Πολύ νωρίς βρήκα τα κείμενα το Παπαδιαμάντη, γιατί, ας μου επιτρέψετε την έκφραση, «κολλούσαν» σε όλη την υποδομή που είχα από το σπίτι μου. Διάβαζα για τον Παπαδιαμάντη και μου δημιουργήθηκε η επιθυμία να τον μελετώ τακτικά. Δεν διάβαζα άλλους λογοτέχνες και συγγραφείς, γιατί για την εποχή εκείνη, ήταν για μένα πολυτέλεια η αγορά βιβλίων. Μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση οι λεκτικές εικόνες και οι φράσεις του Παπαδιαμάντη που λειτουργούσαν σαν εικονικές παραστάσεις, χωρίς να προκαλούν την φαντασία, γιατί ήταν εικόνες της καθημερινή ζωής, που αναφέρονταν σε πρόσωπα τα οποία συναντούσα και στο δικό μου περιβάλλον, στο σπίτι μου, στην γειτονιά μου, στα ηπειρωτικά χωριά κ. λ. π.
[….} Νομίζω ότι ο Παπαδιαμάντης διαβάζεται ελκυστικά σε ένα τέτοιο περιβάλλον, που το διαμόρφωσε η Κλίμακα του Ιωάννη, οι ατόφιες και παραστατικές μορφές των ανθρώπων της εποχής εκείνης, το παπαδιαμαντικό εκκλησίασμα των κυριακάτικων συνάξεων. Όταν τον βγάλεις από το περιβάλλον αυτό, τότε διαβάζεται περισσότερο ρομαντικά. Αγνοεί κανείς το παρελθόν που χάθηκε.
[…] Όπως φαίνεται καθαρά στα έργα του, η θεολογία ήταν εφαρμοσμένη και το εκκλησιαστικό ήθος ήταν βιωμένο στα πρόσωπα των έργων του, και μέσα από αυτήν την περιγραφή, εξέθετε την εσωτερική του κατάσταση, το καρδιακό του βίωμα. Διαβάζοντας κείμενα του Παπαδιαμάντη, αισθάνομαι ότι λειτουργούν ψυχοθεραπευτικά, γαληνεύουν την ψυχή, υγραίνουν τα μάτια, εμπνέουν για έναν κόσμο κεκοσμημένο.
Ναυπάκτου Ιεροθέου. Εκκλησιαστικοί αναβαθμοί»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου