ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΛΟΥΚΑ (Σπορέως) Ευαγγέλιο: Λκ. 8, 5-15

ΥΠΟΜΟΝΗΤΙΚΗ ΚΑΡΠΟΦΟΡΙΑ

          Εν ολίγοις

          Η σημερινή παραβολική διήγηση είναι πολύ παραστατική, ζωηρή και μεστή υψηλών διδαγμάτων. Η παραβολή αυτή, του σπορέα, διαβάζεται στις αρχές Οκτωβρίου, δηλ. όταν αρχίζει το κατηχητικό και κηρυκτικό έργο της Εκκλησίας. Η Εκκλησία προβάλλει το έργο, του σπορέα –Χριστού κατά την έναρξη της περιόδου του δικού της έργου σποράς και καλλιέργειας των πιστών. Κι ακόμη υπενθυμίζει στους πιστούς την ανάγκη της καρποφορίας «εν υπομονή» του κηρυκτικού και αγιαστικού έργου της.

          Γεωργός ο Θεός και εμείς γεώργιο του Θεού, όπου σπείρεται ο λόγος του Θεού, για να καρποφορήσει με τα έργα της αρετής. Βγαίνει ο γεωργός και σπέρνει το σπόρο στο χωράφι του. Όλοι όμως οι σπόροι δεν έπεσαν σε γόνιμο έδαφος. Άλλοι έπεσαν στο δρόμο και καταπατήθηκαν ή τους κατατρώγουν τα πετεινά τ’ ουρανού. ΄Αλλοι πέφτουν σε πετρώδες έδαφος και επειδή δεν υπάρχει χώμα γρήγορα ξηραίνονται.. Άλλοι πέφτουν στ’ αγκάθια, αλλά συμπνίγονται και χάνονται. Τέλος είναι και οι σπόροι που πέφτουν σε γόνιμο έδαφος και καρποφορούν πλούσια.

          Ο σπόρος ήταν ίδιος, έπεσε όμως σε διαφορετικά μέρη, γι’ αυτό και το αποτέλεσμα ήταν διαφορετικό. Εντυπωσιάζει η καρποφορία της εύφορης και φρεσκοσκαμμένης γης. Ποιοί αντιπροσωπεύουν αυτή την καρποφορία; «το δε εν τη καλή γη αυτοί είσιν εν καρδία καλή και αγαθή ακούσαντες τον λόγο κατέχουσι και καρποφορούσιν εν υπομονή». Απ’ αυτά τα δύο «κατέχουσι» και «καρποφορούσιν εν υπομονή» εξαρτάται η γόνιμη χριστιανική ζωή.

          Δεν είναι αρκετό ν’ ακούμε κάπου-κάπου κάτι από το λόγο του Θεού. Πρέπει να τον δεχθούμε και να τον φυλάξουμε βαθιά στην καρδιά μας, γιατί αν μείνει στην επιφάνεια ο σπόρος δεν μπορεί να ριζώσει. Αν δεν σκεπασθεί με το χώμα, δεν μπορεί  να δείξει τις μυστικές δυνάμεις που κατέχει. Έτσι και ο ευαγγελικός λόγος αν μείνει ένα απλό ή και ευχάριστο άκουσμα στο μυαλό μας, τότε δεν αναπτύσσει τις δυνάμεις της ζωής που κατέχει.

          Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί. Όταν ακούμε λόγο Θεού δεν πρέπει να βιαζόμαστε να πούμε: τι ωραίος και γοητευτικός λόγος! Σε μια εποχή που πλεονάζουν οι ιδέες, οι προτροπές, οι διάφορες ειδήσεις που ακούμε, αλλά και ξεχνάμε, είναι σημαντικό νη μην «ακούμε» απλά το θείο λόγο, αλλά να τον «κατέχουμε». Να μην μείνουμε σε γενικότητες  και αοριστολογίες και το σπουδαιότερο να μην κάνουμε το λάθος να δεχόμαστε το λόγο του Θεού με προκατάληψη και πετρωμένη καρδιά, γιατί μόνο μέσα σε μαλακές και καλοπροαίρετες καρδιές καρποφορεί ο σπόρος. Δεν πρέπει απλά να εγγίζουμε το ευαγγέλιο, αλλά να το ζούμε, να το κάνουμε κτήμα μας.

