Εσπέρας, Μέγα Προκείμενον.....

 

Το μενεξελί δειλινό, η μεγάλη καμπάνα του πρώτου κατανυκτικού εσπερινού, και ύστερα η μικρή  η σύναξη των πιστών, των όσων πιστών, που περιμένουν με το άκουσμα του Μεγάλου Προκειμένου να  δουν και εφέτος να εσοδεύει η Κυρά-Σαρακοστή. Σοβαρή, σιωπηλή, με το λιπόσαρκο κορμί της να κινείται ανάλαφρα μέσα στο νυχτωμένο ναό που ευωδιάζει θυμίαμα, μελισσοκέρι και το άρωμα που απόμεινε απο την πρωινή τη Λειτουργία. Ποιος ξέρει, ίσως να το αναδίνει και ο Αμνός της Προηγιασμένης που περιμένει πάνω στην Αγία Τράπεζα “σφαγιασθήναι και δοθήναι εις βρώσιν τοις πιστοίς”.

          Εσπέρας προκείμενον, λοιπόν, “Μη απαστρέψεις το πρόσωπόν σου από του παιδός σου ότι θλίβομαι...”. Οι στίχοι ακτινοβολούν με ακρίβεια στις ψυχές το Φως της Αναστάσεως, που αν και αργεί, αχνοφέγγει στο βάθος του χρόνου που άρχισε να ντύνεται από απόψε τα μωβ του πένθους. Μέχρι να σκορπιστούν οι δάφνες και τα άνθη του Μ. Σαββάτου στο “Ανάστα ο Θεός...”, μαζί με το φωτεινό, το ανοιξιάτικο χαμόγελο. Μέχρι τότε όμως...

          Μέχρι τότε ο δρόμος είναι μακρύς και ανηφορικός. Κάπου-κάπου, σιμά στα βράδια των Χαιρετισμών στα χαρμολυπικά τα Σάββατα και τις φωτεινές τις Κυριακές, ξαποσταίνουμε, ως το βράδυ της Κυριακής όμως, που θ’ ακουστεί και πάλι το Μέγα Προκείμενο. Τότε, λοιπόν, θα περάσει από εμπρός μας ξανά η Κυρά-Σαρακοστή, για να μας θυμίζει την παρουσία της και εμείς θα φυτέψουμε στην ψυχή μας άλλον ένα σπόρο υπομονής, καθώς θα συλλαβίζουμε την ευχή του αγίου της Κατανύξεως, του οσίου Εφραίμ του Σύρου. “Ναι, Κύριε, πνεύμα υπομονής χάρισαί μοι...”.

          Όταν με τη νύχτα που έρχεται, επιστρέφουμε στα σπίτια μας, νοιώθουμε να μας συντροφεύει η Κυρά-Σαρακοστή και να θρονιάζεται σε περίοπτη θέση, αφού προηγουμένως μαζέψει όλα τα εδέσματα της Τυρινής και μας θυμίσει το τραγούδι που το έλεγαν οι παλιές οι γιαγιές, που σήμερα δεν υπάρχουν πια και μόνο τα λόγια τους περπατούν ανάμεσα μας, όπως οι σεβάσμιο οι ίσκιοι τους....

          “Πάει ου κριάτους πέθανι, ψυχουμαχάει κι ου τύρους, κι παίρνει την περηφιανιά ου σκόρδους κι ου κρουμύδους”.

          Από εκεί και πέρα, αφού μας σερβίρει τα ευώδη νηστίσιμα και ντύνεται το σπίτι με τις  χαρμολύπης το χιτώνα, μας οδηγεί  στο εικονοστάσι και με περισσή φροντίδα μας δείχνει τη Σταύρωση και την εις Άδου Κάθοδον του Κυρίου, για να μας κομίσει μετά ως πρόσφορο την ελπίδα, όπως ο παπάς το Αντίδωρο στην Προηγιασμένη....

          π. Κ. Καλλιανός