«Σαπίλα»

 

Συγκλονισμένη η κοινή γνώμη παρακολουθεί τις συνεχείς και συγκλονιστικές αποκαλύψεις σχετικά με το κύκλωμα της παιδεραστίας και της μαστροπείας σε συνδυασμό με τις μεθόδους βιασμού ανηλίκων. Εκείνο που άκουσα επανειλημμένως από τους δημοσιογράφους και τους άλλους αναλυτές της επικαιρότητας είναι η λέξη «σαπίλα», ότι σάπισε η κοινωνία. Σε εφημερίδα πανελλαδικής εμβέλειας  τέθηκε το ερώτημα: «Γίναμε κοινωνία τεράτων».

          Όντως, πρόκειται για ειδεχθή εγκλήματα που διαπράττονται σε ανήλικα παιδιά, που τραυματίζουν όχι μόνον το σώμα τους, αλλά προπαντός την ψυχή τους, και καταστρέφουν το μέλλον τους.

          Σε αυτήν την αποκάλυψη όλοι έδειξαν τον αποτροπιασμό τους και δεν φείδονται σκληρών λέξεων για να στιγματίσουν τέτοιες ανώμαλες πράξεις.

          Φυσικά καταδικάζουμε τέτοιες ενέργειες και πράξεις που προσβάλλουν την ανθρωπιά, αλλά και την χριστιανοσύνη μας, γιατί όλοι όσοι εμπλέκονται σε τέτοια αποτρόπαια εγκλήματα είναι βαπτισμένοι χριστιανοί και βιάζουν ανήλικα παιδιά που είναι, επίσης βαπτισμένα.

          Όμως, αυτόν τον τελευταίο καιρό προβληματίστηκα έντονα από όσα έρχονται στο φως της δημοσιότητας  και από όσα παραμένουν στο σκοτάδι. Κυρίως προβληματίζομαι από το γεγονός ότι όλοι είμαστε έτοιμοι να ρίξουμε τον λίθο του αναθέματος στους άλλους, ενώ η ευθύνη πέφτει επάνω μας. Όλοι κάνουμε τον εισαγγελέα και καταγγέλλουμε τέτοια ειδεχθή εγκλήματα, ενώ ευθυνόμαστε κατά ποικίλους τρόπους και βαθμούς.

          Μιλούν πολλοί για «σαπίλα» της κοινωνίας, χωρίς να εντοπίζουν ποιος ευθύνεται γι’ αυτήν την κατάσταση. Υπάρχει σοβαρό πρόβλημα, όταν τα Μ. Μ. Ε. και Ψυχαγωγίας προκαλούν, αφού παρουσιάζουν στα προγράμματά  τους τέτοια πρότυπα ζωής και προτρέπουν τους ανθρώπους σε έναν ηδονικό τρόπο ζωής. Ποιο είναι το περιεχόμενο των περισσοτέρων τηλεοπτικών σίριαλς; Φόνοι, απιστίες, απαγωγές, άκρατη σεξουαλική ζωή και πολλά άλλα. 

          Επί πλέον η κοινωνία δεν έχει προστατευτικά  πλαίσια και βασικές αρχές, αφού το σύνθημα που επικρατεί είναι η άκρατη ηδονή και ευδαιμονία. Έτσι, αποσαρθρώθηκαν οι υγιείς κοινωνικές αντιστάσεις.

          Για το φρικτό περιστατικό που ήλθε τελευταία στο φως της δημοσιότητας δημιουργούνται πολλά ερωτήματα. Τι έκανε το οργανωμένο κράτος σε μια φτωχή πολύτεκνη οικογένεια; Πια είναι η προσφορά των κοινωνικών δομών σε μια οικογένεια με προβληματικούς γονείς; Τι έκανε το Σχολείο, η γειτονιά, η Εκκλησία για να βοηθήσουν τα παιδιά αυτά που μεγαλώνουν σε μια πολύτεκνη προβληματική οικογένεια;

          Χωρίς να θέλω να εξισώσω τις ευθύνες, ούτε να κάνω συμψηφισμό, θα ήθελα να πω ότι όλοι ευθυνόμαστε κατά ποικίλους τρόπους και βαθμούς γι αυτήν την κατάσταση, και όλοι θα δώσουμε λόγο στον Θεό, αφ’ ενός μεν γιατί κλείνουμε τα μάτια σε ενέργειες διεστραμμένων ανθρώπων, αφ΄ ετέρου δε γιατί αφήνουμε απροστάτευτες οικογένειες με οικονομικά προβλήματα και κυρίως αφήνουμε απροστάτευτα τα παιδιά στις πιο ευαίσθητε ηλικίες.

          Συζητώντας με παιδιά στα Σχολεία διαπίστωσα ότι, ενώ παλαιότερα με ερωτούσαν για την ύπαρξη του Θεού, την προσφορά της Εκκλησίας, έστω για τις προγαμιαίες σχέσεις. Τώρα δεν ενδιαφέρονται για τα θέματα αυτά, αφού άλλα τους απασχολούν. Με ερωτούν για την αυτοκτονία, τις εκτρώσεις, την ενδοοικογενειακή βία, την ομοφυλοφιλία κ. λ. π.  αυτό δείχνει ότι η κοινωνία έχει αλλάξει προσανατολισμό. Και, φυσικά, όλοι ευθυνόμαστε γι’ αυτήν την κατάσταση κατά διαφόρους βαθμούς.

          Ν. Ι.  «ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ», τ. 315