Ο Αββάς Αντώνιος είπε:
«Εγώ δεν φοβάμαι τον Θεό, αλλά Τον αγαπώ.
Η τελεία
αγάπη έξω βάλλει τον φόβον».
Ο
Μ. Αντώνιος είχε μάθει ότι ο φόβος είναι μια ενέργεια που μας περιορίζει. Είναι
χρήσιμη στο βαθμό που βοηθά στην άσκηση της αποχής. Η αγάπη, αφ’ ετέρου, μας
επεκτείνει, μας ανοίγει στην άσκηση της νηστείας και του αυτοελέγχου για να
μοιραζόμαστε τη ζωή μας με τους άλλους και να θεραπεύουμε τις πληγές.
Η
εμπειρία της ερήμου είναι μία θεολογία και μία πνευματικότητα βασισμένη στην
αγάπη. Ο φόβος αρνείται το σώμα και τον κόσμο. Η αγάπη επιβεβαιώνει κάθε
λεπτομέρεια της ζωής μας και του κόσμου.
Ο
φόβος μαθαίνει να προσπερνάει τα
πράγματα. Η αγάπη μαθαίνει να μοιράζεται τα πράγματα. Ο στόχος στην έρημο ήταν
ακριβώς αυτός : να μάθει κανείς να αγαπά. Δε ήταν τόσο να μάθει ο ερημίτης να
εκτελεί εντυπωσιακούς άθλους νηστείας, αγρυπνίας ή αποχής. Η μόνη και έσχατη
απάντηση στον εαυτό μας, στους άλλους και στον Θεό είναι η αγάπη. Κάθε άλλη
απάντηση δεν είναι παρά μια παράγωγη διάσταση και μία δευτερεύουσα έκφραση της
πρωταρχικής πραγματικότητας της αγάπης.
Πηγή: π. Ι. Χρυσαυγής ,«Η
ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ ΔΑΚΡΥΩΝ»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου