ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΛΟΥΚΑ (18 Οκτωβρίου-Ευαγγελιστή Λουκά) Ευαγγέλιο: Λκ. 10, 16-21

«Λουκάς ο ιατρός , ο αγαπητός»

          Η Εκκλησία μας στον εορτολογικό της κύκλο  αφιερώνει τη σημερινή ημέρα, 18 0κτωβρίου, στη μνήμη του ευαγγελιστή Λουκά. Πρόκειται για μια από τις πιο σημαντικές μορφές της πρωτοχριστιανικής περιόδου. Είναι ένας από τους τέσσαρες ευαγγελιστές, ο οποίος συνόδευσε τον Απ. Παύλο σε πολλές περιοδείες ως συνεργάτης και προσωπικός του γιατρός.

          Ο Λουκάς δεν ανήκει στη χορεία των δώδεκα Αποστόλων. Είναι συγγραφέας του τρίτου ευαγγελίου και των πράξεων, ένα σπουδαίο κείμενο που περιγράφει την ιεραποστολική εποποιία του πρώιμου χριστιανισμού, κάτι σαν εκκλησιαστική ιστορία. Υπήρξε στενός συνεργάτης του Απ. Παύλου ο οποίος τον ονομάζει «αγαπητό». Μαζί του ο Λουκάς μόχθησε και κοπίασε για τη διάδοση του  Χριστού στον τότε ειδωλολατρικό κόσμο, ξεκινώντας από τα Ιεροσόλυμα και φθάνοντας μέχρι τα έσχατα όρια του γνωστού τότε κόσμου.

          Στη σημερινή ευαγγελική περικοπή που είναι ορισμένη για την εορτή, ο Χριστός λέει στους απόστολους: «ο ακούων υμών εμού ακούει». Με το λόγια αυτό ο Χριστός θέλει να τονίσει στους αποστόλους, ότι στο έργο που κλήθηκαν ν’ αναλάβουν δεν πρέπει να κηρύττουν δικά τους πράγματα ή προσωπικές ιδέες, αλλά να συνειδητοποιήσουν, ότι ήταν διερμηνείς του θελήματος του Θεού. Εξ άλλου οι απόστολοι δεν είχαν και την ικανότητα να κηρύξουν προσωπικό κήρυγμα, γιατί οι περισσότεροι ήταν απλοϊκοί αλιείς, αγράμματοι ή ολιγογράμματοι. Η δε θαυμαστή δύναμη του θείου λόγου φάνηκε μέσα από τη φυσική τους αδυναμία. Αλλά ενώ δεν διέθεταν ανθρώπινες ικανότητες, με το φωτισμό του Αγ. Πνεύματος κατόρθωσαν να νικήσουν τον ειδωλολατρικό κόσμο και  να οικοδομήσουν μια νέα κοινωνία.

          `Όσοι ήταν ακροατές των αποστολικών κηρυγμάτων έδειχναν αφοσίωση στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Με την πνευματοκίνητη διδαχή των αποστόλων δείχνουν τη διδαχή του Χριστού, γι’ αυτό και ο ευαγγελικός λόγος αναφέρει: «ο ακούων υμών εμού ακούει».

          Το κήρυγμα των αποστόλων διαδόθηκε με δυσκολίες, εμπόδια και ποικίλες αντιδράσεις. Μάλιστα οι σοφοί του ειδωλολατρικού κόσμου θεώρησαν το ευαγγελικό κήρυγμα ως «μωρία»  και οι Ιουδαίοι σκάνδαλο, γιατί νόμισαν ότι υπονόμευε τη θρησκεία των πατέρων τους.

          Οι ακραίες αντιδράσεις προς το ευαγγελικό κήρυγμα οδήγησαν σε σύγκρουση με τη νέα πίστη και κατάληξε σε ακραία φαινόμενα όπως οι απηνείς και σκληροί διωγμοί. Εκατομμύρια χριστιανοί έχυσαν το αίμα τους με το οποίο πότισαν το δένδρο της Εκκλησίας. Και η αντίδραση αυτή ήταν μια αποστροφή προς το αποστολικό κήρυγμα για να επιβεβαιωθεί ο λόγος του Κυρίου: « ο αθετών υμάς  εμέ αθετεί».

