Ο ιεραπόστολος

 AΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ 
δ΄

          Ο Άγιος Κοσμάς όπου πήγαινε, μιλούσε ο ίδιος για τους λόγους που τον έσπρωξαν ν’ αναλάβει το δύσκολο έργο της ιεραποστολής. Οχυρωμένος όμως πίσω απ’ την ταπείνωση άφησε να φαίνεται μόνο η ανθρώπινη πλευρά του θέματος, αποσιωπώντας την θεία του εμπειρία που τον κινούσε.

          «Ακούοντας και εγώ, αδελφοί μου, τούτον τον γλυκύτατον λόγον οπού λέγει ο Χριστός μας να φροντίζωμεν και  δια τους αδελφούς μας, μ’ έτρωγεν εκείνος ο λόγος μέσα εις την καρδίαν τόσους χρόνους, ωσάν το σκουλήκι, οπού τρώγει το ξύλο, τι να κάμω και εγώ στοχαζόμενος εις την αμάθειάν μου. Εσυμβουλέυθηκα τους πνευματικούς μου πατέρας, αρχιερείς, πατριάρχας, τους εφανέρωσα τον λογισμό μου, ανίσως και είναι θεάρεστον τέτοιον έργο να το μεταχειρισθώ, και όλοι με παρεκίνησαν να το κάμω….Μάλιστα παρακινούμενος από τον Παναγιώτατον κύριον Σωφρόνιον, πατριάρχην….να έχωμεν την ευχήν του- και λαμβάνοντας τας αγίας του ευχάς, άφησα την ιδικήν  μου προκοπήν», το ιδικόν  μου καλόν, και εβγήκα να περιπατώ από τόπον εις τόπον και διδάσκω τους αδελφούς  μου».

          Έτσι άρχισαν οι αποστολικές περιοδείες του αγίου σ’ όλη την τουρκοκρατούμενη Ελλάδα. Είκοσι ολόκληρα χρόνια όργωσε τρεις και τέσσαρες φορές τη σκλαβωμένη χώρα, από την Κωνσταντινούπολη μέχρι τη βενετοκρατούμενη Κεφαλονιά κι από τη Β. Ήπειρο μέχρι τη Ρόδο. Ακαταπόνητος στις ταλαιπωρίες. Το σώμα του ψημένο στην ασκητική ζωή του Όρους, ήταν πειθήνιο όργανο της ακατάβλητης ψυχής του. Μέσα του έκαιγε  φωτιά. Έτρεχε για να προλάβει τα τσακισμένα καλάμια, να ξανανάψει τα φυτίλια που κάπνιζαν. Ήθελε να στείλει σ’ όλους το μήνυμά του. Η φλόγα της καρδιάς του φαίνεται σε τούτα τα λόγια του:

          «Ανίσως, αδελφοί  μου, και ήτο δυνατόν ν’ ανεβώ εις τον ουρανόν, να φωνάξω μίαν φωνήν μεγάλην, να κηρύξω εις όλον τον κόσμον πως μόνος ο Χριστός μας είναι Υιός και Λόγος του Θεού και Θεός αληθινός και ζωή των πάντων, ήθελα να το κάμω. Επειδή και δεν δύναμαι να πράξω εκείνο το μέγα, κάμνω τούτο το μικρόν και περιπατώ από τόπον εις τόπον και διδάσκω τους αδελφούς μου κατά δύναμιν...». 

          O ίδιος το τόνιζε ότι από αγάπη και μόνο για τους χριστιανούς αδελφούς του άφησε τον περίβολο του μοναστηριού και βγήκε να κηρύξει την ορθή πίστη: «Δεν ημπορεί ο καλόγηρος να σωθεί, παρά μακριά να φεύγει τον κόσμο…Μα θέλετε ειπεί: Και συ καλόγερος είσαι, γιατί συναναστρέφεσαι με τον κόσμο; Κι εγώ, αδελφοί μου, κακά το κάμνω, μα επειδή το Γένος μας έπεσεν εις αμάθειαν, είπα, ας χάσει ο Χριστός εμένα, ένα πρόβατον, και ας κερδίσει τα άλλα. Ίσως η ευσπλαχνία του Θεού  και η ευχή σας σώσει και εμένα». Ποιος δεν θυμάται τον Παύλο που ευχόταν να γίνει ο ίδιος ανάθεμα για να σωθούν οι συμπατριώτες του;

π. Γ.