Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΚΑΙ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ

          Ο χριστιανός ποτέ δεν δέχεται τον πόλεμο σαν την μόνη λύση των ανθρωπίνων διαφορών. Κι αν έλθει ο πόλεμος, μπαίνει στο φαύλο χορό του από υποχρέωση, γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Πάντα εύχεται για την ειρήνη του κόσμου, πάντα εργάζεται δια την ειρηνική συμβίωση των ανθρώπων. Κι όταν οι άνθρωποι χάσουν την λογική τους και αφήσουν την κόλαση των όπλων να κυριαρχήσει, ο χριστιανός αγωνίζεται για την διατήρηση των βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για την καλή μεταχείριση των αιχμαλώτων, για τον σεβασμό προς τους αμάχους. Αυτό το γνωρίζουμε όλοι από την πρόσφατη ιστορική πείρα. Η Εκκλησία προσπαθεί να μαλακώσει τον πόνο και να απαλύνει τα δεινά που επισωρεύει ο πόλεμος. Αυτή ήταν κι αυτή μένει η στάση της στην πράξη, όταν παρασυρθούν οι λαοί από την τρέλα του πολέμου.

          Κι όσο διαρκεί η ειρήνη η Εκκλησία αγωνίζεται για τη διατήρηση της. Προσπαθεί με το μήνυμά της αγάπης να αναγεννήσει τους ανθρώπους, ώστε μόνοι τους να αισθανθούν την ανάγκη ης αλλαγής των θεσμών που οδηγούν στον πόλεμο. Τονίζοντας την μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου, προσπαθεί να θεμελιώσει τον σεβασμό προς τη ανθρώπινη ζωή και την αξία της. Θυμίζοντας ότι μόνον η ελευθερία και η δικαιοσύνη αποτελούν σταθερή θεμέλιο για τις ανθρώπινες σχέσεις, προσπαθεί να δείξει  πού πρέπει να βρουν τη λύση τους τα ανθρώπινα προβλήματα, διαπροσωπικά ή διακρατικά. Μ’ άλλα λόγια η Εκκλησία-κι αυτό σημαίνει όλοι μας- δεν περιορίζεται σε μια καταδίκη του πολέμου, αλλά θετικά αγωνίζεται για να λείψουν οι λόγοι που τον φέρνουν. Όπως έκανε και ο Χριστός, που δεν καταδίκασε τον φόνο μόνον, αλλά και την οργή που οδηγεί στον φόνο. Η στάση λοιπόν των χριστιανών απέναντι στον πόλεμο δεν είναι μια λεκτική καταδίκη, αλλά αδιάκοπος καθημερινός αγώνας για να μεταμορφωθεί ο άνθρωπος, ο κάθε άνθρωπος, από το Άγιο Πνεύμα.

Β. Στογιάννος, «Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΑΡΟΝ»