ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΛΟΥΚΑ (Πλουσίου και Λαζάρου) Ευαγγέλιο: Λκ. 16, 19-31

                              Η  ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΝΟΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ  

          Εν ολίγοις

          Το κέντρο της σημερινής ευαγγελικής διήγησης δεν είναι ο πλούτος και η χρήση του από τον άνθρωπο. Ο Χριστός ασχολείται όχι τόσο με εκείνα που συμβαίνουν μέσα ή έξω από το σπίτι του σημερινού πλουσίου όσο με κείνα που θα λάβουν χώρα μετά τον θάνατό του.

          Πάντως η αμαρτία τιμωρείται και σ’ αυτή και στην άλλη ζωή. Βέβαια η τιμωρία της ενταύθα ζωής έχει παιδαγωγικό χαρακτήρα. Η δε «ευτυχία» του αμαρτωλού και τα βάσανα των δικαίων είναι καταστάσεις που δεν έχουν μεγάλη διάρκεια. Γενικά η αμαρτία δεν μένει ατιμώρητη: «Τα οψώνια της αμαρτίας θάνατος».

          Πολλοί πιστεύουν ότι η παραβολή αυτή αποτελεί μια καταδίκη του πλούτου και εξύμνηση της φτώχειας, Αυτό είναι λάθος. Βέβαια το κοινωνικό πλαίσιο δεν αφήνει αδιάφορο τον Χριστό, αλλά αποτελεί κεντρικό στόχο του. Ο φτωχός δεν σώζεται επειδή είναι φτωχός, αλλά γιατί στηρίζει την ελπίδα και τη ζωή του στο Θεό. Και ο πλούσιος δεν καταδικάζεται επειδή είναι  πλούσιος, αλλά γιατί στηρίζει τη ζωή αποκλειστικά και μόνο στα υλικά αγαθά, παγιδεύεται σ’ αυτά και χάνει το νόημα της ζωής.

          Ένα από τα βασικότερα υπαρξιακά προβλήματα του ανθρώπου είναι η αναζήτηση του νοήματος της ζωής. Διότι από την απάντηση που θα δώσουμε στο ερώτημα αυτό καθορίζεται και η στάση μας  στα προσωπικά μας προβλήματα, όπως και αυτό του πλούτου και της φτώχειας.

          Οι  άνθρωποι συνήθως αδυνατούν να βρουν νόημα στη ζωή τους και αυτό αποτελεί μια τραγική ειρωνεία. Γιατί ενώ έχουν σημειώσει τόσες επιτυχίες σ’ όλα τα επιστημονικά και τεχνολογικά επίπεδα και είναι κάτοχοι τόσων υλικών αγαθών, εν τούτοις αστοχούν  στην αναζήτηση του νοήματος της ζωής. Αυτό είναι φυσικό, γιατί ο άνθρωπος δεν μπορεί να βρει νόημα στη ζωή του, όταν προσκολλάται στα υλικά αγαθά, αλλά με την αναφορά του στον Θεό. Διότι όσο ο άνθρωπος περιορίζεται στον υλικό κόσμο, τόσο περισσότερο υποδουλώνεται στη υλική αναγκαιότητα.  Ενώ όταν ο άνθρωπος αναφέρεται στον Θεό απελευθερώνεται απ’ αυτά και ολοκληρώνεται  ως πρόσωπο.

          Ο εγκλωβισμός και η υποδούλωση, όπως φαίνεται πολύ παραστατικά στην περίπτωση του σημερινού πλουσίου, που χαρακτηρίζει ιδιαίτερα τον σύγχρονο άνθρωπο, γίνεται εμπόδιο για να προσεγγίσει το νόημα της ζωής.

          Πώς μπορούμε ν’ ανακαλύψουμε αυτό το νόημα της ζωής;

          Ο δρόμος είναι ένας: η πίστη στο Θεό και η αποδοχή της αγάπης του για τον άνθρωπο δίνει νόημα στην ανθρώπινη ζωή. Διότι η αληθινή ζωή προέρχεται από τον Θεό που είναι ο χορηγός της ζωής. Όποιος απομακρύνεται από τον Θεό νεκρώνεται και πεθαίνει. «Οι μακρύνοντες εαυτούς απ’ εμού απολούνται».

          Η πραγματική ζωή βρίσκεται πέρα από τα όρια της φθοράς και του θανάτου. Ο άνθρωπος είναι φθαρτός, ο Θεός  άφθαρτος. Και ο φθαρτός άνθρωπος βρίσκει την αιώνια ζωή μετέχοντας στην άφθαρτη ζωή του Θεού.

          Oπότε έχοντας υπ’ όψη αυτές τις προϋποθέσεως οι έννοιες «πλούσιος» και «φτωχός» έχουν περισσότερο θρησκευτικό  παρά κοινωνικό περιεχόμενο. Εκείνο στο οποίο αποβλέπει είναι η υπογράμμιση ενός σοβαρού κινδύνου, της αυτάρκειας και της αντίληψης ότι η ευημερία του ανθρώπου είναι ατέρμονη και υπάρχει ο κίνδυνος ν’ αποχωρισθεί ο άνθρωπος από την αλήθεια, ότι τα υλικά αγαθά είναι πρόσκαιρα και φθαρτά.

          Στη συνέχεια η παραβολή στρέφει την προσοχή μας και στο ότι η παρούσα ζωή έχει ένα βαθύ σύνδεσμο με τη μέλλουσα. Η κοινωνία με τον Θεό και την παρούσα ζωή αποτελεί προϋπόθεση για να διατηρηθεί και στη μέλλουσα. Μια τέτοια θεώρηση της ανθρώπινης ζωής εισάγει μια ριζοσπαστική ανατροπή και στη θεώρηση του κόσμου.

          Η ορθή και ζωντανή σχέση μας με τον Θεό μας βοηθά να ελευθερωθούμε από τη φυλακή του εγωκεντρισμού και  της αδιαφορίας μέσα την οποία πνιγόμαστε. Ο πλούτος ή η φτώχεια μας, η ευτυχία ή η δυστυχία μας δεν είναι μόνο ευμετάβλητες καταστάσεις ζωής, είναι και ευκαιρίες για να συνειδητοποιήσουμε, ότι δεν μπορούμε να ζήσουμε μόνο για τον εαυτό μας, γιατί αυτό είναι η καταδίκη μας και η απώλεια του νοήματος της ζωής.

          Αυτό το επιβεβαιώνει ο Χρηστός με τον παραβολικό του λόγο στη σημερινή παραβολή του πλουσίου και του Λάζαρου, όπου ο πλούσιος λησμόνησε το φτωχό Λάζαρο και έχασε τον πραγματικό εαυτό του και φυσικά τη σωτηρία του.

          Ας μη λησμονούμε, ότι τα υλικά αγαθά, οι τιμές, τα αξιώματα ακόμη και η υγεία και η ζωή από μόνα τους δεν μπορούν να θεωρηθούν ως αγαθά. Εκείνο που λείπει είναι η στενή σχέση του ανθρώπου με τον Θεό που δίνει νόημα στη ζωή του ανθρώπου.

          Καλή Κυριακή

          π. γ. στ.