Επικήδειος στον μάρτυρα της Κύπρου Σωτήρη Γιατρού

Ο γιος του μάρτυρα Σωτήρη Γιατρού, τα οστά του οποίου βρέθηκαν σε ομαδικό τάφο στα κατεχόμενα, διάβασε την ανάρτησή μας για την τελετή ταφής των οστών (για να δείτε την ανάρτηση πατήστε ΕΔΩ) και μας έστειλε, προς δημοσίευση, τον λόγο που εκφώνησε την ημέρα της τελετής και μια φωτοφραφία. Τον ευχαριστούμε θερμώς και ευχόμαστε ο Κύριος να αναπαύσει την ψυχή του μάρτυρα Σωτήρη Γιατρού και ελπίζουμε η θυσία του να πιάσει τόπο και κάποια στιγμή η Κύπρος μας να ελευθερωθεί από τον βάρβαρο τούρκο κατακτητή.

Το χέρι του ο θάνατος απλώνει
κ' ενός ενδόξου στρατιώτη το μέτωπον αγγίζει.
Μια εφημερίς το νέον φανερώνει.
Το σπίτι του με πλήθος πολύ γεμίζει.

Το βλέμμα του γυρίζει
και ώρα πολλή σε πράγματα γνώριμα προσηλώνει.
Ατάραχος, τους παλαιούς ήρωας ενθυμίζει.

Απ' έξω - τον εσκέπασε σιγή κι' ακινησία.
Μέσα - τον σάπισεν ο φθόνος της ζωής,

Θρηνεί κάθε πολίτου
φωνή· «Την πολιτεία μας ερήμαξ' η θανή του!
Αλοίμονον. η Αρετή απέθανε μαζί του!»

Από το δικό μου στόμα δεν θα ακουστούνε ύμνοι και λόγια θανάτου. Ούτε και λόγια μεγάλα (ενίοτε τυπικά και ψεύτικα) για τους θανάτους αντρειωμένων που θάνατοι δεν λογιώνται.

Για τις αγωνίες μου θα μιλήσω και ένα κατηγορώ θα πω. Αγωνίες που είμαι σίγουρος πως θέλει μέσω της δικής μου φωνής , να παραθέσει και ο τόσο πρόωρα και άδικα χαμένος πατέρας μου.

Ο φιλήσυχος άνθρωπος, ο ξεχωριστός φίλος, ο εκλεκτός συγχωριανός, ο καλός οικογενειάρχης, ο ζηλευτός αδελφός, ο αγαπημένος υιός, ο πατέρας που δεν πρόλαβα να γνωρίσω.

Το κατηγορώ είναι για τα πάθη της φυλής μας, που όντας συνóτζιερη του κόσμου, συνóτζιερα είναι και αυτά που κουβαλάει γενιά γενιά στις ψυχές μας, και η αγωνία είναι για των παθών μας την συνέχεια και δυστυχώς τη συνέπεια.

Είμαστε σίγουροι πως κάποιοι φταίξανε. Κάποιοι ίσως δεν έκαναν αυτό που έπρεπε. Κάποιοι ίσως κάνανε πολύ περισσότερα από ότι έπρεπε. Σίγουρα όχι εμείς. Εμείς τέτοια αíπια ποτέ δεν είχαμε. Κάποιοι άλλοι τα είχαν και τους οποίους φροντίσαμε να διώξουμε. (δημοκρατικά ή άλλωσπώς)

Από το 60 πασχίζουμε να βρούμε ταυτότητα και κράτος με τους μισούς από μας να πανηγυρίζουν για τη σύσταση του και τους άλλους μισούς να την θεωρούν αναγκαίο κακό.

Οι Άγγλοι ήταν δυνάστες….

Ο αγώνας ξεκινά…..

Φτάνουμε στο 60.

Έχουμε τον πρώτο δικό μας πρόεδρο. .... την κατάληξη την ξέρουμε.

Τον επόμενο τον ονόμασαν αδιάλλακτο. Γι αυτό δεν βρήκαμε λύση έλεγαν οι γνώστες των θέλω της πατρίδας.

Γι αυτό και η στροφή στο άλλο άκρο. Στη φιλοσοφία του κάτω οι σημαίες και πάνω οι ΙΔΕΕΣ. Όχι οι δικές μας. Ιδέες για τις οποίες, ιδέα δεν είχαμε οι πλείστοι από μας.

