ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ΄ ΛΟΥΚΑ (του Ασώτου υιού ή του σπλαχνικού Πατέρα )Λκ.15,11-32

ΑΝΥΠΟΦΟΡΗ Η ΖΩΗ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ

            Εν ολίγοις

            Η ωραία παραβολή που ακούσαμε σήμερα στους Ιερούς Ναούς μας θεωρείται ως ο «μαργαρίτης» των παραβολών και «Ευαγγέλιο του ευαγγελίου».

            Κεντρική αλήθεια της παραβολής δεν είναι η μετάνοια του αμαρτωλού κατά την πατερικά αντίληψη και την άποψη των βιβλικών ερμηνευτών, αλλά η στοργική αγάπη του Θεού- Πατέρα προς τον αμαρτωλό άνθρωπο, είτε αυτός μοιάζει με τον μικρότερο είτε με τον μεγαλύτερο γιό. Γι’ αυτό και χαρακτηρίζεται ως παραβολή του εύσπλαχνου ή του στοργικού πατέρα κ. ο. κ.

            Στο πρώτο μέρος της παραβολής γίνεται λόγος για το νεώτερο γιό που ζητά  το μερίδιο από την πατρική περιουσία. Ο πατέρας σεβόμενος την ελευθερία του παιδιού του δεν αρνείται να του ικανοποιήσει το αίτημα. Έτσι ο νεώτερος γιός «συναγωγών πάντα απεδήμησεν εις χωράν μακράν ζων ασώτως».

            Η ζωή όμως της ασωτίας κάποια στιγμή φθάνει στο τέλος της. Η δύσκολη ζωή μακριά από το πατρικό σπίτι, τα αδιέξοδα καθώς και η ανάμνηση κυρίως της πατρικής αγάπης που υπέβοσκε στο υποσυνείδητο του, τον ωθούν να πάρει το δρόμο της επιστροφής και μετανοιωμένος υποβάλλει το αίτημα στον πατέρα του να τον δεχθεί όχι σαν παιδί του, αλλ’ ως δούλο.

            Ο πατέρας του που τον περίμενε, γιατί δεν τον είχε αποκληρώσει, μόλις τον είδε από μακριά να έρχεται σπεύδει να τον προϋπαντήσει, τον αγκαλιάζει, τον καταφιλεί και τον δέχεται χωρίς καμία προϋπόθεση. Του αρκεί που επέστρεψε στο σπίτι. Τον αποκαθιστά πλήρως και στήνει πανηγύρι για το γυρισμό του σφάζοντας το σιτευτό μοσχάρι για να χαρούν την  επιστροφή του. «ήρξαντο ευφραίνεσθαι».

            Φάνηκε σωτήρια η απόφαση που πήρε να επιστρέψει στο πατρικό του σπίτι και αυτό φανερώνει ότι η ζωή μακριά από το Θεό είναι ανυπόφορη.

            Αλλά την ανάγκη επιστροφής στο Θεό δεν την είχε μόνο ο Άσωτος  γιος. Την  έχουμε κι εμείς. Ως άνθρωποι αδύνατοι που ήμαστε απομακρυνόμαστε από την πατρική στέγη με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Όχι μόνο εσκεμμένα και ηθελημένα παίρνοντας το μέρος της ουσίας που μας χάρισε η αγάπη του Θεού  φεύγοντας σε μακρινή χώρα. Υπάρχουν κι άλλες περιπτώσεις που απομακρυνόμαστε από το Θεό. Λ. χ. τα καθημερινά μας παραστρατήματα, έστω κι ασυνείδητα, μας απομακρύνουν από την αγάπη του Θεού. Και γνωρίζουμε  πως το να είναι κανείς κοντά σ’ ένα  πρόσωπο που αγαπά, αν δεν έχει καλές σχέσεις μαζί του, είναι πολύ πιο βασανιστικό, από το να είναι μακριά απ’ αυτό.

            Συνεπώς όλοι μας που για οποιοδήποτε λόγο έχουμε  απομακρυνθεί από τον Θεό ή έχουν διαταραχθεί οι καλές σχέσεις μαζί Του, όλοι νοιώθουμε την ανάγκη να επιστρέψουμε σ΄ Αυτόν. Η ψυχή μας έχει απόλυτη ανάγκη ν’ αποκαταστήσει ομαλές σχέσεις με τον Θεό.

            Γι’ αυτό το «αναστάς πορεύσομαι προς τον Πατέρα μου» είναι κάτι που πολλές φορές πρέπει να το θέτουμε σ’ ενέργεια και μάλιστα σύντομα, χωρίς χρονοτριβή,  να παρουσιαζόμαστε  μπροστά στη θεϊκή αγάπη λέγοντας: « πάτερ, ήμαρτον». Συμβαίνει μάλιστα πολλές φορές να αισθανόμαστε μία ανεξήγητη θλίψη ή μελαγχολία και δεν μπορούμε να την εξηγήσουμε. Τότε είναι ανάγκη να ερευνήσουμε μήπως η αιτία βρίσκεται στη διατάραξη της ομαλής επικοινωνίας μας με τον Θεό. Κι’ αν υπάρχει κάτι τέτοιο τότε η λύση είναι μία: «πάτερ ήμαρτον». Και ο Θεός ως άρχοντας της αγάπης θα μοιράσει απλόχερα την αγάπη Του.

            Δεν υπάρχουν όρια επιστροφής προς τον Θεό. «οσάκις αν πέσεις έγειρε και σωθήσει». Γιατί δεν υπάρχει αμαρτία μεγαλύτερη από την αγάπη του Θεού.

            Ιδιαίτερα τώρα την περίοδο του Τριωδίου που έχει ορίσει η Εκκλησία μας ως περίοδο περισυλλογής, ασκήσεως και κάθαρσης από τα πάθη, είναι  ευκαιρία να εμβαθύνουμε στον εσωτερικό μας κόσμο με σοβαρότητα και ευθύνη. Ο δανειστής μας είναι γενναιόδωρος, κι όχι σαν τους σημερινούς δανειστές  που μας πιέζουν ασφυκτικά για τα δανεικά τους, κι όσο βαρύ κι αν είναι το λάθος μας δεν πρέπει να διστάζουμε ή ν’ αναβάλλουμε την επιστροφή μας .

            Ο μόσχος ο σιτευτός, η στολή η πρώτη, το χρυσό δακτυλίδι, η χαρά και η ευλογία,  μας περιμένει κάθε φορά που εμείς οι ίδιοι αποφασίζουμε να πραγματοποιήσουμε εκείνο το «αναστάς πορεύσομαι προς τον πατέρα μου».

             Όλοι μπορούμε να γνωρίσουμε τον πατέρα μας και την ιερή μας πατρίδα, γιατί Αυτός είναι η Ζωή και η επανανακάλυψη της χαμένης ανθρωπιάς μας. Η καταξίωση του ανθρώπου ως προσώπου επιτυγχάνεται μόνον  όταν υπάρχει πλήρης κοινωνία του ανθρώπου με τον Θεό, αλλά και τον συνάνθρωπο.

            Καλή Κυριακή

π. γ. στ.