Ιθάκες....

 

Ένα καράβι, Άνθρωπε.

          Πολύ καλό σκαρί και με πανιά, τα πιο φίνα.

          Με ναύτες ψημένους στην αλμύρα και καπετάνιο, που θάλασσες πολλές έχει γνωρίσει. Με αποθέματα μεγάλα, ικανά, μέρες, βδομάδες, μήνες να αντέχουν.

          Μήτε φουρτούνες, μήτε αέρηδες φοβάται.

          Τα πάντα, όλα, μπορεί να τα αντέξει.

          Αν όμως, Άνθρωπε, το καράβι αυτό  δεν θα έχει προορισμό, καθώς θα πέσει στη θάλασσα, τότε θα είναι καταδικασμένο.

          Γιατί και το σκαρί και τα κατάρτια και τα πανιά άδικα θα χτυπιούνται.

          Γιατί οι ναύτες του αντάρα, απ’ το μάταιο, θα του φέρουν.

          Και ο καπετάνιος δίχως προορισμό σε ξέρες και νερά επικίνδυνα, από κούραση ή από λάθος, θα το ρίξει.

          Γιατί και τα αποθέματα θα βγάλουν σκουλήκια, αν δεν σωθούν.

          Και οι φουρτούνες και οι αέρηδες, απ’ το πολύ κτύπημα, θα το κάνουν κουρέλι.

          Έτσι και εμείς, Άνθρωπε. Και εγώ και εσύ.

          Αν από φόβο, η ματαιότητα, ή κούραση, ή δειλία, τα όνειρα και τους στόχους μας ξεχάσαμε και εμείς σαν το καράβι, χωρίς προορισμό, θα έχουμε το ίδιο τέλος.

          Γιατί είναι το όνειρο, είναι ο στόχος που μας κρατάει ζωντανούς.

          Τον Οδυσσέα άλλωστε, χάρη στην Ιθάκη τον θυμάσαι.

          Πριν ξεκινήσεις, σκέψου, ψάξε, Άνθρωπε και βρες ποια είναι η δικιά σου η Ιθάκη.

          Ελευθέριος Ελευθεριάδης,  Ψυχολόγος, “Πριν νυχτώσει”