Το ΄Αγιον Όρος

          Οι αληθινοί αγιορείτες υπερβαίνουν όλην την κοσμική νοοτροπία και τη συμβατική ηθική. Μερικοί από μας μπορούμε να εντοπίζουμε διάφορα σκάνδαλα, ακόμη και εκεί, αλλά το μεγαλύτερο σκάνδαλο είναι ότι εκεί βιώνεται μια ζωή που είναι υπέρβαση του θανάτου, μια ζωή που κινείται πέρα από τον ορθολογισμό και την αισθησιοκρατία. Όποιος κινείται αισθητώς στο δυνατό αγιορείτικο φως τσουρουφλίζεται, ακόμη και ο έξυπνος πολιτικός.

          Τελικά το Άγιον όρος είναι μία πολιτεία ανθρώπινη και ουράνια, τοπική και οικουμενική, όπου συμπλέκεται η ιστορία με το παρόν, ο πολιτισμός με την υπέρβασή του, η εξουσία με την ελευθερία, αλλά κυρίως και προπαντός είναι ένας τόπος μυστηρίου και σιωπής, λόγου και ψαλμωδίας. Γι’ αυτό και χρειάζεται κανείς  πολύν καιρό για να το γνωρίσει, όχι μόνον με την όραση και την ακοή, αλλά με το μυστήριο της μυστικής επαφής, με το άγγιγμα της καρδιάς.

          Αυτό όμως, προϋποθέτει  διαρκή  έμπονη οδοιπορία μέσα από τα πανέμορφα μονοπάτια, ξεκινώντας από τις Καρυές, περνώντας από τα κοινόβια Μοναστήρια, σταματώντας αναπαυτικά στις Σκήτες και πετώντας  στην έρημο σαν αετός, αλλά και αναβαίνοντας κοπιωδώς στην κορυφή του Άθωνα, όπου της Μεταμορφώσεως ο Ναός, για να δει το πέλαγος της αγάπης και τους καρπούς της έμπνευσης, τις φλόγες της προσευχής.

          Όσο κανείς είναι λαβωμένος και πονεμένος και βαδίζει με κουράγιο ευχετικά, τόσο θα αισθάνεται το λεπτό άρωμα των λειψάνων μακαρίων ερημικών πτηνών και της Δεσποτικής και Θεομητορικής προστασίας, οπότε θα θεραπεύεται καρδιακά κα υπαρξιακά. Διαφορετικά το Άγιον Όρος, όπως και όλα τα μεγάλα πράγματα που ξεπερνούν τα ανθρώπινα, θα είναι σκάνδαλο και μωρία.

Ναυπάκτου ΙΕΡΟΘΕΟΣ, «Εκκλ. Παρέμβαση» τ. 230