ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΥΡΟΦΑΓΟΥ Ευαγγέλιο : Μτθ. 6, 14-16

Η ΤΡΙΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ

                   Εν ολίγοις

         

          Η περίοδος της προετοιμασίας των πιστών για την είσοδο της Μ. Τεσσαρακοστής φθάνει στο τέλος της. Περάσαμε το κατώφλι της πιο ιεράς περιόδου του εκκλ. Έτους. Η σημερινή Κυριακή της Τυροφάγου είναι το μεταίχμιο μεταξύ της προετοιμασίας και της έναρξης της Τεσσαρακοστής. Από τον μεγάλο κατανυκτικό Εσπερινό της Κυριακής αυτής αρχίζουμε τον καιρό της νηστείας και η Εκκλησία έρχεται να μας υπενθυμίσει το εκκλησιολογικό πλαίσιο τους όρους και τις προϋποθέσεις του αγώνα που θα επακολουθήσει από την επόμενη μέρα.

          Η χριστιανική πίστη ως γνωστό δεν μπορεί να μετρηθεί με μέτρα κοινωνικής συμβατικότητας. Υπερβαίνει τα ανθρώπινα μέτρα και καλούμαστε να αξιολογήσουμε με νέο βλέμμα τη ζωή και τις ανθρώπινες σχέσεις.

1.     Μακροθυμία – συγχωρητικότητα

Η ζωή μας πολλές φορές γίνεται μια αβάστακτη κόλαση γιατί κυριαρχείται από εχθρότητα και ατελείωτες παρεξηγήσεις σε σημείο που τις περισσότερες φορές αδυνατούμε να τις ξεπεράσουμε. Σήμερα ο Χριστός μας καλεί να γίνουμε μακρόθυμοι και συγχωρητικοί, για να γευτούμε κι εμείς τη συμπάθεια του Θεού. «Eάν μη αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, ουδέ ο πατήρ ημών αφήσει τα παραπτώματα υμών».   

          Η συμπεριφορά αυτή της συγχωρητικότας είναι παρεξηγημένη από πολλούς  και κατηγορούν  τον χριστιανισμό ως θρησκεία των αδύναμων και των φτωχών. Οι κατήγοροι αυτοί αδυνατούν να εννοήσουν την μεγαλοψυχία και την βαθειά κοινωνικότητα που αναπτύσσεται μεταξύ των ανθρώπων από μια τέτοια συμπεριφορά. Σκεφθείτε έστω για λίγο μια κοινωνία με εντάσεις και αγώνες συνεχών αντεκδικήσεων. Από μια τέτοια αλόγιστη και εγωιστική στάση αυτών που δεν έχουν έλεος, συγκατάβαση και μακροθυμία, που δεν μπορούν να συγχωρήσουν τους αντιπάλους τους, μόνο κόλαση μπορούν να δημιουργούν στον εαυτό τους και στους άλλους.

          Η ζωή των αγίων μας αναφέρει πολλά περιστατικά μεγαλοψυχίας και συγχωρητικότητας, σε σημείο που ένας γνωστός άγιος προστατεύει και συγχωρεί ακόμη και το φονιά του αδελφού του!

          Η νέα εν Χριστώ κοινωνία ζει σε άλλο κόσμο που φιλοδοξεί να μεταβάλει την εχθρότητα σε κοινωνία αδελφωμένων ανθρώπων. Πράγματι! Ποιος θα τολμούσε να ζητήσει  συγχώρηση από το Θεό για τον εαυτό του, όταν ο ίδιος αδυνατεί να συγχωρέσει τον αδελφό του; 

2.     Η νηστεία

Από αύριο η Εκκλησία προσκαλεί τους πιστούς σ’ ένα στάδιο πνευματικών αγώνων. Πολλές φορές, ιδιαίτερα σήμερα, που έχουμε καλομάθει στη ευμάρεια και την απόλαυση, έχουμε την τάση να παραθεωρούμε τον ασκητικό χαρακτήρα της ορθόδοξης πνευματικότητας, Η πνευματική ζωή πάντοτε συνοδεύεται από πνεύμα θυσίας και αυταπάρνησης, κάτι που δυσκολεύει τον σύγχρονο άνθρωπο.

          Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της νηστείας.

