Η λήθη.....

 

Έχεις σκεφθεί ποτέ, άνθρωπε, πόσο έχεις ανάγκη το λάθος διπλανού σου; Το λάθος το μικρό, το απλό ή το μεγάλο λάθος, που πιθανόν εσένα δεν σε επηρεάζει καθόλου;

          Για σκέψου, άνθρωπε...

          Πως αντιδράς όταν, από κάποιο σφάλμα κάποιου, εσύ μαθαίνεις;

          Όταν κάποιος δικός σου γνωστός ή άγνωστος έχει πέσει σε κάποιο ατόπημα,  τότε αρχίζουν συζητήσεις επί συζητήσεων.

          Τότε δεν ψάχνεις πρόθυμους ομοϊδεάτες σχολιαστές το ίδιο με σένα;

          Ακόμη δεν λαχταράς  να πεις σε κάποιον το νέο σου;

          Ή έστω, ακόμα και το στόμα σου από επιλογή δεν ανοίγεις, όμως μέσα στο το μυαλό σου δεν ξεκινάς εσωτερικούς διαλόγους; “Δες τον, που έφτασε και έπεσε...”. “Εγώ δεν είμαι έτσι....” και άλλα τέτοια παρόμοια...

          Το ξέρω πως το κάνεις, γιατί το κάνω και εγώ.

          Σκέφτηκες ποτέ το γιατί; 

          Είμαστε τόσο μικροί, άνθρωπε, που το σφάλμα του άλλου το έχουμε ανάγκη για τον εαυτό μας, για να μπορέσουμε να αντέξουμε. Προσδιορίζουμε, κακώς βέβαια, σε δύσκολες εποχές, τη δική μας την άξια συγκριτικά με κάτι το χειρότερο, που μπορεί κάποιος για λίγο έχει να δείξει..

          Πόσο ανακουφιστικό φαίνεται αυτό για μας;

          Δεν είμαστε, ευτυχώς, σαν τον άλλο.....τον κακό....

          Πως θα νιώθαμε άραγε, αν όλοι γύρω μας ήταν τέλειοι;

          Θα μπορούσαμε να αντέξουμε τον κόσμο;

          Ξεχάσαμε, άνθρωπε, ξεχάσαμε πως ο παράδεισος είναι γεμάτος από ληστές, φονιάδες, και αμαρτωλές γυναίκες....

          Ελευθέριος Ελευθεριάδης

                   Ψυχολόγος