Όταν έρχεται στον κόσμο το σημερινό
παιδί και αντικρύζει τους γονείς του
μαζί με όλους τους μεγάλους να παθιάζονται με δικαιώματα περισσότερο και
πολύ λιγότερο με υποχρεώσεις και μάλιστα να βλέπει τον εαυτό του μέσα στις
υποχρεώσεις, όταν βλέπει ολόκληρη την κοινωνία να κρέμεται από μία κλωστή πάνω
από την άβυσσο της αβεβαιότητας «ως ελπίδα μη έχοντες και άθεοι εν τω κόσμω»,
όταν διαπιστώνει ότι δεν μπορούν οι γονείς του και όλοι οι μεγάλοι να
συνεννοηθούν, να συμβιβαστούν και να ζήσουν, ενώ μάλιστα η ζωή είναι τόσο απλή,
τόσο εύκολη και τόσο ωραία, όταν όλα αυτά πέφτουν επάνω στην τρυφερή ψυχή του
χωρίς εξήγηση, χωρίς ελπίδα διόρθωσης, τότε το παιδί κυριεύεται στην αρχή από
ανασφάλεια, που με τον καιρό γίνεται αγανάκτηση και στη συνέχεια και μίσος για
τους γονείς…
Οι μεγάλοι μετά τις αλλεπάλληλες
αποτυχίες και διαψεύσεις τους αποσύ-ρονται σε μία μουγκή κατάθλιψη
συμβιβασμένοι με μία φυτοζωή. Το παίρνουν απόφαση ότι είναι οι νικημένοι αυτής
της ζωής και ροκανίζουν το τελευταίο ξεροκόμματο.
Οι νέοι όμως δεν μπορούν ακόμα να
αποσυρθούν κι αυτοί και γι’ αυτό επαναστατούν. Δεν αντέχουν και γι’ αυτό δεν
εκτιμούν και τους ίδιους τους μεγάλους.
Κ.
Γανωτής
1 σχόλιο:
Σπουδαίος άνθρωπος και επιστήμονας, ίσως από τους λίγους με πραγματική γνώση των προβλημάτων των νέων και των γονέων.
Δημοσίευση σχολίου