Τα σύγχρονα προβλήματα της Εκκλησίας

 

Ο μακαριστός π. Ιωάννης Ρωμανίδης έζησε τον 20ο αιώνα και στην αρχή του 21ου  αιώνα, και αντιμετώπισε όλα τα προβλήματα της εποχής του μέσα από την εμπειρική θεολογία της Εκκλησίας.

          Ακριβώς, επειδή στηρίχθηκε στην θεολογία των αγίων, οι οποίοι δεν ομιλούν περί του Θεού, αλλά για τον Θεό, γι’ αυτό και είχε αποκτήσει μια πνευματική ευαισθησία να διαβλέπει τα προβλήματα που υπάρχουν σε κάθε εποχή και χρειάζεται να αντιμετωπισθούν απο τους ποιμένες της Εκκλησίας.      Μάλιστα, ισχυριζόταν ότι ο θεολόγος είναι και πνευματικός πατέρας και ο πνευματικός πατέρας είναι και θεολόγος. Αυτό το έλεγε γιατί η πραγματική θεολογία, που είναι η ουσία της ποιμαντικής, διακρίνει το άκτιστο από το κτιστό, τις ενέργειες του Θεού από τις ενέργειες του διαβόλου, πράγμα που χαρακτηρίζεται ως διάκριση. Τόσο ο θεολόγος όσο και ο πνευματικός πατέρας πρέπει να έχουν την πατερική διάκριση για να βοηθούν τα πνευματικά τους παιδιά.

          Αναφερόμενος στο ποιες, προκλήσεις θα κληθεί να αντιμετωπίσει η Εκκλησία στο μέλλον, και εννοούσε βασικά τον 21ο αιώνα, δηλαδή την εποχή μας, θα έλεγε ότι θα είναι τρεις.

          Πρώτη πρόκληση θα είναι ο Οικουμενισμός που συγχέει την θεολογία των Προφητών, Αποστόλων και Πατέρων με την θεολογία των φιλοσόφων και στοχαστών, με αποτέλεσμα να επικρατεί ένας συγκρητισμός.

          Δεύτερη πρόκληση θα είναι η αναζήτηση από όλους των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Βέβαια, δεν πρέπει να αμνηστεύουμε την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην παιδεία, την κοινωνία, την ελευθερία, που γίνονται από τις δυνάμεις του σύγχρονου κόσμου και των δικτατορικών νοοτροπιών, αλλά δεν πρέπει να παραμένουμε μόνον σε αυτήν την εξωτερική πλευρά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και να αγνοούμε την δυνατότητα που έχει κάποιος να δει την δόξα του Θεού ανάλογα με την επίτευξη της ανιδιοτελούς αγάπης.

          Τρίτη πρόκληση θα είναι η σχέση μεταξύ θεολογίας και επιστήμης. Στην Δύση ο χριστιανισμός στηρίχθηκε στην φιλοσοφική μεταφυσική, γι’ αυτό και ήλθε σε σύγκρουση με την αναπτυσσόμενη τότε  επιστήμη. Αντίθετα, η Ορθόδοξη θεολογία έχει άλλο σκοπό, να ομιλεί για τον Θεό της Αποκαλύψεως και να οδηγεί τον άνθρωπο στην  μέθεξη του Θεού, γι’ αυτό και δεν μπορεί να υπάρξει σύγκρουση μεταξύ πραγματικής θεολογίας  και πραγματικής επιστήμης.

          Ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης με την θεολογική γνώση που είχε και την προφητική θεολογία που εξέφραζε συνέλαβε τις προκλήσεις  που έχει η Εκκλησία στις ημέρες μας. Πράγματι, όλα τα σύγχρονα προβλήματα που προκαλούν την Εκκλησία, προέρχονται από τον οικουμενισμό, την θεοποίηση των  ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την σύγκρουση μεταξύ πίστεως και ιατρικής επιστήμης. Και, φυσικά, η Εκκλησία έχει πρόβλημα από χριστιανούς, κληρικούς και μοναχούς, που δεν μπορούν να διακρίνουν την ορθόδοξη θεολογική γνώση από την σύγχυση που προκαλούν ο συγκρητικός Οικουμενισμός, η θεοποίηση των  ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τα επιστημονικά επιτεύγματα.

          Γι’ αυτό περισσότερο από κάθε άλλη φορά σήμερα χρειαζόμαστε κληρικούς, μοναχούς και θεολόγους, που έχουν αφ’ ενός μεν “γρήγορον νουν, σώφρονα λογισμόν, καρδίαν νήφουσαν”, αφ’ ετέρου δε να γνωρίζουν τα δεδομένα της σύγχρονης εποχής, της κοινωνίας και της επιστήμης, για να μπορούν να διακρίνουν το κτιστό από το άκτιστο, το θεϊκό από το δαιμονικό, την πνευματική υγεία από την παράνοια και τον φανατισμό.

          Χρειαζόμαστε ανθρώπους που να μετέχουν της καθαρτικής, φωτιστικής και θεοποιού ενεργείας του Θεού, αλλά ταυτόχρονα, όπως έκαναν οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας, να γνωρίζουν και τα δεδομένα της εποχής μας για να καθοδηγούν με νηφαλιότητα  και ψυχραιμία τα μέλη της Εκκλησίας. Όταν δεν υπάρχουν τέτοια πατερικά αναστήματα, αλλά επικρατούν μονομερείς και φανατισμένοι άνθρωποι, τότε θα πρέπει να έχουμε περισσότερη εμπιστοσύνη στα θεσμικά όργανα της Εκκλησίας, τις Συνοδικές Επιτροπές και τις Συνοδικές αποφάσεις για να αποφεύγονται οι σύγχρονες συγχύσεις και τα σχίσματα.

                   ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ”, τ. 307