Ο πόνος και ο θάνατος

 

Η ομαλή πορεία του ανθρώπου για την ομοίωσή του προς τον Θεό διακόπηκε. Οι πρωτόπλαστοι θέλησαν να γίνουν ισόθεοι με τρόπο αυθαίρετο, εγωκεντρικό, σατανικό. Απέρριψαν τη συνεργασία του Θεού και δέχτηκαν του πονηρού.

          Η στάση τους αυτή είχε σαν αποτέλεσμα τη διάσπασή τους από τον Θεό που είναι η πηγή της ζωής και της ευτυχίας. Και, σαν φυσική συνέπεια πια ήρθαν ο πόνος και ο θάνατος. Ο άνθρωπος από εκείνη την ώρα τρώει το ψωμί του με τον ιδρώτα του προσώπου του. Γεννάει μα ωδίνες. Ζει με τρόμο και στεναγμούς  επάνω στη γη. Έξω από τον παράδεισο του βρίσκεται συνέχεια ανάμεσα σε αγκάθια  και τριβόλια. Η θλίψη, η φθορά και ο θάνατος, είναι ο αέρας του. Σ’ αυτόν τον αέρα υπέκυψε όλο το ανθρώπινο γένος, γιατί έχει ενιαία τη φύση.

Ευτυχώς όμως που μεσολάβησε, «ωκονομήθη» ο θάνατος, όπως τονίζει ο Ι. Χρυσόστομος και δεν έγινε το κακό αθάνατο. Γιατί, αν δεν πέθαινε ο άνθρωπος με τόσα βάσανα, θα ήτανε το πιο δυστυχισμένο πλάσμα του κόσμου.

          Και ακόμα ήρθε ο Χριστός στη γη και με το θάνατό του, ως αναμάρτητος που ήταν, νίκησε το κράτος του θανάτου. Ο θάνατος πια για τον άνθρωπο δεν είναι παρά ένα επεισόδιο της γης. Η ανάσταση του Χριστού έδωσε το δικαίωμα στο ανθρώπινο γένος ν’ αναστηθεί κι αυτό κατά την δεύτερη παρουσία του Χριστού. «Ο πιστεύων εις εμέ καν αποθάνη ζήσεται» είπε ο Χριστός (Ιω. 12, 25) ο αρχηγός της ζωής. Και όποιος λαβαίνει μέρος στο «Μυστικό μου Δείπνο», στο επαναλαμβανόμενο αυτό θαύμα, που άρχισε από το υπερώο της Ιερουσαλήμ, αυτός θα έχει ζωή αιώνιο. Αυτός, μετά τον «αρραβώνα», που έκανε με το Άγιο Πνεύμα δια των μυστηρίων της Εκκλησίας απάνω στη γη, θα κάνει και τους θείους γάμους στον ουρανό.

          Αλλά και ο πόνος μέσα στην Εκκλησία εντάσσεται στα παιδαγωγικά μέσα του Θεού, για την ανάληψη του ανθρώπου. Έτσι, αποβαίνει κι αυτός ευεργετικός  , κατά τον άγιο Ειρηναίο. Χωρίς τον πόνο και τη θλίψη, λέγει ο Ν. Μπερντιάγιεφ, ο άνθρωπος δεν θ’ ανακάλυπτε ποτέ τα βάθη του και την ουσία της ζωής του. Ο πόνος αφυπνίζει τον άνθρωπο και τον βοηθάει να ξαναβρεί τον χαμέ ο παράδεισό του. Άλλωστε, όπως λέει και ο απ΄. Παύλος, μπροστά στο μεγαλείο της άπειρης αιωνιότητας ο πόνος της γης είναι στιγμιαίος. Είναι ελαφρός. Είναι  τιμή για τον άνθρωπο που πάσχει για το Χριστό και την αλήθεια κι έτσι συμμετέχει στο πάθος του Χριστού που υπέφερε για δικό μας χατίρι. Γι’ αυτό ο πιστός «χαίρει και στα παθήματα» του ακόμα.

          Η Ορθοδοξία, επειδή έχει ως βάση της την ανάσταση και τη θέωση, ξεπερνάει τον πόνο και το θάνατο. Και τον μεν πρώτο, από κατάρα, τον κάνει ευλογία. Τον δε δεύτερο τον βλέπει σαν γέφυρα από τη γη προς τον ουρανό. Γι’ αυτό αναφωνεί ο ι. Χρυσόστομος μαζί με τον απ. Παύλο: «Που σου, θάνατε, το κέντρο; Που σου, Άδη, το νίκος; Ανέστη Χριστός και συ καταβέβλησαι….». Έτσι, η νέα Εδέμ, η βασιλεία του Θεού, με τον νέο Αδάμ, το Χριστό, είναι ασυγκρίτως ανώτερη από τον κήπο του επίγειου παραδείσου που απωλέσθη.

          Όποιος νιώθει το βαθύ μήνυμα της Αναστάσεως του Χριστού, που σημαίνει και τη δική μας ανάσταση, σηκώνει με δύναμη όλους τους πόνους κι όλους τους θανάτους τη γης.

          Ναι, ο πόνος και ο θάνατος, δια Χριστού, έγιναν ευεργέτης μας.

          ΤΙΜΟΘΕΟΥ ΚΙΛΙΦΗ, Ιερομονάχου