Ο Άγιος Ιάκωβος, ο νέος ασκητής της Ευβοίας,
τονίζοντας τη μεγάλη αξία που έχει η μνημόνευση της Προσκομιδής από τους
ιερείς, μας έλεγε την περίπτωση της μητέρας του: «Η μητέρα μου, είπε, είχα
αξιωθεί να την δω ότι βρισκόταν σε άγιο
τόπο, ήταν αγία γυναίκα. Εγώ την μνημόνευα καθημερινώς και κάποια μέρα που
τελείωσε η Θεία Λειτουργία και πήγα στο κελλάκι μου να αναπαυθώ, ήλθε το
πνεύμα, η ψυχή της μητέρας μου και μου λέει: παιδί μου Ιάκωβε, σήμερα ξέχασες
να με μνημονεύσεις.
Όχι μητέρα, της λέω, κάθε μέρα σε μνημονεύω
και μάλιστα την καλύτερη μερίδα σου βγάζω, δηλαδή ένα ψιχουλάκι λίγο μεγαλύτερο
από τα άλλα.
Όχι παιδί μου, σήμερα με ξέχασες, η ψυχή μου
δεν αναπαύεται τόσο, όσο αναπαυόταν τις άλλες μέρες. Παρόλο που είχε αξιωθεί να
τη δει ότι βρίσκεται στον τόπο του παραδείσου, στην αγκαλιά του Θεού, εν
τούτοις η μνημόνευση εκ μέρους του στην Προσκομιδή, της προσέφερε και την
πρόσθετη ανάπαυση».
(Γερ.Γαβριήλ,
Ηγουμένου Ι.Μ. Οσίου Δαβίδ εν Ευβοία)
χ.β
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου