ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΟΝ ΘΕΟ

 

Σε βλέπω μέσα στη θύελλα

     Απειροδύναμε Κύριε, πόσο μεγάλος και ισχυρός αποκαλύπτεσαι μέσα από στη θύελλα που ξέσπασε πριν από λίγο!

     Σ’ ακούω στο ρόχθο των κυμάτων. Σε μαντεύω πίσω από τους τεράστιους όγκους των νερών που σκεπάζουν με αφρούς τα βράχια της ακτής.

     Βλέπω το θεϊκό Σου χέρι, που προκαλεί το σάλο της θάλασσας.

     Η δύναμή Σου πλανιέται πάνω από τις αφρισμένες κορυφογραμμές τω κυμάτων, αναδύεται δίπλα στους αιώνιους βράχους της ακροθαλασσιάς.

     Σε δοξάζω, Δυνατέ.

     Βλέπω μέσα στο μισοσκόταδο τα δένδρα να γέρνουν κάτω από την ορμή του ανέμου. Βλέπω τις αστραπές να σχίζουν με μιαν εκτυφλωτική μαχαιριά τον ουρανό. Ακούω  τη βροχή που δέρνει τις στέγες, που γδέρνει τους δρόμους.

Σε βλέπω μέσα στο βίαιο άνεμο.

Σ’ ανακαλύπτω μέσα στο ρυθμό της βροχής.

Σ΄ ακούω μέσα στον ήχο της βροντής.

Η θύελλα ψάλλει την απέραντη δύναμή Σου, Θεέ μου.

Η καταιγίδα οικοδομεί το μεγαλείο Σου.

Κι’ η φουρτουνιασμένη σκοτεινή θάλασσα αναγγέλλει τη γιγάντια, την άπειρη ισχύ Σου.

Γονατισμένος, μικρός κι αδύναμος υψώνω τα χέρια μου, υψώνω την καρδιά μου για να Σε υμνήσω για τη μεγάλη Σου δόξα, για την απροσμέτρητη δύναμή Σου.

ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, Αρχιεπισκόπου πρώην Αμερικής