          Η νηστεία είναι ένα μέσο εγκράτειας και συγχρόνως μία δυνατότητα για κοινωνικό έργο, για έκφραση αγάπης προς τον συνάνθρωπο. Οι περισσότεροι σήμερα γελούν όταν γίνεται λόγος για νηστεία. Κι όμως η ορθόδοξη Εκκλησία έχει συνδέσει την προσευχή και την νηστεία με την ουσία της ορθόδοξης ευσέβειας. Οι άγιοι ήταν όλοι άνθρωποι προσευχής και νηστείας. Είναι ίσως δικαιολογημένος ο γέλως όταν πρόκειται για κάποια «καρικατούρα της νηστείας», όχι όμως όταν πρόκειται για την νηστεία καθ’ εαυτή. Το να στερούμε τον εαυτό μας από την ικανοποίηση ορισμένων επιθυμιών του, αυτό είναι μια άσκηση απαραίτητη για τον αγώνα του πιστού κατά του κακού.

          «Η νηστεία δεν είναι άρνηση της ζωής ή των ικανοποιήσεων της. Είναι μόνο προσωρινή στέρηση με σκοπό την άσκηση του εγώ και την ενδυνάμωσή του για ψηλότερες κατακτήσεις μέσα στη ζωή. Η νηστεία δεν είναι άρνηση, είναι θέση».

          Ακόμη η νηστεία δεν  είναι επιλογή κάποιου υγιεινού διαιτολογίου, αλλά αφορά βασικά την άσκηση του πνευματικού  ανθρώπου, διδάσκει την εγκράτεια και την αυτοκυριαρχία. Η άσκηση και η νηστεία βοηθάει τον αγωνιζόμενο για την κατάκτηση της σωφροσύνης.

3.     Ο επίγειος θησαυρισμός

Το τρίτο σημείο της σημερινής τριλογίας έχει σχέση με τον επίγειο θησαυρισμό, γιατί πολλές φορές ο άνθρωπος δένεται με κοσμικές χαρές και αισθάνεται μία ιδιαίτερη επιθυμία και μανία ν’ αυξάνει τα υλικά αγαθά του. Υποδουλώνεται στα πράγματα και τα χρήματα, τα θεοποιεί και λατρεύει τα κτίση παρά τον κτίσαντα. Καταντά ειδωλολάτρης.

          Ο Χριστός σήμερα με ρεαλιστικό τρόπο μας προτρέπει να μην κατεχόμαστε από τη μανία του πλουτισμού και της προσκόλλησης σε πρόσκαιρα πράγματα, γιατί αυτά δεν έχουν διάρκεια ούτε και σταθερότητα λόγων συχνών κοινωνικών- οικονομικών αλλαγών, γιατί αποπροσανατολίζουν τον άνθρωπο από τον κύριο σκοπό της ζωής του.

          Όλα ξεκινάνε από το ερώτημα: πού βρίσκεται ο θησαυρός του ανθρώπου; Γιατί η καρδιά μας βρίσκεται εκεί οπού και ο θησαυρός μας, όπως λέγει ο Κύριος. Και η απόκλιση εδώ γίνεται πιο εύκολα, γιατί συνδέεται άμεσα με την καθημερινή μας πράξη.

          Θησαυρός είναι αυτό που θεωρούμε πολύτιμο, αυτό που κυνηγάμε με το μόχθο και τον κόπο μας. Τις περισσότερες φορές υποτασσόμαστε σ’ αυτό τη θησαυρό και τα πρόσωπα που μας περιβάλλουν. Τα πρόσωπα  υπηρετούν τα πράγματα και όχι τα πράγματα τα πρόσωπα, όπως θα ήταν πιο σωστά, ακόμη και από καθαρά ανθρώπινη άποψη.

          Η Μ. Τεσσαρακοστή που αρχίζει αύριο είναι μία ευκαιρία πνευματικής ανασυγκρότησης και μετάνοιας. Η συγχωρητικότητα που μας διδάσκει ο Χριστός πρέπει να εμπνέει κάθε ανθρώπινη σχέση μας. Η νηστεία πρέπει να γίνει εργαλείο απελευθέρωσης από τα δεσμά της κοσμικής νοοτροπίας και η έναρξη της ουσιαστικής ελευθερίας του ανθρώπου από κάθε τι που τον κρατά δέσμιο. Και τέλος η καρδιά μας δεν πρέπει να απορροφάται από τους επίγειους θησαυρισμούς παντός είδους, αλλά να παραδίδουμε με εμπιστοσύνη τον εαυτό μας στην αγάπη και την πρόνοια του Θεού.  

          Καλή Σαρακοστή

          π. γ. στ.