Η
ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΖΩΗ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΚΑΙ ΕΜΠΟΝΟΣ
Εν ολίγοις
Η σημερινή ευαγγελική διήγηση μας
διηγείται δύο περιπτώσεις θαυμάτων που αναφέρονται και από τους τρεις
συνοπτικούς ευαγγελιστές. Μάλιστα εκτός της χρονικής τους συνάφειας και
αλληλουχίας, έχουν και σπουδαία θεολογική σημασία. Σ’ αυτά ο Μεσσίας
αποκαλύπτεται Κύριος της ασθένειας και του θανάτου, αφού θεραπεύει την
αιμορροούσα γυναίκα και ανασταίνει την κόρη του άρχοντα της Συναγωγής, του
Ιάειρου. Συγχρόνως όμως τονίζεται και η πίστη- εμπιστοσύνη στον θεραπευτή και
ζωοδότη Κύριο.
Ο Χριστός ερχόμενος στην ανατολική
όχθη της λίμνης βρίσκει ένα μεγάλο πλήθος κόσμου να τον περιμένει. Μεταξύ αυτών
και τον άρχοντα της Συναγωγής, ο οποίος γονυπετής ζητάει απ τον Χριστό να πάει
στο σπίτι του για να θεραπεύσει το ετοιμοθάνατο κορίτσι του. Ο Κύριος
αποδέχεται την πρότασή του και πηγαίνοντας προς το σπίτι μια γυναίκα που ήταν
δώδεκα χρόνια άρρωστη από αιμορραγίες, τολμά να τον προσεγγίσει από πίσω, και
να αγγίξει την άκρη του ιματίου του, με αποτέλεσμα να θεραπευθεί, όπως το
αντιλαμβάνεται η ίδια στο σώμα της, αφού σταμάτησε η ρύσις του αίματος.
Εν τω μεταξύ έρχονται άνθρωποι στον
Ιάειρο και του αναγγέλλουν ότι το παιδί του πέθανε και να πάψουν να ενοχλούν
τον διδάσκαλο. Ο Χριστός συνιστά στον πονεμένο πατέρα πίστη και εμπιστοσύνη και
να μην φοβάται. Όταν έφτασαν στο σπίτι μπαίνει στο δωμάτιο της νεκρής κόρης
μαζί με τους τρεις μαθητές και την ανασταίνει μπροστά στα μάτια τους και
συνιστά σε γονείς και μαθητές να μην πουν σε κανέναν τίποτε, απ’ ότι συνέβη.
Ο Χριστός όπως είδαμε βρέθηκε μπροστά
στον αδυσώπητο πόνο που προκαλεί η αρρώστια και ο θάνατος. Μάλιστα ο τρόπος που
περιγράφονται τα περιστατικά αυτά προετοιμάζουν τον αναγνώστη για την
εμπιστοσύνη που δείχνει η αιμορροούσα καθώς και ο Ιάειρος στο πρόσωπο του
Χριστού. Εδώ φαίνεται η τυραννία που ασκεί το κακό με τις διάφορες μορφές του
πάνω στον άνθρωπο και χειρότερες από τις
οποίες είναι η ασθένεια και ο θάνατος. Ακόμη αποκαλύπτεται και το
πραγματικό πλαίσιο μέσα στο οποίο ο Χριστός συναντάει τον άνθρωπο για να τον σώσει.
Αυτή όμως η τραγωδία κάνει τον άνθρωπο
να νιώθει οδυνηρό πόνο και να υποφέρει από τις ποικίλες μορφές του κακού που επικρατεί στον κόσμο. Όπως
είδαμε μέσα το σκοτάδι της απελπισίας και της κυριαρχίας του πόνου και ενώ όλοι
έκλαιγαν και κτυπούσαν τα στήθη για τις συνέπειες του κακού στην ανθρώπινη ζωή,
άναψε το καντηλάκι της ελπίδας. Η αιμορροούσα θεραπεύτηκε και το νεκρό κορίτσι
αναστήθηκε. Δηλ. ο πόνος που είναι κοινή μοίρα όλων και αυλακώνει την ανθρώπινη
ψυχή, τώρα μεταβάλλεται σταυροαναστάσιμα σε παρακλητική χαρά και παρηγοριά.
Ο πόνος προκαλεί πάντα κάθε φιλόθεο
πιστό και πολλές φορές τον σκανδαλίζει και τον οδηγεί ακόμη και στην αποστασιοποίησή του από τον
Θεό και την ζωή της Εκκλησίας καθώς και στην απελπισία κα την απόγνωση.
