Πάω μόνο σὲ ξωκλήσια καὶ ἀνάβω ἕνα κεράκι

 

Μᾶς λένε οἱ πιστοὶ «Ἂχ πάτερ μου, ἐγὼ δὲν πάω στὴν Ἐκκλησία! Πάω μόνο σὲ ξωκλήσια καὶ ἀνάβω ἕνα κεράκι. Δὲν μπορῶ ποὺ μπαίνω μέσα στὸν Ναὸ καὶ βλέπουν τί φοράω καὶ μὲ κουτσομπολεύουν».

Ἂν δὲν δῶ τὴν ἐνορία ὡς οἰκογένεια καὶ τὸν ἑαυτό μου μέλος της δὲν γίνεται τίποτα. Ὅταν ἀντιμετωπίζω τὴν ἐνορία ὡς σέκτα κάποιων τέλειων ἀνθρώπων τότε δὲν θὰ θεραπευτῶ ποτέ.

Οἱ ἐξωτερικὲς λατρευτικὲς πράξεις εἶναι εὐλογημένες ὅταν εἶναι ἀποτέλεσμα ἑνὸς ἐσωτερικοῦ πόθου καὶ ἀνιδιοτελὴς ἀγάπης πρὸς τὸν Χριστό, τότε μᾶς ἀναζωογονοῦν. Διαφορετικὰ εἶναι κάποιες «νεκρὲς» ἐκφράσεις οἱ ὁποῖες ἁπλὰ δὲν προσφέρουν τίποτα, ἀντίθετα μπορεῖ νὰ μὲ ὁδηγήσουν καὶ σὲ κάποια μορφὴ ἐσωτερικῆς πνευματικῆς αὐτοδικαίωσης: «Ἀφοῦ ἀνάβω τὰ καντήλια καὶ κάνω δωρεὲς καθάρισα ! Δὲν χρειάζονται πολλά !»

Νὰ ἔρχεστε στὴν Ἐκκλησία γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ ὄχι γιὰ τὰ βλέμματα. Νὰ γίνετε Ἁγία ὥστε ἀντὶ νὰ βλέπουνε τί φόρεμα φορᾶτε νὰ βλέπουν τὸ φωτοστέφανο τῆς Ἁγιότητάς σας, ὥστε νὰ παραδειγματιστοῦν καὶ αὐτὲς καὶ νὰ θεραπευτοῦν. Δὲν φταίει ἡ κουτσομπόλα ποὺ σὲ κοιτάει, φταῖς ἐσὺ ποὺ δίνεις σημασία. Γιατί ἂν σὲ ἐνδιέφερε πραγματικὰ ὁ Χριστὸς δὲν θὰ ἔμπαινες καν στὴν διαδικασία νὰ σὲ ἐνοχλοῦν τέτοιες συμπεριφορές. Κάτσε μπροστὰ καὶ κοίτα τὸ τέμπλο χωρὶς νὰ γυρνᾶς νὰ κοιτᾶς ποιὸς μπαίνει μέσα. Ὅταν μοῦ κάθεσαι γαλαρία , καὶ τὸ βλέμμα σου ὅλο παίζει, δὲν φταίει κανεὶς ἄλλος, ἀλλὰ ἡ ἐσωτερική σου διαστροφή. Ὅταν σὲ ταράζει τὸ βλέμμα τοῦ ἄλλου, εἴτε εἶναι καλοπροαίρετο εἴτε κακοπροαίρετο, τότε ἀδερφὲ ὑπάρχει ἀρρώστια στὴν καρδιά σου.

Καμία μάνα δὲν ἐγκαταλείπει τὸ παιδὶ της ἀκόμα καὶ ἂν τὸ κοροϊδεύουν, εἶναι περήφανη γιὰ αὐτό. Μὴν περιμένουμε νὰ μπαίνουμε στὸ Ναὸ καὶ νὰ μᾶς πετᾶνε ροδοπέταλα. Τὸ καμάρι τῶν Ἁγίων εἶναι ἡ ὁμολογία τους καὶ τὸ μαρτύριο γιὰ τὸν Νυμφίο. Μᾶς ἐνδιαφέρει δυστυχῶς τί θὰ πεῖ ὁ κόσμος καὶ ὄχι ὁ Χριστός. Μπαίνουμε σὲ κοσμικὰ φθηνὰ κοινωνιολογικὰ τρυπάκια καὶ ὄχι σὲ οὐράνιες παρακαταθῆκες. Ἀντιμετωπίζουμε τὴν Ἐκκλησία σὰν ἕναν πολιτιστικὸ σύλλογο … Αὐτὴ ἡ λανθασμένη θέαση τῶν πραγμάτων …. δυστυχῶς δὲν μᾶς πάει παραπέρα.

Δὲν ἐρχόμαστε στὴν ἐκκλησία νὰ δείξουμε κάτι, γιὰ εὔσημα ἢ μετάλλια, ἀλλὰ νὰ ἀφήσουμε τὸν Χριστὸ νὰ μᾶς μιλήσει στὴν σιωπή μας.

Ἀρχὴ μετανοίας εἶναι νὰ ἀκούσω ἔστω αὐτὸ ποὺ θέλει νὰ μοῦ πεῖ ὁ Χριστός, νὰ ἔρθω στὴν Ἐκκλησία καὶ νὰ διαλυθῶ μπροστά Του. Ὅταν πᾶμε καλεσμένοι σὲ ἕνα τραπέζι, δὲν μᾶς ἐνδιαφέρουν τί λένε οἱ καλεσμένοι, μᾶς ἐνδιαφέρει νὰ τιμήσουμε τὸν οἰκοδεσπότη. Γιὰ τοὺς καλεσμένους, εὐθύνη ἔχει ὁ οἰκοδεσπότης ὄχι ἐμεῖς. Στὴν Ἐκκλησία πᾶμε ὡς ἄρρωστοι, διαλυμένοι νὰ μᾶς συνθέσει τὰ κομμάτια μας ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ποὺ μᾶς ξέρει καλύτερα καὶ ἀπὸ τὴν μάνα ποὺ μᾶς γέννησε. Τὰ κεριά, τὰ καντήλια, δὲν σώζουν… Τὰ μυστήρια σώζουν καὶ θεραπεύουν τὸν ἄνθρωπο. Δὲν μὲ σώζει ἂν πάω σὲ ἕνα νοσοκομεῖο καὶ μείνω ἁπλὰ στὴν αἴθουσα ἀναμονῆς ἀλλὰ πρέπει νὰ μπῶ μέσα στὸν γιατρὸ καὶ νὰ ἀφεθῶ στὴν θεραπεία. Τὴν θεραπεία τὴν παίρνω ἀπὸ τὸν γιατρὸ καὶ ὄχι ἀπὸ τὶς φαντασιώσεις μου. Δὲν πᾶμε στὸ φαρμακεῖο νὰ πάρουμε ὅ,τι φάρμακο θέλουμε διότι εἶναι ὡραῖο τὸ κουτὶ ἐξωτερικὰ ἢ ἐπειδὴ μᾶς τὸ εἶπε κάποιος. Χωρὶς τὴν συνταγὴ τοῦ γιατροῦ θέτουμε σὲ κίνδυνο τὴν ζωή μας. Τὸ ἴδιο γίνεται καὶ στὴν Ἐκκλησία μὲ τὸν πνευματικὸ καὶ τὰ φάρμακα ποὺ μᾶς δίνει ὥστε νὰ θεραπεύσουμε τὴν ὕπαρξή μας.

Ἕνα δαιμονικὸς γάμος ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἀπώλεια: Ὁ ἐγωϊσμὸς μὲ τὴν δικαιολογία, καὶ τὰ τέκνα αὐτῶν οἱ φράσεις “Δὲν πειράζει, δὲν τρέχει καὶ τίποτα, σιγά”. Τὸ μεγαλύτερο σφάλμα μας εἶναι αὐτό: Πᾶμε στὸν Χριστὸ ὅπως θέλουμε ἐμεῖς καὶ ὄχι ὅπως θέλει ἐκεῖνος. Τὸ πῶς θέλει ἐκεῖνος ὁδηγεῖ στὴν σωτηρία, τὸ πῶς θέλουμε ἐμεῖς ὁδηγεῖ στὴν ἀπώλεια. Ἂν συντονίσουμε τὴν ὕπαρξή μας στὴν συχνότητα ποὺ λέγεται “ταπείνωση” ὅπως ἔλεγε καὶ ὁ Ἅγιος Παϊσιος θὰ μπορέσουμε νὰ συντονιστοῦμε μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ.

Ἐδῶ ἡ γνωστὴ ρήση βρίσκει γόνιμο ἔδαφος :«Ἡ ἀγάπη βρίσκει τὸν τρόπο , ἡ ἀδιαφορία βρίσκει πάντα μία δικαιολογία».

Ἂν μᾶς ἐνδιαφέρει πραγματικὰ ὁ Χριστὸς καὶ ἡ σωτηρία, ἀκόμα καὶ τὸ μαρτύριο μοιάζει μὲ νανούρισμα. Ἐνῶ ἂν δὲν μᾶς ἐνδιαφέρει ὁ Χριστὸς , ἕνα βλέμμα ἢ τὸ κουτσομπολιὸ μοιάζει μὲ σταύρωση.

Εἴπαμε, δὲν φταίει ὁ ἥλιος , φταίει ποὺ ἔχω κλειστὸ τὸ παράθυρο καὶ δυστυχῶς κατηγορῶ τὸν ἥλιο γιατί δὲν μπαίνει.

Μὴν κατηγορεῖς λοιπόν, τὴν ἔρημο ποὺ εἶναι νεκρὴ ἁπλὰ πήγαινε καὶ φύτεψε ἕνα λουλούδι.

 Πάω μόνο σὲ ξωκλήσια καὶ ἀνάβω ἕνα κεράκι – ΑΓΙΑ ΖΩΝΗ (agiazoni.gr)

Σκουτὴς Σπυρίδων

Ιερευς