Προς την Παναγία, προς την Υπέρμαχο Στρατηγό, αποτείνεται το θαυμάσιο βυζαντινό τροπάρι “Τη υπερμάχω Στρατηγώ”, που στην πραγματικότητα είναι ο εθνικός μας ύμνος του αγωνιστικού Βυζαντίου. Και σαν εθνικό μας ύμνο έπρεπε η απελευθερωμένη Ελλάδα του 21, αν οι λόγιοι και οι πολιτικοί της εποχής εκείνης είχαν την οξυδέρκεια να καταλάβουν τη σημασία που παίρνει η Παράδοση στη ζωή των Εθνών και δεν έβλεπαν την κλασσική Ελλάδα να ενώνεται ηθικά και ιστορικά με το απελευθερωμένο Έθνος, δίχως την ένδοξη και μεγαλόπρεπη περίοδο της Βυζαντινής χιλιετίας που μεσολάβησε και σφυρηλάτησε τη νέα μας ελληνοχριστιανική συνείδηση. Δείτε όμως. Αυτό που δεν έκαμε το μεταεπαναστατικό κράτος το έκαμε μόνος του ο Ελληνικός Λαός. Έτσι κάθε φορά που ένα μεγάλο γεγονός τρικυμίζει την ψυχή μας, το βυζαντινό τροπάρι ανεβαίνει στα χείλη μας και σμίγει με τους στίχους του Σολωμού. Και πάλι αυθόρμητα κάθε φορά που ένα υπόδουλο τμήμα του Ελληνισμού ενώνεται με την ενιαία ελεύθερη Πατρίδα, ο Ελληνικός Λαός αλληλοχαιρετάται με τη θρησκευτική φράση “Χριστός Ανέστη”. Και προχτές ακόμα, όταν η Ελλάδα έκαμε το θαύμα του ΄41, οι Έλληνες στρατιώτες έβλεπαν την Υπέρμαχον του Βυζαντίου να πολεμά επί κεφαλής των τους κτηνώδεις επιδρομείς. Πήγα και τους είδα, εκεί στα χιονισμένα βουνά της Αλβανίας, αυτούς τους νεαρούς ήρωες των ημερών μας και όλοι είχαν κρεμασμένη στο στήθος, στον ορθοστάτη του παγωμένου τους αντίσκηνου την εικόνα της Βυζαντινής Υπερμάχου. Σαν να ήταν όχι πολεμιστές του Γεωργίου του Β΄ , αλλά του Τσιμισκή, του βασιλείου του Βουλγαροκτόνου ή του τελευταίου Παλαιολόγου. Ως αυτό το σημείο, η Εθνική μας υπόσταση είναι ζυμωμένη με την Ορθοδοξία της Πόλης. Και ήταν πολύ φυσικό.
Συμπέρασμα αδιάσειστο: Αν υπάρχουμε σήμερα σαν Ελληνική φυλή είναι γιατί κρατηθήκαμε από τα άμφια της θρησκείας μας όλα αυτά τα χρόνια” !
Στρατής Μυριβήλης- “Οι παραδόσεις του
Γένους”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου