Ο ΧΡΟΝΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ

 

Ο χρόνος: Πικρόν φορτίον. Και ο χώρος; Θλιμμένος δίδυμος αδελφός του χρόνου. Δεν υπάρχει τίποτε πιο τραγικό και πιο θλιβερόν από το ανθρώπινο γένος, ζευγμένον εις τον βαρύν ζυγόν του χρόνου και του χώρου. Σύρει τον χρόνον χωρίς να γνωρίζει ούτε την φύσιν, ούτε το νόημα, ούτε τον σκοπόν.

          Το άσκοπον λοιπόν εις την αιχμαλωσίαν του παραλόγου! Συναγωνίζεται το άσκοπον με το παράλογον, τον αγώνα όμως κερδίζει πάντοτε το τραγικόν…. Αυτός είναι  ο άνθρωπος, αυτός είναι και ο κόσμος, όταν δεν τους αισθάνομαι εν Χριστώ, ούτε τους βλέπω δια μέσου του Χριστού. Αλλά μαζί Του, όλα αλλάζουν. Και εγώ και ο κόσμος γύρω μου. Από την συνάντησιν μαζί Του, διαπερά τον άνθρωπον ένα ρεύμα τελείως νέον, μάτι που μέχρι τότε δεν ήτο αισθητόν, κάτι το ανείκαστον, το άγνωστον. Από την αγάπην προς Αυτόν, η αισθησις του εαυτού μου και η αίσθησις του κόσμου μεταμορφώνεται εις ένα θαυμαστόν  χαρμόσυνον μήνυμα-ευαγγέλιο, που δεν έχει τέλος ούτε εις τον χρόνον .ούτε εις την αιωνιότητα!

          Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, «Άνθρωπος και Θεάνθρωπος».