“Έφυγες νωρίς,
ούτε που πρόλαβα ν’ αρχίσω
Έφυγες
νωρίς, μα είχα κι άλλα να σου πω
Λόγια
μυστικά, την άλλη όψη σου ν’ αγγίξω
Λόγια μαγικά από έναν κόσμο μου κρυφό”
Σε
ένα από τα πιο ωραία σύγχρονα ελληνικά τραγούδια ακούγεται ο στίχος: “Έφυγες
νωρίς και όλα μείνανε στη μέση, έφυγες νωρίς, μα είχα κι άλλα να σου πω”
(Σταμάτης Σπανουδάκης). Το τραγούδι μιλά για την απώλειά του έρωτα. Θα μπορούσε
όμως να είναι ένας λόγος για κάθε απώλεια, η οποία σημαδεύει την ζωή μας. Η
απώλεια της παιδικότητας. Η απώλεια του έρωτα. Η απώλεια της φιλίας. Η απώλεια
της εργασίας. Η απώλεια στον θάνατο.
Δεν
έχουμε μάθει να αποδεχόμαστε εύκολα την απώλεια. Ίσως γιατί η μνήμη του θανάτου
της ασκητικής μας παράδοσης έχει να
κάνει μόνο με το αίσθημα ότι υπάρχει μετά θάνατον ζωή την οποία πρέπει να
θυμόμαστε, για να μη χάσουμε την ψυχή μας, ζώντας εν αμαρτία και χωρίς μετάνοια.
Όμως η μνήμη του θανάτου μπορεί να μετατραπεί σε μνήμη απώλειας. “Δεν
είναι ο θάνατος που με τυραννά, είναι η
στιγμή που περνάει και χάνεται” (Σταμ. Σπανουδάκης).
Μπορούμε να συμβιβαστούμε με την
απώλεια; Πρέπει;
Η
απάντηση είναι ότι η ζωή μας προσπερνά.
Ότι δεν μας ρωτά. Δεν μπορούμε να διαγράψουμε ό, τι χάσαμε, τα πρόσωπα που
φεύγουν από την ζωή μας, είτε έχουμε ελπίδα πως η απώλεια είναι προσωρινή, είτε
όχι, είναι άνθρωποι με τους οποίους μοιραστήκαμε αγάπη, συναισθήματα,
εμπειρίες, την ίδια μας την ζωή μας. Φεύγοντας, καταλαβαίνουμε ότι είχαμε κι
άλλα να πούμε, που δεν προλάβαμε. Ίσως γιατί δεν το σκεφτήκαμε, ίσως γιατί μέσα
μας είχαμε μία αίσθηση ότι δεν έχουμε χρόνο, ίσως γιατί δεν καταλάβαμε πως
σκέπτονταν, ίσως γιατί δεν μας είναι εύκολο να κατανοήσουμε ότι “η στιγμή
περνάει και χάνεται”.
Η
απώλεια θέλει προσευχή. Θέλει αυτοκριτική. Όταν την βλέπουμε να έρχεται, μέσα
από μια δοκιμασία των αγαπημένων μας, να
προλάβουμε τουλάχιστον να τους δείξουμε ότι τους αγαπούμε, να πούμε, να
συμφιλιωθούμε. Αλλά και όταν η σχέση κλονίζεται, να μη μείνουμε στην
παθητικότητα του “δεν γίνεται τίποτα”. Να ανοίξουμε την καρδιά μας, χωρίς τον
φόβο ότι θα μαλώσουμε.
Αυτός
που μαλώνει θέλει και θα βρει. Αυτός που σιωπά, ενώ μέσα του βράζει, δεν θα τα
βρει ποτέ. Αλλά ακόμη κι αν η έξοδος από μια σχέση ειναι η καλύτερη λύση,
καίτοι επώδυνη, ας μην φοβηθούμε να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας. Ας μην
έχουμε μέσα μας ενοχές ότι κάτι άλλο θα μπορούσαμε να κάνουμε και φοβηθήκαμε ή δε θελήσαμε. Την
ελευθερία του άλλου δεν μπορούμε να την υποτάξουμε.
Αυτό που δεν χρειάζεται είναι το μίσος και η οργή γι’ αυτόν που φεύγει. Ας εμπιστευθούμε την πορεία του και την δική μας στα χέρια του Θεού. Το σχέδιο Του για μας θα φανεί στην υπομονή μας.
Πρωτ. Θεμιστοκλή ΜΟΥΡΤΖΑΝΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου