Κάθε χρόνο τέτοιες
μέρες, οι άνθρωποι επενδύουμε τις ελπίδες μας στην αλλαγή του χρόνου. Ο παλαιός
χρόνος φεύγει, και μαζί του ευχόμαστε να φύγουν μακριά μας και όλες οι στεναχώριες
και οι δυσκολίες που ζήσαμε σε αυτόν. Και ένας νέος χρόνος ξημερώνει, και μαζί
του ελπίζουμε να έλθουν στη ζωή μας όλες οι χαρές. Αν όμως επενδύουμε τις
ελπίδες μας στην αλλαγή του χρόνου, επενδύουμε λάθος. Και αυτό, γιατί, πρώτον,
η αλλαγή του χρόνου είναι κάτι συμβατικό –για τους αρχαίους Ρωμαίους, για
παράδειγμα, ο πρώτος μήνας του έτους ήταν Μάρτιος, και εμείς μόνο συμβατικά
«αλλάζουμε τον χρόνο» την πρώτη μέρα του Ιανουαρίου-. Και δεύτερον και
σημαντικότερο , οι αλλαγές που προσδοκούμε είναι αλλαγές που, κι όταν γίνονται
γίνονται έξω από εμάς, και γι’ αυτό δεν μας αγγίζουν πραγματικά. Η μόνη
ουσιαστική αλλαγή, η μόνη αλλαγή που έχει νόημα και αξία, είναι αυτή που
κατορθώνουμε μέσα μας, αφήνοντας πίσω μας
όχι τον παλαιό χρόνο, αλλά τον παλαιό άνθρωπο, «απεκδυσάμενοι τον
παλαιόν άνθρωπον συν ταις πράξεσιν αυτού, και ενδυσάμενοι τον νέον τον
ανακαινούμενον εις επίγνωσιν κατ’ εικόνα του κτίσαντος αυτόν» (Κολ. 3, 9-10).
‘Ένα «πρόβλημα» του υπάρχει με αυτήν την αλλαγή: ότι εν έρχεται μόνη της….
«ΖΩΗ», τ.4374
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου