Ανέκαθεν
οι χριστιανοί περίμεναν τη Μ. Σαρακοστή ως την πιο ευλογημένη περίοδο του
έτους. Και μολονότι γνώριζαν ότι θα δυσκολεύονταν, θα πίεζαν τον εαυτό τους, θα
καλούνταν να κάνουν κάποια πράγματα που θα ήταν πιο δύσκολα, πιο βαριά, όμως
περίμεναν αυτή την περίοδο κάθε χρόνο με πόθο πολύ, με χαρά, με ελπίδα ότι ο
Θεός θα τους ευλογούσε ιδιαίτερα και, βλέποντας τον αγώνα τους, θα τους έδινε
εκείνα ου δεν τους είχε δώσει μέχρι εκείνη την ώρα.
Καθένας λοιπόν έκανε τη σχετική ετοιμασία πως θα αγωνιστεί, πως θα περάσει τη Μ. Τεσσαρακοστή. Οι μοναχοί, που είχαν και την ευχέρεια αυτή, κανόνιζαν που θα αποσυρθούν, που θα καταφύγουν, ώστε και το περιβάλλον και η εξωτερική κατάσταση ακόμη να τους βοηθήσει να φτάσουν στο ύψιστο σημείο του αγώνα, της ασκήσεως, στο σημείο εκείνο που θα ευαρεστούσαν στον Θεό, και ο Θεός θα εκάμπτετο ας πούμε έτσι,, για να τους ελεήσει και να τους ευλογήσει.
Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου