ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΙΟΣ ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΑ ΤΟ ΣΩΣΕΙ;

          Πολλοί γονείς σε κάποιες στιγμές διαπιστώνουν, ότι το παιδί τους έχει επιλέξει ένα δρόμο που δεν είναι σωστός και δεν έχει διάθεση ν’ ακούσει καμία συμβουλή. Τότε αρχίζει ν’ αμφισβητεί ό, τι μέχρι τότε παραδεχόταν. Έτσι παρατηρούνται ανυπακοές, απειθαρχίες, και κατάλυση κάθε αυθεντίας. Και αυτή η αυτοπεποίθησή  του το οδηγεί σε επικίνδυνα και τολμηρά βήματα, κάτι που φέρνει ανησυχία στους γονείς.

          Η πίκρα των γονέων αυξάνει, όταν το παιδί τους, ενώ ήταν καλό και υπάκουο, ξαφνικά αλλάζει τρόπους συμπεριφοράς και διαθέσεις χειραφετήσεως. Οι ήπιες αντιδράσεις τους δεν έφεραν αποτέλεσμα κάτι που οδηγεί, ότι το παιδί πήρε στραβό και λάθος δρόμο. Το θέμα είναι πολύ σοβαρό και χρειάζεται να το προσεγγίσουμε προσεκτικά.

          Αρχικά πρέπει να πούμε πως όταν το παιδί γίνεται έφηβος δεν μπορούμε να μιλάμε για απόλυτη πειθαρχία. Είναι ψυχολογικός νόμος, πως η ηλικία αυτή είναι η πιο επικίνδυνη, γιατί είναι συνδεδεμένη με τα πιο δύσκολα προβλήματα. Αλλά η θέση αυτή δεν αποκλείει μερικές αλήθειες που δεν πρέπει ποτέ να ξεχνούν οι γονείς που ενδιαφέρονται για την πρόοδο των παιδιών τους.

          Μια πρώτη αλήθεια είναι πως η μόρφωση και ο εξοπλισμός του παιδιού ξεκινάει από την κούνια. Από τα παιδικά χρόνια οι γονείς πρέπει να καταπιάνονται  με τα προβλήματα του παιδιού και να τους δίνουν ορθόδοξη κατεύθυνση κάνοντας χρήση αυστηρότητας και στοργής όπου χρειάζεται. Δεν φανερώνει αγάπη να τ’ αφήσει το παιδί να κάνει ό, τι θέλει. Μια τέτοια ελευθερία θα την πληρώσει ακριβά αργότερα.

          Μια άλλη αλήθεια είναι ότι, αγωγή του παιδιού πρέπει να βρίσκεται σε συνάρτηση με την ανάπτυξη στο εσωτερικό των σταθερών πόλων υπό το πρίσμα της χριστιανικής πίστεως. Στο έργο της διαμόρφωσης του χαρακτήρα παίζει τεράστιο ρόλο ο Θεός και οι αρχές της χριστιανικής πίστεως. Άνθρωπος που μένει μακριά από τις αρχές αυτές δεν μπορεί να έχει τις προϋποθέσεις για μια υπεύθυνη παρουσία μέσα  στη ζωή.

          Όταν, λοιπόν, οι γονείς ασχολούνταν με τα παιδιά τους από ενωρίς, είναι δύσκολο να τ’ αφήσουν να λοξοδρομήσουν τόσο εύκολα. Αλλά κι αν το παιδί βρεθεί έξω από το σπίτι και θ’  αρχίσει να κλονίζεται, και πάλι οι καλοί γονείς έχοντας αποκαταστήσει ένα σωστό διάλογο με το παιδί τους, θα είναι σε θέση να το βοηθήσουν για να ξεπεράσει την κρίση του.

          Αλλά όταν οι γονείς για πολλά χρόνια αδιαφορούσαν για την καθαυτό μόρφωση των παιδιών τους, είναι ανώφελο τώρα να κλαίνε και να ζητούν βοήθεια. Δεν έχουν αξία τα δάκρυα που χύνονται μπροστά στον κατήφορο ενός παιδιού που περνά την εφηβεία, όταν δεν χύθηκαν στα περασμένα χρόνια.

          Γι’ αυτό η ύπαρξη προβλήματος στον έφηβο τις περισσότερες φορές σημαίνει πρόβλημα με τους γονείς του. Αν οι γονείς κάνουν καλά το καθήκον τους, όταν πρέπει, θα προλάβουν κάθε κακή εξέλιξη του παιδιού  και θα δουν καλή καρποφορία των κόπων τους. Αν πάλι παρά τις προσπάθειες το παιδί εμφανίζει πρόβλημα, οι πιστοί γονείς το πρόβλημά τους αυτό το αναφέρουν στον Θεό. Γιατί ο Θεός μπορεί να κάμει γι’ αυτούς ό, τι αυτοί δεν μπόρεσαν να κάνουν για το παιδί τους. Ο Θεός έχει υπομονή και  κατανόηση, όταν ζητούμε τη βοήθειά Του. Εκείνος μπορεί να λύσει όλα τα προβλήματα. Αλλά εκείνο που πρέπει είναι να λύσουν κατά Θεό πρώτοι οι γονείς τα δικά τους προβλήματα. Και θα το κατορθώσουν αν βάλουν το Χριστό κυβερνήτη της ζωή των και οδηγό. Μετά μπορούν να ζητήσουν από τον Χριστό να επιδράσει πάνω στο παιδί τους παρακαλώντας με πίστη όπως ο πατέρας του άρρωστου παιδιού και σαν εκείνη της Χαναναίας που είχε άρρωστη την κόρη της. Όταν οι δικές μας προσπάθειες θα έχουν αποτύχει ο Θεός μπορεί να σώσει κάθε παιδί και να το κάνει υπάκουο και σεβαστικό.

          Κοντά στο Χριστό και την Εκκλησία κάθε νέος συνειδητοποιεί τις ευθύνες του και ισχυροποιεί τη θέλησή του για την κατανίκηση του κακού. Και ο κάθε γονιός παίρνει δύναμη για ν’ ασκήσει αυτό το τόσο υπεύθυνο έργο που ο Θεός και η κοινωνία του έχει αναθέσει.

Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κυρού ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