Ευχαριστία και Άνθρωπος

          «Μακάριος ο έχων τροφήν τον άρτον τον εκ του ουρανού

           καταβάντα, και ζωήν δεδωκότα τω κόσμω».

                   Αββάς Ισαάκ ο Σύρος

         

          Η Θ. Ευχαριστία είναι τόπος και τρόπος πραγματοποιήσεως της μιας και μόνης αγάπης, που ενσαρκώνει ο Χριστός. Ο ευχαριστιακός έρωτας προς τον Κύριο, διέρχεται προς ολοκλήρωση ή πλήρη αποκάλυψη του, από την αγάπη προς τους αδελφούς Του. Τότε μόνον η αγάπη δεν διαλύεται σε κάποια μορφή υπεροψίας  ή συναισθηματισμού, δεν καταντά μια αφηρημένη έννοια ή μια ακαθόριστη συμπόνια, αυτό που σήμερα ονομάζουμε με τη φιλοσοφική γλώσσα, ουμανιταρισμό.

          Το ευαγγέλιο δεν ομιλεί για αγάπη προς τον άνθρωπο, αλλά προς τον πλησίον, και ο πλησίον είναι ο πραγματικός και επώνυμος. Η αγάπη ανήκει στην ουσία των προσωπικών υπάρξεων . Είναι αυτή που συνδέει πραγματικά τα πρόσωπα μεταξύ τους σε μια τέλεια ενότητα, ώστε στην πραγματικότητα να υπάρχει η μια και μόνη αγάπη, και κάθε χωρισμός ή διαίρεσή της σε μια διαφορετική θεία ή ανθρώπινη αγάπη, να καθιστά ατελή τη χριστιανική  πίστη και συνεπώς ανάπηρη τη χριστιανική ζωή.

          Κεντρικό λειτουργικό παράγγελμα προς τους πιστούς, τους οδευτάς προς τα ενδότερα του μυστηρίου της Ευχαριστίας είναι το : «αγαπήσωμεν αλλήλους, ίνα εν ομονοία ομολογήσωμεν».

          Στη θ. Λειτουργία «μαθαίνουμε ν’ αγαπάμε. Δεν είναι συνωστισμός όχλου, αλλά περιχώρηση αγαπημένων προσώπων. Οι πάντες βρίσκονται μέσα στους πάντες. (Αρχιμ. Βασιλείου, Εισοδικόν)

          π. Μ. Καρδαμάκη