ΙΕΡΑ
ΜΟΝΗ ΦΙΛΟΘΕΟΥ (α΄)
Όλα τα μοναστήρια του Αγίου Όρους είναι
πλαισιωμένα από θαυμασίας φυσικάς καλλονάς. Η γοητεία όμως του περιβάλλοντος
της Μονής Φιλοθέου διεκδικεί τα πρωτεία. Κτισμένη εις καταπράσινον οροπέδιον,
κατάφυτον από ήμερα και άγρια πανύψηλα δένδρα, απέχει ημίσειαν ώραν από την
Καρακάλλου, 1,30΄ από την Ιβήρων και 2, 30΄ώρας από τας Καρυάς.
Εις όλας τας εποχάς του έτους ένας
πανέμορφος καταπράσινος τάπης απλώνεται γύρω από την μονήν. Οι κατάφυτοι λόφοι,
οι περιποιημένοι κήποι, τα κρυστάλλινα νερά, συνθέτουν ένα πανοραμικόν θέαμα,
το οποίον συμπληρώνουν εις το βάθος οι γαλανοί ίσκιοι της Θάσου, της Λήμνου και
της Ίμβρου. Το πολύχρωμον τούτο θέαμα, με τας ασυλλήπτους εναλλαγάς του,
μεταφέρει τον θεατήν εις άλλους κόσμους.
Εις τούτο βοηθείται από την ησυχίαν της ημέρας και από την μαγεύουσαν σιγήν της
νυκτός. Μόνον την αυγήν, καθώς φωτίζονται όλα σιγά-σιγά, ακούεται εις την μονήν
αυτήν η μελωδική φωνή των μοναχών που ψάλλουν εις τον κεντρικόν ναόν την
ακολουθίαν του όρθρου και της θείας λειτουργίας.
Οι μοναχοί ευρίσκονται εις τα στασίδια
των κατά ιεραρχίαν και αξίωμα. Είναι ο νόμος του Όρους. Εις το ιερόν βήμα ο
ιερεύς υπό τα φως των κανδηλών αναγινώσκει μυστικώς τας ευχάς. Εις τον κυρίως
ναόν ίστανται οι χρήσιμοι εις την διαξαγωγήν της ακολουθίας, δηλ. οι ψάλται και
οι κανονάρχαι, καθώς και οι προϊστάμενοι της μονής. Εις τον νάρθηκα μένουν οι
ολιγώτερον χρήσιμοι και οι κουρασμένοι και εις τον εξωνάρθηκα οι υπέργηροι.
Είναι όρθιοι και σιωπηλοί. Ατενίζουν προς την κόγχην του ιερού βήματος ή προς
τον Παντοκράτορα του τρούλλου. Το βλέμμα των είναι ήρεμον και γαλήνιον. Η όψις
των χλωμή και γλυκεία. Περιβεβλημένοι εις τα μαύρα ράσα των και τα ιδιότυπα
αγιορειτικά μοναχικά κουκούλια των, δίδουν την εντύπωσιν ότι είναι μορφαί των
τοιχογραφιών που εζωντάνευσαν. Η φωνή του ευχομένου ιερέως είναι κατανυκτική
και υποβλητική. Οι ψάλται από τας θέσεις των, τους χορούς, άλλοτε απαντούν εις
τας αιτήσεις του ιερέως, άλλοτε ψάλλουν από τα υμνολογικά των βιβλία. Το
κανονάρχημα γίνεται σύμφωνα με την μοναστηριακήν παράδοσιν. Ο μοναχός
κανονάρχης πηγαίνει συνεχώς από το δεξιόν εις το αριστερόν αναλόγιον δια να
κανοναρχήσει και εις τους δύο ψάλτας. Φέρει πολύπτυχον μανδύαν, προωρισμένον
δια την υπηρεσίαν αυτήν. Η μουσική δεν ακολουθεί επακριβώς τους κανόνας. Είναι
όμως ιεροπρεπής και σεμνή. Έχει τόσην έντασιν όση χρειάζεται δια να την
ακούσουν οι εκκλησιαζόμενοι μοναχοί. Αι κανδήλαι παραλλήλως σκορπίζουν το
μελαγχολικόν των φως εις τον εσωτερικόν χώρον του ναού. Οι μοναχοί στέλνουν τας
προσευχάς και τους αλαλήτους στεναγμούς των προς τον αγρυπνούντα Παντοκράτορα
και οι άγιοι τους παρατηρούν ευχαριστημένοι από τον τοίχον. Είναι ένα
αληθινόν μυστήριον, το οποίον επαναλαμβάνεται
καθημερινώς από τους μοναχούς, εις όλας τας μονάς, τας σκήτας και τα κελλία του
Αγίου Όρους.
Πηγή:
«ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ», Π. Κ. ΧΡΗΣΤΟΥ. Πατρ. Ίδρ. Πατ. Μελετών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου