Η ιστορία ενός μολυβιού

Το παιδί κοιτούσε τη γιαγιά του που έγραφε ένα γράμμα. Κάποια στιγμή τη ρώτησε:

- Γράφεις μια ιστορία που συνέβη σε εμάς; Και μήπως είναι μια ιστορία για μένα;
Η γιαγιά σταμάτησε να γράφει, χαμογέλασε και είπε στον εγγονό της:

- Όντως γράφω για σένα, Ωστόσο, αυτό που είναι πιο σημαντικό κι από τις λέξεις είναι το μολύβι που χρησιμοποιώ. Θα ήθελα, όταν μεγαλώσεις, να γίνεις σαν κι αυτό.

Το παιδί, περίεργο, κοίταξε το μολύβι και δεν είδε τίποτα το ιδιαίτερο.

- Αφού είναι το ίδιο με όλα τα μολύβια που έχω δει στη ζωή μου!
- Όλα εξαρτώνται από τον τρόπο τον οποίο βλέπεις τα πράγματα. Το μολύβι έχει πέντε ιδιότητες, τις οποίες αν καταφέρεις να διατηρήσεις, θα είσαι πάντα ένας άνθρωπος που θα βρίσκεται σε αρμονία με τον κόσμο.

Πρώτη ιδιότητα: Μπορείς να κάνεις μεγάλα πράγματα, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάς ποτέ ότι υπάρχει ένα Χέρι το οποίο καθοδηγεί τα βήματά σου. Αυτό το χέρι το λέμε "Θεό" και Εκείνος πρέπει να σε καθοδηγεί πάντα σύμφωνα με το θέλημά Του.

Δεύτερη ιδιότητα: Πότε-πότε πρέπει να σταματάς να γράφεις και να χρησιμοποιείς την ξύστρα. Αυτό κάνει το μολύβι να υποφέρει λίγο, αλλά στο τέλος είναι πιο μυτερό. Έτσι, μάθε να υπομένεις ορισμένες δοκιμασίες γιατί θα σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο.

Τρίτη ιδιότητα: Το μολύβι μας επιτρέπει πάντα να χρησιμοποιούμε γόμα για να σβήνουμε τα λάθη. Κατάλαβε ότι το να διορθώνουμε κάτι που κάναμε δεν είναι απαραίτητα κακό, αλλά σημαντικό για να παραμένουμε στο δρόμο του δικαίου.

Τέταρτη ιδιότητα: Αυτό που έχει στην ουσία σημασία στο μολύβι δεν είναι το ξύλο ή το εξωτερικό του σχήμα, αλλά ο γραφίτης που περιέχει. Έτσι, να φροντίζεις πάντα αυτό που συμβαίνει μέσα σου.

Τέλος, η πέμπτη ιδιότητα του μολυβιού: Αφήνει πάντα ένα σημάδι. Έτσι, λοιπόν, να ξέρεις ότι ό,τι κάνεις στη ζωή σου θα αφήσει ίχνη και να προσπαθείς να έχεις επίγνωση της κάθε σου πράξης.

Η.Ρ.

Περιήγηση στα Ιωάννινα

Φωτογραφίες : Τ.Σ.

Ομιλία Πατρών κ.ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ στην συναυλία υπέρ της ανέγερσης ΞΕΝΩΝΑ

«Ὑπάρχει μιά πολύ μεγάλη ἀρετή. Εἶναι ἡ κρηπίς, ἡ βάσις δηλαδή ὅλων τῶν ἄλλων ἀρετῶν. Τόσο γνωστή σέ ὅλους μας, ἀλλά καί τόσο ἄγνωστη. Τήν προφέρουμε συχνά πυκνά μέ τά χείλη μας, ὅμως σπάνια ἐκφράζει τό περιεχόμενο τῆς καρδιᾶς μας. Τήν ὕμνησαν ποιηταί καί τήν τίμησαν πεζογράφοι, τήν ὑπηρέτησαν κάποιοι αὐτοθυσιαστικά. Ἐπειδή ὅμως σημαίνει τήν ἔξοδο ἀπό τόν ἑαυτό μας γιά νά ζήσῃ ὁ ἄλλος, δύσκολα τήν κάνωμε, οἱ πολλοί, τῆς ζωῆς μας ὑπόθεση. Καί ὅμως εἶναι τό κλειδί πού μᾶς ἀνοίγει τήν πύλη τῆς ἀδιαπτώτου χαρᾶς, τῆς ἀληθινῆς κοινωνίας, τῆς οὐσιαστικῆς εὐτυχίας, τῆς πραγματικῆς ἐλευθερίας.

Τήν λένε «ΑΓΑΠΗ». Γλυκύ ὄνομα καί ἄκουσμα. Σέ κάποιες ἐποχές οἱ ἄνθρωποι δέν τήν εἶχαν ἀκούσει κἄν. Δέν γνώριζαν τίποτα γι’ αὐτήν. Ἄκουαν περί φιλίας καί φιλότητος καί στά πλαίσια αὐτῆς τῆς καταστάσεως περνοῦσαν τήν ζωή τους μέσα στήν πεζότητα καί τήν μοναξιά. Ἦλθε, ὅμως, ὁ ἄγνωστος μά τόσο ἐπιθυμητός. Ἐκεῖνος πού λαχταροῦσε ἡ ἀνθρώπινη ὕπαρξη, ὁ κόσμος ὁλόκληρος. Ἧλθε – Σαρκώθηκε - ἡ «ΑΓΑΠΗ». Ὁ πόθος τῶν ἀνθρώπων γιά λύτρωση, παρεβίασε τοῦ Οὐρανοῦ τίς πύλες καί ἡ «Ἀγάπη» κατῆλθε. Ἀνέβη στό Σταυρό, θυσιάστηκε γιά μᾶς καί ἀναστήθηκε. «Ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί», θά μᾶς εἴπῃ ὁ Εὐαγγελιστής τῆς ἀγάπης, ὁ ἠγαπημένος Μαθητής, Ἰωάννης ὁ Θεολόγος. Ὡς ἱερά παρακαταθήκη, ὁ Κύριος, μᾶς ἄφησε τόν λόγο Του, τήν ἐντολή του, «Ἀγαπᾶτε ἀλλήλους» καί ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης τήν προτροπή του, «Τεκνία ἀγαπᾶτε ἀλλήλους».

Ἀδελφοί μου, ὁ δρόμος γιά τόν οὐρανό, περνάει ἀπό τήν γῆ, ἀπό τά πρόσωπα τῶν ἀδελφῶν μας τῶν ἐλαχίστων, οἱ ὁποῖοι ἀπλώνουν τό χέρι τους γιά νά πιάσουν τό δικό μας. Τούς στέλνει ὁ Θεός, γιά νά γίνουν εὐεργέτες μας, ὅπως λέγει χαρακτηριστικά ὁ Ἅγιος Ἱωάννης ὁ Χρυσόστομος. Ἡ προσφορά ἀγάπης πρός τούς ἐνδεεῖς, λέγει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος μᾶς ἐξαφαλίζει τόν οὐρανόν. «Ἔχεις ὀβολόν; ἀγόρασον τόν οὐρανόν˙ οὐχ ὅτι εὔωνος ὁ οὐρανός, ἀλλ’ ὅτι φιλάνθρωπος ὁ Δεσπότης....». Δηλαδή «Ἔχεις μιά πεντάρα (λίγα χρήματα) ἀγόρασε τόν οὐρανό. Ὄχι ἐπειδή εἶναι φτηνός ὁ οὐρανός, ἀλλ’ ἐπειδή εἶναι φιλάνθρωπος ὁ Δεσπότης...». ( Ἁγ. Ἰωάννου Χρυσοστόμου, περί Μετανοίας, ὁμιλ. Γ΄ ΕΠΕ 30,142).

Μέσα ἀπό τήν προσφορά ἀγάπης πρός τούς ἀδελφούς μας, προσφέρουμε στόν ἴδιο τόν Θεό, ἤ μᾶλλον ἐξασφαλίζουμε τόν Παράδεισο, τήν αἰώνια Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Σήμερα, δυστυχῶς, ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν ἐψύγη. Δέν θά ἦτο ὑπερβολή νά εἴπωμε, ὅτι ἡ ἀγάπη πῆρε διαζύγιο ἀπό τήν δύναμη. Ὅποιος ἀγαπάει δέν ἐχῃ ἴσως τήν ὑλική δύναμη νά βοηθήσῃ. Ὅποιος ἔχει τήν ὑλική δύναμη, πολλάκις, δέν θέλει νά προσφέρῃ.

Ὅμως ὑπάρχει ἡ δύναμη τῆς ψυχῆς, ἡ προσευχή, ἡ καρδιά, πού ξεπερνάει ὅλα τά ἐμπόδια, γκρεμίζει βουνά καί νικάει τά κύματα, γιά νά συναντήσῃ τόν ἀγαπώμενο, τόν συνάνθρωπο τόν ἀδελφό, ὅποιος καί ἄν εἶναι αὐτός.

Ἡ τοπική μας Ἐκκλησία, εὐαισθητοποιημένη στόν συγκεκριμένο τομέα (καί βέβαια δέν θά μποροῦσε νά εἶναι διαφορετικά), ἀφοῦ αὐτή εἶναι ἡ ἐντολή τοῦ Θεοῦ, προσφέρει ἀγάπη καί θαλπωρή σέ κάθε ἄνθρωπο καί εἰδικά στούς ἐν ἀνάγκαις καί θλίψεσιν ὄντας ἀδελφούς ἡμῶν, εἴτε εἶναι πατρινοί, εἴτε κατάγονται ἀπό ἄλλα μέρη.

Ὁ «ΞΕΝΩΝΑΣ» τόν ὁποῖο ἔχουμε ὁραματισθῆ εἶναι ἕνας στόχος μας μεγαλόπνοος, πού ἀπαιτεῖ καί κόπο καί μόχθο πολύ. Σ’ αὐτό τόν χῶρο, στό Κάτω Καστρίτσι, κοντά στό Γενικό Πανεπιστημιακό Νοσοκομεῖο Πατρῶν «Παναγία ἡ Βοήθεια», θά προσφέρουμε τό ἐλάχιστο πού δυνάμεθα σέ ὅποιους ἀδελφούς μας, ἐμπεριστάτους καί ἐνδεεῖς ἔρχονται στόν τόπο μας ἀπό ἄλλα μέρη τῆς Πατρίδος μας, γιά νά βροῦν θεραπεία στά μεγάλα Νοσηλευτικά Ἱδρύματα τῆς πόλεως μας. Θά παρέχῃ στέγη σέ ὅσους συνοδεύουν τούς ἀσθενεῖς καί δέν δύνανται νά ἀνταποκριθοῦν στίς ἀπαιτήσεις καί τά ἔξοδα διαμονῆς τους στήν Πάτρα.

Ἡ σημερινή ἐκδήλωση εἶναι ἔκφραση συμπαραστάσεως στόν ἀγῶνα τοῦ Ἐπισκόπου καί τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως γιά ἀνακούφιση τοῦ πόνου τῶν συνανθρώπων μας.

Γνωρίζω, ὅτι τό κάθε ἔργο ἔχει ἀνάγκη συλλογικῆς προσπαθείας καί ἐργασίας. Μόνος του κάποιος, ἐλάχιστα πράγματα μπορῇ νά ἐπιτύχῃ. Ὅλοι μαζί ἀγωνιζόμαστε γιά τό χτίσιμο αὐτῆς τῆς κοινωνίας, ἐν ἀγάπῃ.

Γνωρίζω ὅτι ζοῦμε σέ πολύ δύσκολες ἐποχές. Ἡ πατρίδα μας διέρχεται μεγάλη πνευματική καί οἰκονομική κρίση. Ὅμως τό ἔναυσμα τοῦ ἡρωισμοῦ εἶναι ἡ δυσχέρεια. Στίς δύσκολες περιόδους γράφτηκαν οἱ ἡρωικώτερες καί λαμπρότερες σελίδες στόν τόπο μας καί πραγματοποιήθηκαν τά σπουδαιότερα ἔργα. Γιατί, ὅπως ἀνέφερα παραπάνω, τό κάθε ἐπίτευγμα εἶναι πρωτίστως ὑπόθεσις πνευματική. Εἶναι κατάθεση ψυχῆς.

Ἕνας ποιητής ἔλεγε: «Ἕκαστος ἐπιτυγχάνει ὅ,τι ζητεῖ ἀρκεῖ νά τό θέλει ὁλοψύχως». Καί μεῖς ὁλόψυχα τό θέλομε αὐτό τό ἔργο καί τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, θά τά καταφέρωμε.

Ὁ «ΞΕΝΩΝΑΣ» θά εἶναι τό ἔργο ὅλων μας. Ὅλης τῆς Πάτρας. Θά κτισθῇ μέ τήν ἀγάπη μας, τήν προσευχή μας καί τήν ἴδια τήν καρδιά μας. Μέ τό αἷμα μας καί τό δάκρυ μας.

Ἡ ἀποψινή Συναυλία εἶναι προσφορά ἀγάπης 13 νέων ἀνθρώπων, καταξιωμένων σολίστ ἀπό διάφορες χῶρες, οἱ ὁποῖοι, ἄκουσαν γιά μᾶς καί γιά τόν ἀγῶνα μας καί ἔρχονται κοντά μας, χωρίς κανένα δικό τους ὄφελος, ἀλλά γιά νά ποῦν μέ τόν δικό τους τρόπο, μέ τό τραγούδι τους καί μέ τό μουσικό ὄργανο πού κρατοῦν στά χέρια τους, τό μαντολίνο, τό: «εἴμαστε κοντά σας, προχωρεῖστε». Ἡ ἀγάπη εἶναι τό τραγούδι τῆς ψυχῆς. Ὅποιος ἀγαπάει χαίρετε. Ἐκφράζεται μέ κάθε τρόπο ἀκόμα καί μέ τήν τέχνη, πού εἶναι ὑπόθεση βαθειά ἐσωτερική. Τούς εὐχαριστῶ πολύ καί εὔχομαι ἀπό τά βάθη τῆς ψυχῆς μου νά τούς συνοδεύῃ ὁ Θεός σέ κάθε τους βῆμα.

Ἀκόμη, ἐκ βαθέων ἐκφράζω τίς θερμότατες εὐχαριστίες μου πρός ὅλους, ὅσοι συνετέλεσαν στό νά φτάσουμε στήν σημερινή ἡμέρα, ἀλλά καί ἐκείνους πού μᾶς βοηθοῦν σέ κάθε φιλάνθρωπη καί ἐλεήμονα προσπάθεια μας.

Ἐνθυμοῦμαι τήν εὐλογημένη ψυχή, πού μᾶς χάρισε τό οἰκοπεδο γιά τήν ἀνέγερση τοῦ Ξενῶνα, τήν κ. Κυριακή Νάνου καί ἐκφράζω γιά μιά ἀκόμη φορά τίς εὐχαριστίες μου πρός αὐτήν.

Τόν Νομικό Σύμβουλο τῆς Μητροπόλεως κ. Ρηγᾶτο, πού κοπίασε, ὥστε νά διευθετηθοῦν ὅλες οἱ νομικές ὑποθέσεις.

Ἐπίσης μνημονεύω καί τῆς πρώτης Συναυλίας, πού ἔγινε γιά τόν Ξενῶνα ἀπό τόν Ὀργανισμό «ΠΟΡΦΥΡΑ».

Εὐχαριστῶ τόν Δῆμο Πατρέων καί τήν Ἀντιδημαρχία Πολιτισμοῦ. Τόν Ἀντιδήμαρχο Πολιτισμοῦ κ. Ἀλέξιο Σκαρμέα. Τόν Ὀργανισμό Πολιτιστικῶν καί Καλλιτεχνικῶν Ἐκδηλώσεων καί τόν Πρόεδρό του κ. Ἀνδρέα Ἀνδριόπουλο ὡς καί τόν υἱό του. Τό Τεχνικό Γραφεῖο τοῦ κ. Δημητρίου Ἀλεξάκη, τόν ἴδιο, καί ὅλο τό προσωπικό πού κοπίασασαν γιά τίς μελέτες. Τούς Ὑπευθύνους τοῦ Ἀρχαίου Ὠδείου Πατρῶν, τήν ἁρμόδια Ἀρχαιολογική Ὑπηρεσία, τούς Χορηγούς, οἱ ὁποῖοι θά ἀναφερθοῦν ὀνομαστικῶς σέ λίγο καί ὅλους ἐσᾶς Κληρικούς καί Λαϊκούς, οἱ ὁποῖοι ἔρχεσθε κάθε φορά καί ἤλθατε καί τώρα, πιστεύω ὅτι θά ἔλθετε καί στή συνέχεια, ἀρωγοί μας στήν εὐλογημένη αὐτή προσπάθεια μας.

Ἐπαναλαμβάνω ὅτι, ἕνας μόνος, δέν μπορεῖ νά κάνει πολλά πράγματα.

Ὅλοι μαζί κάνουμε θαύματα.

Ὅλοι εἴμαστε Ἐκκλησία. Κάποια στιγμή, ποιός ξέρει, μπορεῖ νά βρεθοῦμε καί μεῖς στήν ἀνάγκη νά ἁπλώσουμε τό χέρι μας καί βοήθεια νά ζητήσουμε. Ὁ Λόγος τοῦ Κυρίου εἶναι σαφής: «Ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοί ἐποιήσατε».

Σᾶς εὐχαριστῶ ἀπό τά βάθη τῆς ψυχῆς μου ὅλους σας, γιά τήν βοήθειά σας, τήν παρουσία σας ἀπόψε ἐδῶ, τήν προσευχή σας καί τήν συμπαράστασή σας στό ἔργο μας.

Ὁ Θεός νά εἶναι πάντοτε μαζί σας.»

Ι.Μ.Πατρών

Η φωνή της συνειδήσεως

Μητρ.Αυγουστίνου Καντιώτου

«Δυό πράγματα με πείθουν για την ύπαρξη του Θεού· τα άστρα τ’ ουρανού και η φωνή της συνειδήσεως», λέει ο Πασκάλ.
Tι είναι όμως η συνείδησι; Eιναι η ικανότητα που κάνει τον άνθρωπο να διακρίνη το καλό από το κακό. Σε σπρώχνει στο καλό, και νιώθεις κόλαση όταν κάνης το κακό. Aυτή τη φωνή άκουγε ο Σωκράτης και ερχόταν σε αντίθεση με τους ψευτοκουλτουριάρηδες της εποχής του, τους σοφιστάς. Για τη συνείδηση μας μιλάει ο απόστολος Παύλος στο β΄ κεφ. της πρός Pωμαίους επιστολής. Oσοι ακούνε τη συνείδησή τους, ονομάζονται ευσυνείδητοι. Oσοι δεν τη λογαριάζουν, είναι ασυνείδητοι. O ασυνείδητος όμως είναι δυστυχισμένος, όπου κι αν βρίσκεται· ενώ ο ευσυνείδητος, ακόμα και μπροστά στο θάνατο, είναι ευτυχής. Oλα τα ψυχολογικά προβλήματα οφείλονται στις τύψεις της συνειδήσεως. Γι’ αυτό είναι απαραίτητη η εξομολόγηση, διότι το βάρος της αμαρτίας πιέζει φοβερά και μετά από πολλά χρόνια κι αν ακόμα κανείς δεν το ξέρει. Yπάρχουν άνθρωποι που έκαναν και δημόσια εξομολόγηση για να ησυχάσουν. O άγιος Iωάννης ο Xρυσόστομος λέει· «Kαλύτερα να σε κεντήσει σκορπιός παρά να σε κεντήσει η συνείδηση». H φωνή της συνειδήσεως οδήγησε πολλούς στην αυτοκτονία. Γι’ αυτό προσοχή· όχι απελπισία, σαν τον Iούδα, αλλά εξομολόγηση. O Nτοστογιέφσκι είπε· «Oταν εξωμολογήθηκα, παράδεισος άνθισε στην καρδιά μου». Tρέξτε λοιπόν όλα τα παιδιά στην εξομολόγηση, να νικήσετε τους πειρασμούς της αμαρτίας, για να ζήσετε όχι μόνο τον ωραίο παράδεισο της φύσεως αλλά και τον παράδεισο της ψυχής σας, του οποίου κλειδί είναι η ιερα εξομολόγηση.

ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ

ΕΛΛΗ, Η ΔΡΑΧΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Απολογισμός «εκδημοκρατισμού»

Tου Xρήστου Γιανναρά

Μετά τη δικτατορία των ετών 1967-1974, ο τομέας του κρατικού και κοινωνικού βίου που γνώρισε τον πληρέστερο «εκδημοκρατισμό» ήταν σίγουρα η παιδεία:

Καταργήθηκε η ομοιόμορφη ενδυμασία των μαθητών και κάθε περιορισμός στο είδος της κόμμωσης, στη χρήση καλλυντικών, στο αξιοπερίεργο της εμφάνισης.

Αναπτύχθηκε ελεύθερα ο συνδικαλισμός των μαθητών, το λεγόμενο «μαθητικό κίνημα», με εντυπωσιακές επιδόσεις σε απεργίες, καταλήψεις, αποκλεισμούς οδών, απευθείας διάλογο των μαθητών με τους υπουργούς Παιδείας.

Απαγορεύτηκε να διορθώνονται τα λάθη στα γραπτά των μαθητών και μάλιστα με κόκκινο μελάνι («κάτω τα αιματοβαμμένα γραπτά»!) ώστε να μην πληγώνονται συναισθηματικά τα παιδιά.

Διευκολύνθηκε με ποικίλους τρόπους η προαγωγή των μαθητών από τάξη σε τάξη, αποσυνδέθηκε από τις επιδόσεις στα μαθήματα ή τις απουσίες, ώστε να μην απειλούνται τα παιδιά από πλέγματα μειονεξίας και ενοχών.

Για τους ίδιους λόγους καταργήθηκαν και τα σχολεία αριστούχων, υποβιβάστηκε ο ρόλος της βαθμολογίας, η αξιολόγηση των επιδόσεων.

Καταργήθηκε το πολυτονικό σύστημα γραφής, για να διευκολύνονται τα παιδιά στην ορθογραφία.

Απαλείφθηκε από τα σχολικά βιβλία κάθε ενδεχόμενο να παγιδευτεί ο ψυχισμός των παιδιών και το φρόνημά τους στον εθνικισμό, στη θρησκευτικότητα, στην προγονολατρία, στον ιδεαλιστικό εξωραϊσμό της Ιστορίας, σε παραδόσεις πολιτιστικής μονοτροπίας.

Ο εκδημοκρατισμός επεκτάθηκε αποφασιστικά και στον χώρο των εκπαιδευτικών: Καταργήθηκε ο θεσμός του Επιθεωρητή, αντικαταστάθηκε με «Σχολικούς Συμβούλους», που τη βοήθειά τους στο σχολικό έργο μόνο προαιρετικά ζητούν οι εκπαιδευτικοί. Δάσκαλοι και καθηγητές απαλλάχθηκαν από το ενδεχόμενο να κρίνονται και να αξιολογούνται για την απόδοση και την προσφορά τους, την κατάρτιση και την εργατικότητά τους, την ποιότητα και το ήθος τους.

Γι’ αυτό απαλείφθηκε και κάθε ιεραρχική διαβάθμιση των εκπαιδευτικών: ο διευθυντής του δημοτικού, ο γυμνασιάρχης, ο λυκειάρχης εξέπεσαν σε τίτλους προσωρινής διοικητικής ευθύνης που την αναλαμβάνει όποιος θέλει, αφού υποβάλει σχετική αίτηση στο υπουργείο. Σε ποια τάξη και ποιο μάθημα θα διδάξει κάθε εκπαιδευτικός αποφασίζεται συλλογικά, κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει την ικανότητα κανενός για οτιδήποτε. Με την ίδια λογική μοιράζονται οι εκπαιδευτικοί μεταξύ τους και τα «ιδιαίτερα» μαθήματα.

Υστερα από είκοσι οχτώ (28) χρόνια συνεπέστατης εφαρμογής του «εκδημοκρατισμού» της παιδείας, μήπως θα έπρεπε να τολμηθεί μια (ακομμάτιστη, αμερόληπτη, απροσωπόληπτη, απροκατάληπτη, αδέκαστη) αξιολογική κρίση της επιτυχίας του «οράματος»; Με καταμέτρηση αντικειμενικών μεγεθών: Ικανότητα ανάγνωσης και γραφής των αποφοίτων κάθε σχολικής βαθμίδας, αριθμός λέξεων που συγκροτούν τη γλωσσική τους εκφραστική, κριτική ικανότητα, συνθετική ικανότητα, ικανότητα αφομοιωτικής απομνημόνευσης, δημιουργικής φαντασίας, λογικής συνέπειας, επιδόσεις στον βανδαλισμό σχολικών κτιρίων.

Η αξιολογική αποτίμηση θα μπορούσε να προκύψει από μια σοβαρή δημοσκοπική έρευνα. Θα αναλάμβανε το κόστος και την οργάνωση μια έγκυρη εφημερίδα;

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Αφιερωμένο στον πιλότο μας που έφυγε σήμερα

