ΜΙΑ ΩΡΑΙΑ ΔΥΣΗ

 

Αυτό που μας κάνει να μοιάζουμε περισσότερο με τους αγγέλους, είναι η λατρευτική μας ζωή. Οι άγγελοι κάθε στιγμή υμνολογούν το Θεό. Οι στρατιές των αγγελικών ταγμάτων δοξάζουν το άπειρο μεγαλείο του, την άπειρη αγάπη του,  σοφία και παντοδυναμία του.

          Άλλοι ψάλλουν το άγιος, άγιος, άγιος κύριος Σαβαώθ. Άλλοι το δόξα σοι τω δείξαντι το φως. Και άλλοι το δόξα εν υψίστοις Θεώ. Αυτό είναι το κυριότερο αγγελικό έργο. Όταν ο άνθρωπος λατρεύει τον Θεό κάνει έργο αγγελικό.

          Ο εσπερινός είναι ένα από τα ωραιότερα κομμάτια της λατρευτικής μας ζωής. Συνδυάζει ύμνο με δοξολογία και ικεσία υπέροχη. Ο εσπερινός ήταν λατρευτική έκφραση από αρχαιοτάτων χρόνων. Μετά Χριστό πήρε χαρακτήρα Χριστοκεντρικό.

          Ο εσπερινός όμως δεν είναι μόνο μια υπέροχη έκφραση της θείας λατρείας, αλλά είναι και υπόμνηση θαυμάσια για  το τέρμα της επίγειας πορείας μας. Γι’ αυτό γίνεται  με τη δύση του ηλίου. Συμβολίζει και μας υπενθυμίζει τη δύση της δικής μας ζωής.

          Μέσα στην ακολουθία του εσπερινού κάθε φορά ακούμε και την υπέροχη φράση του δίκαιου εκείνου πρεσβύτου και προφήτου Συμεών, το «Νυν απολύεις τον δούλο σου Δέσποτα…..». Αυτό είναι το σπουδαιότερο σημείο που πρέπει να προσέξουμε ολόψυχα. Ο Συμεών ζήτησε  την απόλυση του από τούτο τον κόσμο. Ένοιωθε πλέον πανευτυχής που συνάντησε και αγκάλιασε το θείο βρέφος, το Χριστό.

          Αυτό συνοψίζει όλη την αποστολή του ανθρώπου. Η συνάντηση του και η ένωσή του με το Χριστό. Καμία συνάντησή μας δεν έχει τόση ουσία, όση η συνάντησή μας με το Χριστό.

          Μια τέτοια δύση της ζωής μας θα είναι η ωραιότερη ανατολή μας στη βασιλεία των ουρανών. Ανατολή που δεν  θα δύσει ποτέ.

          Τιμοθέου Κιλίφη, ιερομονάχου