          Ο αποστολικός λόγος συνεχίζεται μέχρι σήμερα από τους διαδόχους των αποστόλων, κληρικούς όλων των βαθμίδων. Η Εκκλησία είναι αποστολική, γιατί στηρίζεται στο αποστολικό κήρυγμα. Κέντρο της εκκλησιαστικής ζωής είναι βέβαια ο επίσκοπος και οι άμεσοι συνεργάτες του, πρεσβύτεροι και διάκονοι . Ο επίσκοπος είναι ο προεστός της τοπικής ευχαριστιακής Συνάξεως. Αλλά την Εκκλησία δεν την συγκροτούν μόνο οι κληρικοί, υπάρχει και ο Λαός του Θεού, το βασίλειον ιεράτευμα. Η Εκκλησία είναι ποιμένουσα και ποιμενομένη. Κλήρες και λαός αποτελούν  το Σώμα της Εκκλησίας. Οι κληρικοί από μόνοι τους δεν αποτελούν την Εκκλησία, αλλά και οι λαϊκοί χωρίς τους κληρικούς αποκλίνουν προς την αίρεση.

          Ο σεβασμός των πιστών προς το κήρυγμα των αποστόλων αναγόταν στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Συνεπώς όταν οι χριστιανοί σέβονται τους κληρικούς, σέβονται το πρόσωπο του Χριστού. Οι κληρικοί δεν δικαιούνται να κηρύττον ίδια πράγματα και ιδέες, αλλά σέβονται τον ευαγγελικό λόγο. Ως διάκονοι του λαού δεν πρέπει να συμπεριφέρονται με εξουσιαστικό τρόπο, αλλά με διακονική διάθεση.

          Οι πιστοί νοιώθουν και θεωρούν την Εκκλησία ως μητέρα και ως πρώτο πατέρα τον Ιησού Χριστό. Είναι χαρακτηριστικοί οι λόγοι του αγίου Ιγνατίου του θεοφόρου: «Επισκόπων και πρεσβυτέρων και διακόνων χωρίς, Εκκλησία ου καλείται». Εκείνος που δείχνει ασέβεια προς τους ποιμένες της Εκκλησίας, αυτός ασεβεί προς τον ίδιο το Χριστό. «Ο αθετών υμάς, εμέ αθετεί».

          Όταν οι ποιμένες κληρικοί ποιμαίνουν το ποίμνιό τους  ως διάκονοι της Εκκλησίας, τότε οι ποιμενόμενοι βλέπουν το θυσιαστικό τους πνεύμα και δείχνουν την πίστη και τον σεβασμό τους. Εμείς οι κληρικοί με αγαπητική και θυσιαστική συμπεριφορά οφείλουμε να προσεγγίζουμε τα λαϊκά μέλη με αγάπη και σεβασμό. Ο κληρικός όσο ταλαντούχους κι αν είναι, από μόνος του αδυνατεί να επιτελέσει ένα ολοκληρωμένο και αξιόπιστο ποιμαντικό έργο χωρίς τη εποικοδομητική συνδρομή των λαϊκών. Η εν Χριστώ συνεργασία κληρικών και λαϊκών οδηγεί σε εκπληκτικά αποτελέσματα. Τότε η Εκκλησία μετατρέπεται σε βασιλεία Θεού με κυρίαρχα στοιχεία την αγάπη, τη δικαιοσύνη, την ταπείνωση, την αληθινή ελευθερία, την αλήθεια, την ομορφιά και τις σωστές διαπροσωπικές σχέσεις που τόσο στερείται ο σύγχρονος άνθρωπος.

Καλή Κυριακή

π. γ. στ.