Συγκλονιστικη Προσευχή:ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΟΝ ΘΕΟ

Σε σκέπτομαι απόψε γεμάτος δέος, δέος κι ευγνωμοσύνη, Άναρχε, Άρρητε, Υπερούσιε. Δεν είναι η νύχτα που συντελεί σ’ αυτό. Είναι η επαφή με την ανθρώπινη σκέψη με το πνεύμα που φύτευσες στα βάθη της οντότητάς μας.

          Πριν από λίγο τελείωσα το διάβασμα ενός βιβλίου. Τι έκτακτο που ήταν, Θεέ μου! Κάθε φορά που παρακολουθώ σε κάποιο αξιόλογο κείμενο το ξετύλιγμα μιας αξιόλογης σκέψης, τη λάμψη ενός δυνατού πνεύματος  καταλαμβάνομαι από δέος και ευχαριστία.

          Μας έκανες “σκεπτόμενα όντα”, “σκεπτόμενα καλάμια”, όπως είπε κάποιο παιδί Σου. Ανείπωτο, ανέκφραστο γεγονός. Να μπορούμε να σκεπτόμαστε, να συνθέτουμε ή να αναλύουμε.

          Να πετάμε στα φτερά του στοχασμού, να πατάμε στα λιβάδια του πνεύματος.

          Σε δοξάζουμε, Μόνε Σοφέ Κύριε, γιατί μας έδωσες τη δύναμη της σκέψης, τη δυνατότητα της προσέγγισης της σοφίας.

          Σε υμνούμε γιατί μπορούμε να γράφουμε βιβλία και να οικοδομούμε επιστήμη.

          Τα χοντρά επιστημονικά συγγράμματα είναι ύμνος στ’ Όνομά Σου, Πάνσοφε, έστω κι αν δεν μιλούν για Σένα. Μέσα από τις πυκνοτυπωμένες σελίδες, που μιλούν για φυσική, χημεία, νομική, ή φιλολογία, αναδίδεται ο ύμνος του ανθρωπίνου πνεύματος προς το Αιώνιο πνεύμα Σου.

          Κι αν το δικό μας πνεύμα μπορεί να πραγματοποιεί τέτοια πράγματα, τι να σκεφθούμε για Σένα, τον υπερκόσμιο και υπερουράνιο Νου, την άβυσσον της Σοφίας....

          ο ίλιγγος, το δέος κι ευγνωμοσύνη συνθέτουν την αποψινή προσευχή μας.

          ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, Αρχιεπισκόπου πρώην Αμερικής