Ο ΕΠΑΙΝΟΣ, μια φρικτή φυλακή- μια άλλη όψη

          Ο έπαινος αποτελεί ένα πρόβλημα στη ζωή του ανθρώπου.  Καθημερινά βασανιζόμαστε για να παρακολουθούμε τη ματιά των άλλων και τις διαπιστώσεις που κάνουν για το άτομό μας, αν είμαστε καλοί ή κακοί και πόσο αξίζουμε.

          Αλήθεια πόση δύναμη σπαταλάμε για να κερδίσουμε κάποιες σταγόνες εύνοιας, συμπάθειας των άλλων; Με πόση αγωνία περιμένουμε ν’ ακούσουμε λόγια σαν κι αυτά: «μπράβο σου», «είσαι σπουδαίος», «είσαι τέλειος, «είσαι η συμπάθειά μας», «εσένα θέλουμε» κ. ο. κ.

          Και όλα αυτά τα νοιώθουμε έτσι, γιατί έχουμε μάθει από τα παιδικά μας χρόνια να υπολογίζουμε και να αξιολογούμε τον εαυτό μας με βάση τη συμπεριφορά των άλλων απέναντί μας. Φθάσαμε στο σημείο η ζωή μας να εξαρτάται από τη ματιά ή το λόγο των άλλων.

          Γεγονός είναι ότι ζητάμε στη ζωή μας έναν έπαινο. Χωρίς υπερβολή επαιτούμε «συγχαρητήρια» γι’ αυτά που είπαμε ή γι’ αυτά που κάναμε, λες και ζούμε για τους άλλους και όχι για τον εαυτό μας. Δηλαδή καταντούμε μια εξαρτημένη προσωπικότητα. Γι’ αυτό επιδιώκουμε με όλους τους τρόπους έναν καλό λόγο. Έχουμε διακαή επιθυμία να μας αγαπούν, να μας αναγνωρίζουν, να λένε τα καλύτερα για μας, και να εισπράττουμε έστω κι’ έναν επαινετικό λόγο.

          Αντίθετα, χάνουμε τη διάθεση μας, το κέφι μας, όταν ακούσουμε κάποιον, κάπου, κάποτε να λέει και κάποια αρνητικά για μας. Υπάρχει το ενδεχόμενο να μας επαινούν πολλοί καθημερινά και με πολλούς τρόπους, αν όμως βρεθεί, έστω κι ένας, να κάνει ένα αρνητικό σχόλιο μπαίνει στη μαύρη λίστα και κατσουφιάζουμε, μαραζώνουμε και μπορούμε να φθάσουμε στο σημείο να λέμε, ότι κανείς δεν μας συμπαθεί, δεν μας αγαπά, και ότι όλοι στέκονται αρνητικά απέναντι  μας.

          Τι μπορεί αλήθεια να μας λυτρώσει από ένα τέτοιο μαρτύριο;

          Φαίνεται, ότι δεν έχουμε σκεφθεί καμία φορά το πόσο θα μας λύτρωνε απ’ αυτή τη σκλαβιά, αν μπορούσαμε να συντρίψουμε το είδωλο του εαυτού μας. Να ξεγυμνώσουμε το εγώ μας, τη μεγάλη ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας, για να φανούν οι πληγές και τη σημάδια των αθεράπευτων παθών μας. Τι καλά που θα ήταν ν’ αφήσουμε κατά  μέρος όλο τον οπλισμό του «εγώ» και να προσγειωνόμαστε στην πραγματικότητα της ζωής!

          Δηλαδή να νοιώσουμε τη  ελευθερία που μας χαρίζει την αίσθηση, ότι δεν πρέπει ν’ αποδείξουμε τίποτε και σε κανέναν. Να πάψουμε να είμαστε ζητιάνοι των επαίνων, αλλά να παραμείνουμε απαθείς και τον έπαινο και στις κατηγορίες. Μ’ άλλα λόγια να είμαστε αυτό που είμαστε και όχι εκείνο που οι άλλοι φαντάσθηκαν ή σκέφθηκαν για μας.

          Αν γίνει αυτό που λέει ο αββάς Ισαάκ ο Σύρος, «ζήσε, σαν να μην υπήρξες ποτέ», τότε θα λυτρωθούμε από τη φυλακή που δημιουργεί ο έπαινος στη ζωή μας  και θα είμαστε πραγματικά ελεύθεροι.

          π. Γ.