Αντώνιος Στρατηγός
Είχε λάμψ’ η αυγή, εις την οποίαν
ώρισεν ο Θεός ν’ αποσηκώση
στ’ άστρα από τον κόσκον την Μαρίαν
κι ως Κυράν του παντός να στεφανώση.
Απείκασεν ευθύς νεύσιν την θείαν
ο έρωτας, γοργά όθεν να σώση
χρυσόπτερος πετά στην Παναγίαν΄
και θάνατον γλυκύν αυτής να δώση.
Τοτ’ ευλαβής, βέλος χρυσόν τεντώνει
κ’ εκείνην την καρδίαν την αναμμένην
με φλογές θεϊκές γλυκά πληγώνει.
Αν η κόρη νεαρά ετζ’ απομένη
τούτο τον νουν της ας μη θολώνη
γιατί πόθον θανή δεν υπερβαίνει.
1 σχόλιο:
Πού το βρήκατε αυτό το ποίημα βρε παιδιά ;
Το είχαμε κάνει στο Πανεπιστήμιο και είχα φάει τον τόπο να το βρω. Ευχαριστώ πολύ. Το έψαχνα χρόνια.
Ο Θεός να σας έχει καλά.
Δημοσίευση σχολίου