Κάθε άνθρωπος που ζει σ’ αυτή τη γη
και μάλιστα ο ορθόδοξος πιστός που αγωνίζεται να βιώσει το χαρισματικό κλίμα
της χριστιανικής ζωής, είναι αδύνατο να μην γευτεί το μυστήριο και τον πειρασμό
σ’ όλη την τραγικότητά του: στον πόνο και με τον πόνο. Αυτή είναι η
πραγματικότητα της ιστορίας που σφραγίζει την ανθρώπινη ζωή. Και αυτός ο
αδυσώπητος πόνος είναι καθολικός και πανανθρώπινος. Είναι ένας τυφλός δυνάστης
που δεν χαρίζεται σε κανέναν.
Κι όμως αυτή η καθολικότητα του πόνου
που συνδέεται με την ζωή του πιστού, αποκαλύπτει με εξαιρετικό τρόπο την αγάπη
του Θεού προς τον άνθρωπο. Η ανθρώπινη ζωή δεν είναι δυνατό να φθείρεται κάθε
μέρα με την αναισθησία και την ραθυμία. Ο πόνος όσο σκληρός κι αν είναι δεν
σταματά να είναι και ένα σημείο αυθεντικότητας της χριστιανικής ζωής, ένα
σημείο πνευματικής ευθύνης και προόδου. Χωρίς τον πόνο η ανθρώπινη ζωή θα ήταν
ζωώδης και ο άνθρωπος πολύ δύσκολα θα διακρίνονταν από το ζωικό επίπεδο.
Από χριστιανική άποψη η ζωή δεν αποβλέπει
στην κοσμική ευτυχία, αλλά στην εν Χριστώ ελευθερία. Η ζωή μας έχει αξία αν
φέρει τη σφραγίδα του Σταυρού. Ο Χριστός
και η Εκκλησία μας θέλουν ελεύθερους και όχι κοσμικά ευτυχισμένους. Κυρίως
ελεύθερους από τον εαυτό μας για να προσφερόμαστε στο Θεό και τον άνθρωπο και αίροντας το Σταυρό μας τον μεταβάλλει σε πόθο
αγάπης και ελευθερίας.
Οπωσδήποτε ο πόνος δεν παύει να είναι
ένα σκάνδαλο, αλλά δε είναι αίτιος του κακού ο Θεός ούτε των θλίψεων. Οι άγιοι
Πατέρες αναφέρουν ότι στη ζωή μας εισέρχεται ο πόνος με τις αμαρτίες που είναι
συνέπεια της κατάχρησης της ελευθερίας του ανθρώπου. Γι’ αυτό με την άσκηση και
την υπομονή ο πόνος αποκτά ένα βάθος και μία
βαθειά σωτηριολογική διάσταση. Πρόκειται για μία δύναμη που πότισε την
αγάπη των ασκητών για να ομολογήσουν από τη έρημο της ασκήσεώς τους, ότι όπως
τα δένδρα δεν μπορούν να δώσουν καρπούς
αν δεν δοκιμάσουν κακοκαιρίες, έτσι και η ζωή μας είναι περίοδος δοκιμασίας, αν
δεν περάσουμε θλίψεις και πόνους.
Βέβαια το πρόβλημα δεν είναι να
εξηγήσουμε την ύπαρξη του πόνου, που εξακολουθεί να παραμένει ένα μυστήριο,
αλλά το πώς θα σηκώσουμε άξια το Σταυρό μας και να γίνουμε άξιοι εραστές των
ωδίνων που θα τις σηκώσουμε με πίστη και ελπίδα.
Κάθε χριστιανός είναι, πρέπει να είναι
φιλόθεος, αλλά και φιλόπονος, γιατί όποιος επιθυμεί τη χριστιανική ζωή, πρέπει
να γνωρίζει, ότι κάθε πόνος εκούσιος, γίνεται ένας θάνατος της μητέρας του
θανάτου που είναι η αμαρτία. Ο Θεός παραχωρώντας τις θλίψεις και τους πόνους
των πειρασμών δεν θα μας αφήσει αβοήθητους.
Ο Μ. Αντώνιος δοκιμαζόταν πολύ από
τους δαίμονες. Κάποια στιγμή ανοίγει η στέγη και εμφανίζεται μία στήλη φωτός να
κατεβαίνει προς αυτόν. Μπροστά στον αγωνιζόμενο βρισκόταν ο Κύριος. Και τότε ο
Αντώνιος με παράπονο του λέει: «Πού ήσουν Κύριε; Γιατί δεν ήλθες πιο νωρίς για
να με απαλλάξεις από τα βάσανά μου;»
Και ο Κύριος απαντάει: «Εδώ ήμουν
Αντώνιε, αλλά περίμενα να δω το αγώνισμα σου».
Καλή Κυριακή
π. γ. στ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου