Η πρώτη
φράση της Κυριακής Προσευχής είναι: «Πάτερ ημών, ο εν τοις ουρανοίς».
Νομίζω ότι η αμαρτία μας η μεγάλη είναι
μια: πολλές φορές απογοητευόμαστε και ξεχνάμε ένα πράγμα: όχι ότι είμαστε
αδύνατοι, αλλ’ ότι ο Θεός μας αγαπά και ότι είναι Πατέρας μας.
Λέμε ότι ο πατέρας ή η μάνα, αγαπούν το
παιδί τους όχι γιατί είναι καλό αλλά γιατί είναι παιδί τους. Οπότε είναι μεγάλο
πράγμα αν αυτή τη συνείδηση την αποκτήσουμε και νιώσουμε ότι μπορούμε εμείς να
πούμε το Θεό Πατέρα μας. Γιατί αυτή η λέξη τα λέει όλα. Αμέσως μας βάζει
μέσα στο κλίμα της Εκκλησίας. Μπορεί να είναι κανένας ορφανός, μπορεί να
τον έχουν εγκαταλείψει οι δικοί του, μπορεί να τα έχει χάσει και να αισθάνεται
μόνος. Από τη στιγμή όμως που ο Θεός είναι Πατέρας του, νοιώθει μια ασφάλεια,
μια σιγουριά και όλος ο κόσμος γίνεται σπίτι του.
Θα τολμούσα να πω και το εξής: μήπως δεν
θάταν καλύτερα να μας εγκαταλείψουν όλοι, για να νοιώθουμε αυτή την αγάπη του
Θεού; Θαρρώ πως κι αυτό μπορούμε να το πούμε. Γι’ αυτό βλέπετε κι ο Κύριος
στους μακαρισμούς Του λέγει: «Μακάριοι οι πενθούντες, μακάριοι οι πεινώντες,
μακάριοι οι κλαίοντες…» Δηλαδή μακάρι να στερηθούμε τη στοργή την ανθρώπινη, να
τα χάσουμε όλα, για να νιώσουμε ότι ο Θεός είναι Πατέρας μας,
Θυμάμαι μια φορά που είχαμε ρωτήσει μια
γριά Ρωσίδα, τι είναι μοναχός, και αυτή μας είπε αυθόρμητα, ότι μοναχός είναι
ένας άνθρωπος ο οποίος κρέμεται από ένα σχοινί, και το σχοινί αυτό είναι η
αγάπη του Θεού. Νομίζω ότι αυτό τελικά μπορούμε να το πούμε για κάθε άνθρωπο:
ότι ο άνθρωπος έχει μια δύναμη στη ζωή του και η δύναμη αύτη είναι ότι ο Θεός
τον αγαπά. Ήλθαμε στη ζωή και ελπίζουμε, γιατί κάποιος μας αγαπά κι αυτός είναι
δυνατός άσχετα αν εμείς είμαστε αδύνατοι.
«Πάτερ ημών, ο εν τοις
ουρανοίς». Πατέρας μας λοιπόν δεν είναι απλώς κάποιος που μπορεί να
εντοπισθεί εδώ και εκεί, αλλά ο εν τοις ουρανοίς, ουράνιος Πατέρας, οπότε, όλος
ο κόσμος, όλος ο ουρανός γίνεται σπίτι μας. Έτσι, λοιπόν, μπορούμε να νιώσουμε
άνετα και ελεύθερα. Γι’ αυτό, λέγεται, ότι όταν είπαν στον Ευάγριο Ποντικό, ένα
από τους πρώτους ασκητές της ερήμου της Νιτρίας, ότι ο πατέρας του πέθανε,
αυτός αντέδρασε αυθόρμητα και λέει: Μη βλαστημείτε. Ο Πατέρας μου δεν
πέθανε ποτέ!
Έτσι, λοιπόν, με την πρώτη φράση ο
Κύριος μας δίνει κουράγιο, μας κάνει
δικούς Του αδελφούς, και μας λέει τον Πατέρα του να τον λέμε και δικό μας
Πατέρα. Και κάτι άλλο λένε οι Πατέρες: Λέμε το Θεό «Πάτερ ημών»- δεν λέμε απλώς Πατέρα μου-
οπότε ο Θεος είναι όλων Πατέρας μας και, έτσι, όλοι είμαστε μεταξύ μας αδελφοί.
Αρχιμανδρίτης ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ, Προηγούμενος Ι. Μ.
ΙΒΗΡΩΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου