O «νέος άνθρωπος» του «τρίτου ακαθορίστου φύλου»

 

          Μέχρι τώρα γνωρίζαμε ότι υπήρχαν δύο φύλα, το άρσεν και το θήλυ, δηλ. ο άνδρας και η γυναίκα, υπήρχαν και μερικοί επαμφοτερίζοντες για διαφόρους λόγους, κυρίως λόγω των παθών. Όμως τελευταία μάς προέκυψε και ένας άλλος άνθρωπος του «τρίτου φύλου», όπως ονομάσθηκε από τα δικαστήρια, ύστερα από πολυετή αγώνα που έκανε κάποιος ως άνθρωπος «ακαθορίστου φύλου» ή «τρίτου φύλου».

          Πρόκειται για κάποιον που ονομάζεται Νόρι Μέι Γουέλμπι, που γεννήθηκε στην Σκωτία ως άνδρας, αργότερα μετακόμισε στην Αυστραλία όπου υποβλήθηκε σε εγχείρηση αλλαγής φύλου σε γυναίκα, και επειδή διαπίστωσε ότι δεν αισθανόταν άνετα ως άτομο θηλυκού γένους, αποφάσισε να διακόψει την θεραπεία με ορμόνες και να υποβληθεί σε εγχείρηση για να μη ανήκει σε «προκαθορισμένο» φύλο. Στην συνέχεια ξεκίνησε έναν πολύχρονο αγώνα για να αναγνωρισθεί νομικά ως ένας άνθρωπος «ακαθορίστου» φύλου.

          Την Τετάρτη 2 Απριλίου 2014 «το Ανώτατο Δικαστήριο της Αυστραλίας» αποφάνθηκε ότι η Πολιτεία της Νέας Νότιας Ουαλίας οφείλει να αναγνωρίσει την ύπαρξη αυτού του τρίτου «ακαθορίστου» φύλου στο οποίο ανήκει ο Νόρι Μέι Γουέλμπι. Έτσι, δημιουργήθηκε ένας άνθρωπος «ακαθορίστου» φύλου, που δεν είναι ούτε άνδρας, ούτε γυναίκα.

          Εκπλήσσεται κανείς για το πού μπορεί να φθάσει ο άνθρωπος, που είναι απογοητευμένος από όλα και θέλει να γευθεί νέες εμπειρίες και καταστάσεις. Και υπάρχουν πολλοί που, υποστηρίζοντας τα ανθρώπινα δικαιώματα κάθε ανθρώπου, είναι έτοιμοι να αποδεχτούν και να υιοθετήσουν μία τέτοια νοοτροπία. Αν όμως αρχίσουμε να δεχόμαστε τα ανθρώπινα δικαιώματα χωρίς τους αναγκαίους περιορισμούς, τότε θα φθάσουμε ως κοινωνία στην καταστροφή.

          Η υπαρξιστική φιλοσοφία, κάνοντας λόγο για την ελευθερία, αναφέρεται στο ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα για την ελευθερία είναι το «δεδομένο της ύπαρξης», το ότι δεν έχουμε το δικαίωμα και την δυνατότητα να επιλέξουμε το φύλο, αλλά αυτό μας δίνεται χωρίς να υπάρχει η δυνατότητα της επιλογής. Να, λοιπόν, που τώρα λύνεται και αυτό το ατομικό δικαίωμα και μάλιστα αναγνωρίζεται και από την πολιτεία. Όμως πού μπορεί να φθάσει η κοινωνία με τέτοιο σκεπτικό;

          Η δυαδικότητα των φύλων είναι δεδομένη και μάλιστα έχει και βιολογική υποδομή. Ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο ως άνδρα και  γυναίκα και έτσι αναπτύσσεται ο άνθρωπος στην κοινωνία, και έτσι πληθύνεται το ανθρώπινο γένος. Δυστυχώς, λόγω πολλών αιτίων υφίσταται σήμερα στην κοινωνία ο «γενετικός μολυσμός» και σε αυτό το θέμα με παρέμβαση του ιδίου ανθρώπου.  

          Στην Εκκλησία, όμως, έχουμε την δυνατότητα να υπερβούμε αυτό το «δεδομένο της ύπαρξης», με την εν Χριστώ ζωή. Ο άγ. Μάξιμος ο Ομολογητής προσδιορίζοντας τις πέντε διαιρέσεις, ήτοι ακτίστου και κτιστού, νοητών και αισθητών, ουρανού και γης, παραδείσου και οικουμένης, ανδρός και γυναικός, γράφει ότι με την εν Χριστώ ζωή αρχίζουμε από την υπέρβαση της διαιρέσεως ανδρός και γυναικός και προχωράμε και στην υπέρβαση των άλλων διαιρέσεων. Οι άγιοι της Εκκλησίας ζουν και πολιτεύονται ως άγγελοι στον ουρανό, αφού κατά τον λόγο του Χριστού «ως άγγελοι Θεού εν ουρανώ είσι» (Μτθ. 22, 30).

          Όταν ο άνθρωπος δεν γνωρίζει και δεν μπορεί να γίνει εν Χριστώ άγγελος, μέσα στην μανία του γίνεται αυτοβούλως ένας άνθρωπος «ακαθορίστου φύλου», και κάτι χειρότερο, αφού και σε αυτά τα ζώα υπάρχει έστω διάκριση των φύλων.

Πηγή: «Εκκλ. ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ, τ. 214