ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ

 

Τον δι’ ημάς σταυρωθέντα δεύτε πάντες υμνήσωμεν. Αυτόν γαρ κατείδε Μαρία επί του ξύλου και έλεγεν. ει και σταυρόν υπομένεις, συ υπάρχεις ο υιός και Θεός μου. 

Τον ίδιον άρνα  η αμνάς θεωρούσα προς σφαγήν ελκόμενον, ηκολούθει  Μαρία, τρυχομένη μεθ’ ετέρων γυναικών, ταύτα βοώσα. Που πορεύει, τέκνον; τίνος χάριν τον ταχύν δρόμον επιτελείς;

Μη έτερος γάμος πάλιν έστιν εν Κανά κακεί νυν σπεύδεις, ίνα εξ ύδατος αυτοίς οίνον ποίησης; Συνέλθω σοι, τέκνον, ή μείνον σοι μάλλον;

Δος μοι λόγον, Λόγε, μη σιγών παρέλθης με ο αγνήν τηρήσας με. Συ γαρ υπάρχεις ο Υιός και Θεός μου. 

Τη αγία και Μεγάλη Παρασκευή τα άγια και σωτήρια και φρικτά πάθη του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού επιτελούμεν:

-τους εμπτυσμούς

-τα ραπίσματα

-τα κολαφίσματα

-τας ύβρεις

-τους γέλωτας

-την πορφυράν χλαίναν

-τον κάλαμον

-τον σπόγγον

-το όξος

-τους ήλους

-την λόγχην και προ πάντων τον σταυρόν και τον θάνατον, α δι’ ημάς  εκών κατεδέξατο.

-έτι δε και την του ευγνώμονος ληστού, του συσταυρωθέντος αυτώ, σωτήριον εν τω σταυρώ ομολογίαν.

Ζων ει Θεός συ, κάν νεκρωθείς εν ξύλω,

Ω νεκρέ, γυμνέ και Θεού ζώντος Λόγε. 

Κεκλεισμένας ήνοιξε τας πύλας,

Βαλών ο ληστής κλέιδα το μνήσθητί μου.

Τη υπερφυεί και περί ημάς παναπείρω σου ευσπλαχνία, Χριστέ ο

Θεός, ελέησον ημάς.

Αμήν.