Ακολούθως καταλάβαμε τι ζητούσαμε. Τον ευέλικτο και διπλωμάτη πολιτικό. Με τους ικανούς συνεργάτες και την εμπειρία δεκαετιών. Και επειδή στις ΙΔΕΕΣ ...ανίδεους μας βάφτισαν, εγεννήθηκε το ΣΧΕΔΙΟ…..

Ακολούθησε ο σκληρός και με αρχές επόμενος πρόεδρος. Με το ΟΧΙ του και την αντίδραση του λαού. Αντίδραση την υστάτη για την επιβίωση του πλέον σε τούτη τη γη.

Και φτάνουμε στο σήμερα και τον πρόεδρο μας με την αληθινά καλή του πρόθεση.

Ας αναλογιστουμε από που ξεκινήσαμε και που φτάσαμε.

Όλα αυτά σε κάνουν να διερωτάσαι….........

Ρε μπας και δεν είμαστε εμείς που κάνουμε κουμάντο για μας?

Μπας και δεν μετρήσαμε ποτέ σωστά το μπόι μας?

Έχουμε πολύ μικρό μπόι για να υπερασπιστούμε την επιβίωση μας σε τούτο τον τόπο και έχουμε φροντίσει να το διαιρέσουμε και αυτό, με διαιρέτη τα κομματικά μας καλούπια και χρωματισμούς.

Μετά ψάχνουμε άλλες αιτίες πιο σοβαρές για την αποτυχία και τον εγκλωβισμό μας.

Ποιος άραγε από μας, περισσότερες ευθύνες έχει?

Τεντώσαμε όπως μας βολεύει την πολυγνωμία και την κάναμε......

Όσοι πολιτικοί, τόσες γνώμες. Κοινή γραμμή δράσης? Ούτε γι αστείο.

Εμείς τελικά δεν αποφασίσαμε τι θέλουμε και έχουμε την απαίτηση να μας δουν οι έξωθεν σοβαρά και να μας στηρίξουν, που και να ήθελαν να το κάνουν, δεν ξέρουν ούτε οι ίδιοι με ποιο θέλω μας να συνταχτούν.

ΜΗΝ ΣΚΙΑΖΕΣΤΕ ΟΜΩΣ.

Η ελευθερία μας δεν κινδυνεύει. Κανείς δεν θα μας την πάρει με τα όπλα.

Αυτό μπορεί να μας ξυπνήσει από το λίθαργο και να τους χαλάσει τα σχέδια.

Άλλα μηχανεύονται.

Και ρωτούν με ευγένεια:

- Την ανταλλάσσετε?

Και εμείς την πλένουμε, την στολίζουμε και τη πάμε ως αντάλλαγμα στο χαμόγελο που μας προσφέρουν οι προστάτες της σύγχρονης τάξης πραγμάτων. Έτσι όλοι είναι ευχαριστημένοι μα πιότερο εμείς. Ή τουλάχιστον έτσι προσπαθούμε να δείχνουμε. Στο χαμόγελο καμουφλάρεται και ο βιασμός που συντελείτε στην περηφάνια μας και που λόγω αυτής μας της περηφάνιας δεν τον παραδεχόμαστε.

Που είναι οι αγώνες μας? Που είναι αυτή η περηφάνια? Εκτός μόδας πια.

Πόσο στ αλήθεια μακρινό μας ακούεται το σύνθημα ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ. Λες και έχουν περάσει χίλια χρόνια.

Περάσαμε δύσκολα χρόνια.

Περάσαμε δύσκολους καιρούς.

Κοιτάξαμε από διαφόρων χρωματισμών μάτια το μέλλον.

Φανατιστήκαμε.

Και όταν τα μάτια γίνουν υπερβολικά γαλάζια, τότε δεν βλέπεις καθαρά.

Όταν πάλι γίνουν κόκκινα…… πάλι δεν μπορείς να δεις σωστά.

Αν φανατίστηκες και έκανες το λαό να κλάψει, μην ψάχνεις να δεις αν είχες δίκαιο ή άδικο. Είχες λάθος έτσι κι αλλιώς.

Αν έσφαλλες αλλά θεωρείς το εαυτό σου μεγαλόψυχο και ανώτερο μπορείς να το παραδεχτείς. Το συγνώμη είναι πάντα ο καλύτερος τρόπος να έχεις τον τελευταίο λόγο και όχι να αναμασάς τα τυχόν λάθη των αντιπάλων σου ψάχνωντας εξιλέωση.

Στην Κυπριακή πραγματικότητα οι μετανοήσαντες αποσύρθηκαν ενώ οι επιμένωντες ζουν, βασιλεύουν, ευημερούν και πολιτεύονται.

- Σωτήρη μεν πάεις, του φωνάξε η γυναίκα του όταν έφευγε εκείνο το πρωί. Εν να σε σκοτώσουν.

Τζιέ να μείνω εν να με σκοτώσουν ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ.

Πως γίνεται ένας άνθρωπος που ενώ η μοναδική του έγνοια ήταν η οικογένεια του, η δουλειά του και η μουσική σαν αγαπημένη του ασχολία, να είναι στόχος των ΔΙΚΩΝ ΜΑΣ?

Αν αυτό μπορέσω να το εξηγήσω στον 12χρονο σήμερα γιο μου με το τι να εννοούσε ο παππούς του λέγοντας ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ , τότε δώστε μου μια απάντηση στο τι να του πω όταν με ρωτά γιατί στο ποδόσφαιρο οι συνομήλικοι του βρίζονται για τα κόμματα. Για το ποιος είναι ο Γρίβας και ο Μακάριος που εμπλέκονται στο ποδόσφαιρο μας. Τι είναι το σφυροδρέπανο και τι η σβάστιγγα και γιατί οι οπαδοί ύψωσαν σημαία του ψευδοκράτους στην κερκίδα.

Αν αυτές οι ερωτήσεις είναι δύσκολες τότε εξηγήστε του κάτι άλλο. Δώστε του μια εξήγηση για το ποια σημαία πρέπει να αγαπά και να τιμά. Ελληνική ή Κυπριακή. Εξηγήστε του επίσης γιατί δεν γίνεται να αγαπά και τις δύο το ίδιο.

Και κάτι τελευταίο. Δώστε μια απάντηση αν η Κύπρος είναι Ελληνική ή αν ανήκει στο λαό της. Και γιατί το ένα δεν μπορεί να συνυπάρξει με το άλλο.

Για τα απλά και αυτονόητα ακόμα δεν έχουμε τις απαντήσεις. Και κανένας δεν ξέρει μετά βεβαιότητας να πει πότε επιτέλους θα τις έχουμε.

Ο εχθρός παραμονεύει και πολλές μορφές αλλάζει έξω από την πόρτα μας όσο εμείς ακόμα ψάχνουμε τα αυτονόητα.

ΟΠΟΙΟΣ ΔΕ ΜΙΛΗΣΕΙ ΓΙΑ ΕΝΟΤΗΤΑ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΓΡΑΦΙΚΟΣ.

Όταν μετά την σημερινή κηδεία οι πόρτες κλείσουν, ο καθένας μας τα δικά του καθημερινά προβλήματα θα κοιτάξει.

Κοιτάζοντας όμως στα μάτια τα παιδία μας πρέπει να αναλογιστούμε για το μέλλον τους. Τα πάθη και τα λάθη που κάναμε να μην τα μεταδώσουμε και σ αυτά. Ότι κάναμε εμείς παλιά να μην το κάνουν και αυτά έξω από ένα γήπεδο ή σε ένα συλλαλητήριο τιμής, το οποίο και αυτό μάθαμε να το χωρίζουμε κατά σημαίες.

Υποθήκη για το αύριο που μας ξημερώνει, είναι το τι μαθαίνουμε σ αυτά τα παιδιά σήμερα. Αν στρατολογούμε φανατικούς οπαδούς, αντί σώφρoνα όντα, μην περιμένετε να μας βρουν τα καλύτερα.

Και η ευθύνη θα είναι όλη δική μας

Το κατηγορώ λοιπόν είναι για όσους με τις πράξεις τους έκαναν τον λαό να κλάψει όπως κλαίμε εμείς τώρα, και το αγωνιώ είναι για τα πάθη και τα λάθη που φροντίσαμε να μας είναι αδέλφια και συντηρητές του διχασμού μας.

Μετά την σημερινή μέρα και επειδή δεν έχω άλλο πατέρα να θάψω, ίσως να μην έχω μικρόφωνο να ακουστώ ξανά, αλλά αυτό δεν με πειράζει καθόλου.

Ο λόγος είναι απλός.

Πολλά μπορώ να πω, μα τίποτα να κάνω.

Όσοι όμως το πρόσταγμα έχουν και το αξίωμα ας κάνουν αν το επιθυμούν από μένα το αντίθετο.

Σας ευχαριστώ

Γιώργος Γιατρού του Σωτήρη

99611682