          Αλλά για να κατανοούμε  όσα ο Θεός μας προσφέρει χρειάζεται ακόμη η κατάλληλη εσωτερική διάθεση. Διότι αν λείπει, τότε η ακρόαση του θ. λόγου θα μας αφήσει αδιάφορους. Για ν’ αντιληφθεί ο άνθρωπος τι του λέγει ο Χριστός, πρέπει να το νιώσει ως προσωπικό μήνυμα σωτηρίας. Τότε δημιουργείται μέσα του η ανάγκη ν’ ανταποκριθεί θετικά ή αρνητικά σε ό, τι του παραγγέλλει ο Θεός.

          Τότε παρακολουθεί κανείς και δεν κουράζεται ν’ ακούει πολλές φορές τα ίδια πράγματα, όταν βέβαια τον ενδιαφέρουν προσωπικά. Έτσι όποιος θέλει να μάθει ειλικρινά τι ζητάει ο Θεός απ’ αυτόν ακούει, προσέχει και μελετά με προσοχή το θ. λόγο. Χρειάζεται αληθινή μαθητεία για να κρατάμε, να «κατέχουμε» ζωντανό μέσα στην ψυχή μας το λόγο του Θεού.

          Όμως η καρποφορία δεν γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη. Ο σπόρος αναπτύσσεται σιωπηλά και μεγαλώνει. Τον ίδιο δρόμο ακολουθεί κι λόγος του Θεού στις ανθρώπινες ψυχές. Σιγά-σιγά παρουσιάζει τις δυνάμεις του, βυθίζει τις ρίζες του στην ψυχή μας και στη συνέχεια δίνει τους καρπούς του.

          Πολλοί είναι ανυπόμονοι και παραπονούνται γιατί ενώ πηγαίνουν στην Εκκλησία, μελετούν και πράττουν όσα κηρύττει η Εκκλησία, δεν βλέπουν προκοπή. Αυτό δεν είναι σωστό. Ο πνευματικός κόπος δεν πηγαίνει χαμένος ποτέ. Ας μην ανησυχούμε που δεν βλέπουμε πάντοτε άμεσα αποτελέσματα. Ο σπόρος σπείρεται το φθινόπωρο και θερίζουμε το θεριστή. Και στην πνευματική ζωή πολλές φορές συμβαίνει κάτι παρόμοιο. Εμπόδια, αδιαφορία της οικογένειας, πειρασμοί ποικίλοι, θλίψεις, πνευματική ξηρασία της εποχής απειλούν να νεκρώσουν τη δύναμη του λιλιπούτειου  βλασταριού, να νεκρώσουν την καρποφορία του.

          Δεν πρέπει ν’ ανησυχούμε, αλλά να φροντίζουμε να συνεχίζουμε με υπομονή τον αγώνα μας και να συμμορφωνόμαστε προς το θ. θέλημα. Παρά τα εμπόδια και τις δυσκολίες ας προσπαθούμε να καρποφορήσουμε «εν υπομονή».

           Μπορεί οι καρδιές μας να εμφανίζουν πετρώδεις περιοχές, να θυμίζουν πατημένο δρόμο και να έχουν σκληρά αγκάθια. Ας μη μας απογοητεύει αυτό, διότι με συστηματική εργασία τ’ αγκάθια μπορούν να ξεριζωθούν. Με το όργωμα ακόμη και η σκληρότερη γη μπορεί να μαλακώσει. Εκείνο που χρειάζεται είναι ν’ αρχίσουμε αποφασιστικά, με αυξημένη ευαισθησία, με ταπείνωση και πνεύμα μαθητείας αυτή την πνευματική εργασία. Ο καλός γεωργός, ο Θεός, έρχεται συχνά στο χωράφι της ψυχής μας να σπείρει και να εμπιστευθεί τον πολύτιμο σπόρο του. Εμείς ας του προσφέρουμε «γην αγαθή».

          Καλή Κυριακή

          π. γ. στ.