Ἡ μεταπατερικότητα, εἶναι στὴν οὐσία της ἀντιπατερικότητα, διότι ἡ προτεσταντίζουσα αὐτὴ κίνηση ἀποδυναμώνει τὴν πατερικὴ μας παράδοση χωρὶς τὴν ὁποία ἡ Ὀρθοδοξία παραμένει ἀθωράκιστη

Εἶναι, λοιπόν, φανερό, ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς ἀποδείχθηκε πλέον ὡς ἐκκλησιολογικὴ αἵρεση, ὡς ἕνας «δαιμονικὸς συγκρητισμός», ποὺ ἐπιδιώκει μία ὁμοσπονδιακὴ ἑνότητα τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τὴν δυτικὴ αἱρετικὴ πανσπερμία. Ἔτσι ὅμως, ἡ Ὀρθοδοξία δὲν ἐπηρεάζει σωτηριολογικὰ τὸν μὴ ὀρθόδοξο κόσμο, διότι ἔχει ἐγκλωβισθεῖ αὐτή, στὰ πρόσωπα τῶν κατὰ τόπους Ἡγεσιῶν της, στὶς παγίδες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ποὺ κατεργάζονται τὴν φθορὰ καὶ τὴν ἀλλοτρίωσή της.

Ἀντὶ λοιπόν, ἡ ἐκκλησιαστικὴ Ἡγεσία μας, νὰ ἀκολουθεῖ τὸ παράδειγμα τῶν Ἁγίων μας Πατέρων στὴν διαφύλαξη τῆς Ὀρθοδοξίας, ὡς τῆς μόνης δυνατότητος σωτηρίας ἀνθρώπου καὶ κοινωνίας, πράττει ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο: συμφύροντας τὴν Ὀρθοδοξία μὲ τὴν αἵρεση, στὰ ὅρια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καὶ οὐσιαστικὰ καταξιώνοντας τὴν αἱρετικὴ πλάνη, ἐπιφέρει τὴν ἄμβλυνση τῶν κριτηρίων τοῦ ὀρθοδόξου πληρώματος καὶ στερεῖ καὶ αὐτὸ καὶ τὸν κόσμο ἀπὸ τὴν δυνατότητα σωτηρίας.

Στὴν κατεύθυνση δὲ αὐτὴ ἀκριβῶς ἀποδεικνύεται δαιμονικὴ ἡ παρέμβαση τῆς λεγομένης «Μεταπατερικῆς Θεολογίας», ἡ ὁποία προσφέρει θεολογικὴ κάλυψη καὶ στήριξη στὴν οἰκουμενιστικὴ μας ὑστερία καὶ στὴν κατεδάφιση τῶν πατερικῶν καὶ παραδοσιακῶν μας θεμελίων. Αὐτὸ δὲν γίνεται, βέβαια, μὲ τὴν κατ΄ εὐθείαν πολεμικὴ κατὰ τῆς συνοδικῆς καὶ πατερικῆς πίστεως –τοὐναντίον αὐτὴ συχνὰ ἐπαινεῖται ὑποκριτικὰ καὶ ἐξαίρεται- ἀλλὰ μὲ τὴν ἀμφισβήτηση τῶν νηπτικῶν προϋποθέσεών της, τὴν ἀποφυγὴ τῆς καταδίκης τῶν αἱρέσεων καὶ τὴν de facto, ἔτσι, ἀναγνώρισή τους ὡς Ἐκκλησίας, σωτηριολογικοῦ δηλαδὴ μεγέθους, ἰσοτίμου μὲ τὴν...

Ὀρθοδοξία. Μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο ἀπορρίπτονται οἱ ἅγιοι Πατέρες καὶ ἡ διδασκαλία τους, ὡς δῆθεν ἀνατροπὴ τῆς πίστεως καὶ πράξεως τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας. Ἡ μεταπατερικότητα, δηλαδή, εἶναι στὴν οὐσία της ἀντιπατερικότητα, διότι ἡ προτεσταντίζουσα αὐτὴ κίνηση ἀποδυναμώνει τὴν πατερικὴ παράδοση, χωρὶς τὴν ὁποία ἡ Ὀρθοδοξία παραμένει ἀθωράκιστη στὴν δίνη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τὴν ἐξυπηρέτηση τῶν σχεδίων τῆς Νέας Ἐποχῆς. Καὶ γιὰ νὰ παραφράσουμε τὸν Ντοστογιέφσκυ: «Χωρὶς Πατέρες ὅλα ἐπιτρέπονται»! Κατὰ τὸν ἅγιο Γρηγόριο ὅμως τὸν Παλαμά, «τοῦτο ἐστιν ἀληθὴς εὐσέβεια, τὸ μὴ πρὸς τοὺς θεοφόρους Πατέρας ἀμφισβητεῖν».

Ἀπόσπασμα ἀπὸ ὁμιλία τοῦ συνεδρίου: «Πατερικὴ Θεολογία καὶ μεταπατερικὴ αἵρεση» τοῦ πρωτοπρ. Πατρὸς Γεωργίου Μεταλληνοῦ, Ὁμοτίμου καθηγητοῦ τῆς Θεολογικῆς σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, μὲ θέμα: «Ἀπὸ τὴν Πατερικότητα στὴν “μεταπατερικότητα”.  Ἡ αὐτοαναίρεση τῆς Ὀρθοδόξου Ἡγεσίας»