηση με το συνάνθρωπο χωρείς  δισταγμούς, δίνει τη βεβαιότητα της ζωής και καταξιώνει την ύπαρξή μας. Την ώρα της αγάπης αναπηδά μέσα από την ψεύτικη ζωή η αληθινή ύπαρξη και ο άνθρωπος μετατίθεται από το χώρο του θανάτου στην περιοχή της αληθινής  ζωής, γιατί ‘κραταιά υπέρ θάνατον αγάπη”.

          Η πείνα, η δίψα, η ένδυση, η φροντίδα του αρρώστου, η πρόνοια για τον φυλακισμένο και περιθωριακό άνθρωπο, παύει μέσα από τα λόγια του Χριστού να είναι απλή ανθρώπινη έννοια, ένα απλό γεγονός κοινωνικής σχέσης. Μεταμορφώνεται σε μοναδικό γεγονός γνώσεως του Θεού, αφού στο πρόσωπο των άλλων πρέπει να ανακαλύψουμε του πρόσωπο του Θεού, αλλά και σε αναλογία αφού μόνο μέσα από το γεγονός της αγάπης βλέπουμε καθαρά τον εαυτό μας.

          Οι χριστιανοί της αρχαίας Εκκλησίας συνήθιζαν να προτρέπουν ο ένας τον άλλο στην αρχή της  νηστείας με τα λόγια: “νηστεύσωμεν, ίνα ελεήσωμεν”. Δηλαδή τόνιζαν την ανάγκη να μην περιοριστούμε στην τυπική τήρηση κάποιου θρησκευτικού καθήκοντος, αλλά να προχωρήσουμε στην ουσιαστική εκδήλωση της αγάπης που είναι η φροντίδα μας και η στήριξη των μικρών αδελφών σ’ αυτό τον κόσμο.

          Αυτό ας αποτελεί ένα καθρέπτη και για τη δική μας ζωή.

          Καλές Αποκριές

          π. γ. στ.