Έχουμε δεθεί μαζί της. Από την ώρα που
γεννηθήκαμε ως τη στερνή, μας συνοδεύει. «Την έχουμε στο αίμα μας». Πόσες χαρές
και πόσα δάκρυα συμβολίζει… Είναι δεμένη ακόμα και με την κηδεία των γονιών,
των φίλων, των συγγενών μας. Γελά στη χαρά μας. Κλαίει στον πόνο μας. Και είναι
σίγουρα, μια από τις πιο γλυκές φωνές που έχουμε ακούσει.
Άλλες εποχές, ήταν σύμβολο. Σταθμός
και μέσο επικοινωνίας μαζί. Είναι φορές που η φωνή της σημαίνει γιορτή. Είναι
πάλι φορές που σκορπά ανατριχίλα και προμηνά μαρτύριο. Αυτή τη διαλεχτή φωνή
στις μέρες μας, πολλοί την αποφεύγουμε. Ζητούμε παντοιοτρόπως να την καταδικάσουμε
σε σιωπή. Γιατί….είναι πρόβλημα. Γιατί συμβολίζει έναν…αναχρονιστικό θεσμό.
Ταράζει, ισχυρίζονται μερικοί, την ησυχία. Το πιθανότερο είναι ότι ξυπνά την
ναρκωμένη συνείδηση κι αρχίζει ο πόλεμος. Όλη νύχτα διασκέδαση. Τις πιο πολλές
φορές η ψυχαγωγία καταντά ψυχοκτονία. Κυρίως τα Σαββατόβραδα, γιατί «αύριο δεν
έχουμε δουλειά».
Το κυριακάτικο πρωινό έρχεται επιβλητική η φωνή και μας ελέγχει.
Δυσανασχετούμε. Γυρίζουμε από το άλλο πλευρό. «Μια Κυριακή μας μένει να
κοιμηθούμε» παραπονιόμαστε. Συνέχεια γυρεύουμε κατοικία μακριά από εκκλησιές.
Φοβάμαι πως δεν θ’ αργήσει η μέρα που,
η καμπάνα θα σημάνει για τελευταία φορά στην κηδεία τη δική της.
Η Εκκλησία όμως πάντα θα ζει!
Μαν. Μ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου