Η Εκκλησία, όχι τόσο ως θεσμός, όσο ως τρόπος ζωής, ως κοιτίδα αξιών, ως εργαστήριο ελευθερίας,
ως διαρκής υπενθύμιση της αξίας του ανθρώπου, ως δρόμος συνάντησης με την αγάπη
του Θεού. Και αυτό θα φαίνεται κάθε μέρα περισσότερο. Οι ανθρώπινες δομές
χρεοκοπούν με ταχύτητα. Αυτό, βέβαια, δεν είναι καταστροφικό. Πάντα οι
ανθρώπινες δομές αντικαθίστανται με άλλες. Αυτό που μπορεί να γίνει
καταστροφικό είναι η ολοκληρωτική απόθεση των ελπίδων του σημερινού ανθρώπου
πάνω στις δομές αυτές. Διότι, όταν έρθει η ώρα της κατάρρευσης, δεν θα φαίνεται
καμιά διέξοδος.
Αντίθετα η Εκκλησία, σε όλη τη διάρκεια της πορείας της,
υπενθυμίζει πως ο κόσμος αυτός γεννάει αδικία και φθορά. Πώς είναι δυνατόν να
τον αντιμετωπίσουμε με δικά μας όπλα; Κατηγορούν την Εκκλησία για παθητικότητα.
Είναι όμως ο μόνος χώρος που δίνει σε κάθε αγώνα αληθινή προοπτική, διότι
αντλεί δυνάμεις από μια πραγματικότητα, τον ίδιο τον Θεό που δεν υπόκειται ούτε
στην φθορά ούτε στη διαφθορά.
«ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ» τ. 215-416
1 σχόλιο:
Μπράβο! Ωραίο άρθρο!
Δημοσίευση σχολίου