Ελληνική Πολεμική Αεροπορία

Λευτεριά στους ανέμους ζητάω

έχω πάψει να είμαι θνητός,

ανεβαίνω ψηλά κι αγαπάω

δίχως σώμα χρυσός αετός

Και χωρίς τα φτερά, δεν φοβάμαι,

το γαλάζιο ζεστή αγκαλιά,

Στα ψηλά τα βουνά να κοιμάμαι,

στο Αιγαίο να δίνω φιλιά

Συναυλία υπέρ της ανέγερσης ξενώνα της Ι.Μ.Πατρών

Συζυγίας ἐγκώμιον ὑπὸ ἀνωνύμου τινὸς ἐγγάμου

Ἡ συζυγία ξεκινάει μὲ τὴν ταπείνωση, σαφῶς ἀνεπίγνωστη, ὑποταγῆς σὲ φυσικὲς ἀνάγκες, ἀτομικές, ἐγωκεντρικές: Ἀνάγκη ἡδονῆς, ἀνάγκη συντροφικότητας, ἀνάγκη ἀπεξάρτησης ἀπὸ τὴ γονεϊκὴ προστασία, ἀνάγκη νὰ στήσει ὁ ἀτομικὸς ἄνθρωπος τὸ δικό του σπιτικό, τὴ δική του παρουσία μέσα στὸν κοινωνικὸ βίο. Καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ποὺ «θέλει πάντας ἀνθρώπους σωθῆναι» (δὲν ἁλιεύει πρωταθλητές), ἔχει δρομολογήσει νὰ ἱκανοποιοῦνται οἱ φυσικές, ἀτομοκεντρικὲς αὐτὲς ἀνάγκες μέσα ἀπὸ μιὰ πορεία ἀνεπίγνωστης μοιρασιᾶς τῆς ζωῆς καὶ τῆς ὕπαρξης.

Ἡ μοιρασιὰ δὲν εἶναι στόχος, στόχος εἶναι ἡ ἱκανοποίηση τῆς ἀτομικῆς ἀνάγκης ποὺ ὅμως περνάει μέσα ἀπὸ τὴ μοιρασιά. Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν ἔχει ἡ μοιρασιὰ τίποτα τὸ προγραμματικὰ ἀξιόμισθο. Εἶναι ἀκούσια ταπείνωση ὑποταγῆς στὴν ἀνάγκη. Καὶ ἐπειδὴ ἡ ἀνάγκη εἶναι ἐγωκεντρική, ἡ ἱκανοποίησή της μέσα ἀπὸ τὴ μοιρασιὰ συνεπάγεται, σχεδὸν σὲ κάθε βῆμα πρόσκρουση στὸν ἄλλον, σύγκρουση, φανερὴ ἢ ἀφανὴ διαμάχη, ἀνταγωνισμὸ τῶν ἐγώ. Ἀλλὰ ἡ ἀνάγκη πλεονεκτεῖ, αὐτὴ ὑποχρεώνει τὸ ἐγώ, προοδευτικὰ καὶ ἀνεπαίσθητα, νὰ ὑποταχθεῖ, νὰ καταβάλει τὸ ἔμπονο τίμημα τῆς αὐτοπαραίτησης ποὺ προϋποθέτει ἡ ἱκανοποίηση τῶν ἀναγκῶν.

Ἡ συζυγία, κατὰ κανόνα, εἶναι σκληρὴ ἀναμέτρηση ἐγωισμῶν, ἀπαιτήσεων αὐτονομίας καὶ ἐπιβολῆς −εἶναι καυγάδες, πικρὰ λόγια, σπαραγμὸς στὰ σωθικά. Ἔτσι, μὲ αὐτοὺς τοὺς πόνους γέννας, συντελεῖται ἀνεπίγνωστα ἡ μοιρασιὰ τῆς ὕπαρξης. Τὸ τίμημα τοῦ πόνου ἀπομακρύνει κάθε ὑπόνοια κατορθώματος, ἀπαίτησης ἐπαίνων γιὰ τὴν αὐτοπαραίτηση. Ἡ μοιρασιὰ τῆς ζωῆς καὶ τῆς ὕπαρξης «οὐκ ἔρχεται μετὰ παρατηρήσεως», συντελεῖται ἐν ἀγνοίᾳ τῶν ἀθλουμένων. «Ὡς ἂν ἄνθρωπος βάλῃ τὸν σπόρον ἐπὶ τῆς γῆς καὶ καθεύδῃ καὶ ἐγείρητε, νύκτα καὶ ἡμέραν, καὶ ὁ σπόρος βλαστάνῃ καὶ μηκύνηται ὡς οὐκ οἶδεν αὐτὸς −αὐτομάτῃ γὰρ ἡ γῆ καρποφορεῖ».

Μακριά από επαίνους

Άγ.Δημήτριος Ροστώφ

Τα αναρίθμητα κακά έργα σου δεν θέλεις σε κανένα να τα κοινοποίησης. Κι ένα μικρό καλό σ' όλους το λες, για να θρέψης με τους επαίνους που θ' ακούσης τη ματαιοδοξία σου. Δεν σου είναι αρκετό που το καλό αυτό έργο είναι γνωστό και ευπρόσδεκτο στον Θεό; Άλλοι έκαναν πλήθος αγαθοεργιών: Σκόρπισαν την περιουσία τους στους φτωχούς, φώτισαν τον κόσμο, έσωσαν πολλές ψυχές. Και όμως δεν καυχήθηκαν για όλ' αυτά. Κι εσύ που δεν έκανες κάτι σπουδαίο, κομπάζεις ασυλλόγιστα με το τίποτα;

Γιατί ζητάς να σ' επαινέσουν οι άλλοι για ένα καλό σου έργο; Το καλό παραμένει πάντα καλό έστω κι αν κανείς δεν το επαινή. Το κακό παραμένει κακό έστω κι αν κανείς δεν το κατηγορή. Αν όλοι οι άνθρωποι σε επαινούν, τίποτε δεν θ' αποκτήσης. Αν κανείς δεν σε επαινέση, τίποτε δεν θα στερηθής. Δεν κάνεις το καλό για τους ανθρώπους, μα για τον Θεό. Σου αρκεί λοιπόν του Θεού η αμοιβή.

Όταν είσαι ευτυχισμένος και τιμημένος από τους ανθρώπους, μην ενθουσιάζεσαι. Και όταν είσαι δυστυχισμένος και περιφρονημένος, μην απελπίζεσαι. Και στην πρώτη και στη δεύτερη περίστασι δείξε μετριοπάθεια και σύνεσι. Γιατί στην παρούσα ζωή όλα είναι μεταβλητά. Για όλα λοιπόν να δοξάζης τον Θεό και όλα να τα αποδέχεσαι ως προερχόμενα απ' Αυτόν και το άγιο θέλημά Του.

H Λίμνη ΜΕΛΙΣΣΑΝΗ της ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑΣ

Η υπόγεια λίμνη της Μελισσάνης που ανακαλύφθηκε το 1951 από τον σπηλαιολόγο Γιάννη Πετρόχειλο, βρίσκεται στον Καραβόμυλο, λίγο έξω από τη Σάμη. Στο εσωτερικό της έχει καταρρεύσει ένα μεγάλο μέρος της οροφής, αποκαλύπτοντας ένα συναρπαστικό θέαμα. Στην αρχαιότητα, η λίμνη ήταν τόπος λατρείας του Πάνα και της νύμφης Μελισσάνθης. Ο μύθος λέει πως η Μελισσάνθη αυτοκτόνησε μέσα στη λίμνη από τη λύπη της, επειδή ο Πάνας δεν ανταποκρίθηκε στον έρωτά της. Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή η βοσκοπούλα Μελισσάνθη έχασε ένα πρόβατο και καθώς προσπαθούσε να το βρει, σκόνταψε και έπεσε μέσα στη λίμνη. Μέσα στη λίμνη βρίσκεται ένα νησάκι, στο οποίο ο αρχαιολόγος Σ. Μαρινάτος ανακάλυψε ιερό του Πάνα, τα ευρήματα του οποίου βρίσκονται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Αργοστολίου. Τα ευρήματα αυτά είναι ένα πήλινο ειδώλιο του θεού Πάνα, ένας πήλινος δίσκος που απεικονίζει νύμφες να χορεύουν, μια πήλινη πλάκα με πομπή νυμφών καθώς και ένα μικρό πλακίδιο με ανάγλυφη γυναικεία μορφή.
Το βαραθροσπήλαιο της Μελισσάνης αποτελεί μοναδικό γεωλογικό φαινόμενο. Δημιουργήθηκε από μια μηχανική και χημική διεργασία που ονομάζεται καρστικοποίηση, κατά την οποία το νερό εισχωρεί στα ασβεστολιθικά πετρώματα, τα διαβρώνει και δημιουργεί κοιλώματα. Το 1963 αποδείχθηκε ότι το σπήλαιο της Μελισσάνης επικοινωνεί με όλο το καρστικό δίκτυο του νησιού, δεδομένου ότι το θαλασσινό νερό εισχωρεί στο έδαφος από την περιοχή του Αργοστολίου (Καταβόθρες), ακολουθεί μια υπόγεια διαδρομή, ενώνεται με νερό της βροχής που έχει εισχωρήσει από τα πετρώματα και φτάνει στη Μελισσάνη και σε άλλα σπήλαια της περιοχής για να διοχετευτεί, υφάλμυρο πλέον, στην περιοχή του Καραβόμυλου.
Οι σημερινοί επισκέπτες φτάνουν ως τη λίμνη από ένα υπόγειο τούνελ και έχουν τη δυνατότητα να την εξερευνήσουν με βάρκα και ξεναγό, για να θαυμάσουν το απαράμιλλο φυσικό γλυπτό που δημιουργούν οι αμέτρητοι σταλακτίτες και το κρυστάλλινο γαλαζοπράσινο χρώμα των νερών.