ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΠΟΚΡΕΩ (της Κρίσεως) Ευαγγέλιο : 25, 31-46

ΠΩΣ ΚΡΙΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΣΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

          Εν ολίγοις

          Στην ωραία παραβολή της τελικής Κρίσης  που θα ακούσουμε στους ιερούς Ναούς μας ο Χριστός απαντά στο ερώτημα: ποιο είναι το μέτρο με το οποίο θα κριθούν οι άνθρωποι στο τέλος της ιστορίας. Και μας αποκαλύπτει ότι, επειδή ο Θεός είναι αγάπη χωρίς όρια αυτή θέτει και ως βασικό κριτήριο για να κρίνει τους ανθρώπους.

          Αυτό που δηλώνεται με σαφήνεια στο ευαγγελικό ανάγνωσμα είναι ότι η Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου θα γίνει, ενώ ο χρόνος της δεν δηλώνεται πουθενά. Σε άλλη  περίπτωση, όταν ρωτήθηκε ο Χριστός σχετικά από τους μαθητές του, είχε απαντήσει, ότι ο χρόνος της Β΄ Παρουσίας είναι στη σκέψη του Θεού-Πατέρα. Αυτό είναι μία σαφής απάντηση σε όσους κατά καιρούς- ιδιαίτερα στους Μάρτυρες του Ιεχωβά- που προσπαθούν να ορίσουν συγκεκριμένη ημερομηνία. 

          O Aπ. Παύλος στην ομιλία του στον Άρειο Πάγο ενώπιον των Αθηναίων, είχε βεβαιώσει, ότι «δεν παρέβλεψε τα χρόνια της άγνοιας, τώρα όμως απαιτεί από τους ανθρώπους σε κάθε τόπο να μετανοούν, γιατί καθόρισε μία μέρα που θα κρίνει την οικουμένη με δικαιοσύνη, μέσω ενός ανδρός που τον όρισε γι’ αυτό. Κι έδωσε βέβαια απόδειξη σε όλους, ότι αυτός θα είναι ο κριτής, ανασταίνοντάς τον από τους νεκρούς». (Πρ. 17,30-31)

          Με τον τρόπο αυτό ο Παύλος συνοψίζει την πίστη της Εκκλησίας για τη μέλλουσα κρίση του κόσμου από τον Ιησού Χριστό. Ως εκ τούτου καλούνται κατ’ αρχήν οι άνθρωποι να μετανοήσουν.

          Η αναγγελλόμενη Βασιλεία του Θεού και η κρίση του κόσμου είναι πραγματικότητα, η οποία νοηματοδοτεί την ύπαρξη του ανθρώπου και την ιστορία του. Η βεβαιότητα της Κρίσεως στηρίζεται στο γεγονός της Αναστάσεως του Χριστού από τους νεκρούς.

          Ο Απ. Παύλος αναφερόμενος στην τελική κρίση του κόσμου, λέγει ότι οι άνθρωποι «θα δώσουν λόγο σ’ Εκείνον που όπου να’ναι θα κρίνει ζωντανούς και νεκρούς» (Α΄ Πέτρ. 4,5). Σ’ αυτήν την τελική κρίση του κόσμου αναφέρεται ο Χριστός στο γνωστό ευαγγέλιο της Κρίσεως.

          Η παραβολή της τελικής Κρίσεως δεν μοιάζει με τις παραβολές που μέχρι τώρα έχουμε γνωρίσει, αλλά είναι διήγηση με ζωηρά παραβολικά στοιχεία. Ο Υιός του ανθρώπου θα έλθει με δόξα και μεγαλοπρέπεια, θα καθίσει στο θρόνο του συνοδευόμενος από τους αγίους Αγγέλους του και μπροστά του θα καθίσουν όλα τα έθνη.

          Η πρώτη εικόνα είναι παρμένη από την ποιμενική ζωή. Ο ποιμένας- Θεός, τα πρόβατα και τα ερίφια-οι άνθρωποι, ο Υιός του Ανθρώπου-ο Χριστός θα καθίσει στο θρόνο και θα τοποθετήσει δεξιά του τα πρόβατα και εξ ευωνύμων τα ερίφια.

          Οι εικόνες που περιγράφουν  την Κρίση είναι παρμένες από τη δικαστική ζωή (κριτές, αμοιβές, τιμωρίες) και βασιλική περιοχή (βασιλιάς, θρόνος, ακολουθία του).

          Θα πει στους άξιους: «Ελάτε οι ευλογημένοι από τον πατέρα μου να κληρονομήσετε τη βασιλεία που έχει ετοιμαστεί για σας».

          Θα πει και στους μη άξιους:  «Φύγετε από μπροστά μου καταραμένοι. Πηγαίνετε στην αιώνια φωτιά που έχει ετοιμαστεί για το διάβολο και τους δικούς του».

          Με ποιο κριτήριο γίνεται η Κρίση;

          Μέτρο και κριτήριο για όλους τους ανθρώπους θα είναι τελικά η α γ ά π η. Με αυτή θα κριθούν όλοι όσοι γνώρισαν το Χριστό και όσοι δεν τον γνώρισαν. Και η αγάπη αυτή θα δοκιμάζεται στα θέματα : της πείνας, της δίψας, της γυμνότητας, της προσφυγιάς, της αρρώστιας, της στέρησης της ελευθερίας- της φυλακής.

          Βέβαια ο καθένας  μας είναι ελεύθερος να επιλέξει τον τρόπο  που θα ζήσει. Ο τρόπος της ζωής του είναι εκείνος που κρίνει την ευτυχία ή τη δυστυχία του. Ο άνθρωπος υφίσταται τις συνέπειες των επιλογών του.

          Η λέξη «φωτιά» στη σημερινή ευαγγελική διήγηση σημαίνει την αιώνια δυστυχία  που θα νοιώθει κάποιος όταν από δικό του φταίξιμο χάσει για πάντα την σχέση του με τον Θεό. Από την άλλη πλευρά απολαμβάνει την ευτυχία που πηγάζει από τη συμμετοχή του στη ζωή του Θεού. Αυτός που τελικά αποφασίζει είναι ο ίδιος ο άνθρωπος (Ι. Δαμασκηνός).

          Οι εικόνες που χρησιμοποιεί ο Χριστός είναι συμβολικές και θέλουν να δείξουν τη μεγάλη ευτυχία ή τη δυστυχία που αισθάνεται ο άνθρωπος όταν είναι κοντά ή μακριά από το Θεό. Αυτό που τονίζεται στην περικοπή είναι ότι ο άνθρωπος θα κριθεί ανάλογα με το πώς έζησε και τι έκανε.

          Ο Θεός δεν «αμείβει» και δεν «τιμωρεί» κανέναν αφού όλους μας καλεί και μας θέλει κοντά του. Εμείς είμαστε που με τον τρόπο μας πλησιάζουμε ή απομακρυνόμαστε απ’ Αυτόν.

          Και πιο συγκεκριμένα στην παραβολή της Κρίσης φαίνεται ότι το κριτήριο που θα κριθούν οι άνθρωποι είναι η αγάπη που θα δείξουν έμπρακτα στους άλλους που ουσιαστικά απευθύνεται στον ίδιο το Χριστό. Χριστιανική αγάπη σημαίνει να ζω και να υπηρετώ τους άλλους ανθρώπους. Σ’ αυτό το επίπεδο κρίνεται η σχέση που έχουμε με το Θεό. Και οι Φαρισαίοι ήταν «καλοί» και «ηθικοί». Τους έλειπε όμως η αγάπη και η πλατιά καρδιά.

          Εκείνο που χρειάζεται είναι να συνειδητοποιήσουμε την προειδοποίηση του Χριστού για τη συντέλεια του κόσμου, όχι βέβαια για να φοβηθούμε, αλλά για να ζούμε εν μετανοία, γιατί μετά την Ανάσταση του Ιησού Χριστού προσεγγίζουμε προς τη εσχατολογική περίοδο. Το τέλος της ιστορίας και του κόσμου και η Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου πρέπει να μας προκαλεί χαρά και όχι φόβο, γιατί θα σημαίνει την αιώνια συνύπαρξη μας με τους Αγίους –φίλους του Θεού.   

Καλή Κυριακή

π.γ.στ.