Η ευλογία της Νοεράς προσευχής

Κατακαμπτόμενος ἀπό τό βάρος τῶν πολλῶν μου ἁμαρτιῶν, κλίνω

γόνυ ψυχῆς καί σώματος, προσπίπτω ἐνώπιόν Σου, Κύριε, κρούω

τήν θύραν τῶν θείων Σου οἰκτιρμῶν καί παρακαλῶ νά ἐλεήσης τήν

ψυχή μου, πού τώρα δέεται ταπεινά πρός Σέ.

Πῶς νά Σ’ εὐχαριστήσω, γλυκύτατέ μου Κύριε, καί πῶς νά

ἐκφράσω τά αἰσθήματα τῆς καρδίας μου, τήν ὁποία Ἐσύ παρηγορεῖς

καί στηρίζεις εἰς τόν ἀγῶνα της!

Εὑρίσκομαι εἰς αὐτήν την γλυκυτάτην ὥραν τῆς προσευχῆς καί αἰσθάνομαι ὅτι Ἐσύ κατευθύνεις τήν ψυχήν μου. Ἐγώ τό Ὄνομά Σου μόνο προφέρω καί λέγω τό ἆσμα τῆς ψυχῆς μου, τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με».

Μόνο πού αὐτό λέγεται ἀβίαστα, ὄχι μηχανικά. Ἡ ψυχή χρησιμοποιεῖ

τόν τρόπο τῆς λειτουργίας τῆς καρδιᾶς καί μέ τόν ρυθμό αὐτό ζωογονεῖταικαί ἀναπνέει πνευματικά, προφέροντας τό γλυκύτατόν Σου Ὄνομα αὐθόρμητα καί ἀβίαστα. Καί ἡ προσευχή μου γίνεται τρόπος ζωῆς καί φυσική κατάστασις τῆς ψυχῆς.

Αἰσθάνομαι ἔντονα τήν παρουσία Σου, Κύριε, καί μέ κάθε λόγο τῆς εὐχῆς ὅπου νοερά λέγεται, Ἐσύ ρίπτεις ἕνα πνευματικό ψίχουλο μέσα εἰς την καρδίαν μου καί χορταίνεις τήν πνευματική μου πεῖνα. Ἀκόμη σταλάζεις μιά σταγόνα ἰαματική τοῦ θείου Σου ἐλέους καί τήν δίψα μου τήν πνευματική πληρώνεις κατά τήν χωρητικότητα καί καθαρότητα τοῦ σκεύους τῆς καρδίας μου. Κατανοῶ πολύ καλά τόν μακαρισμόν: «μακάριοι οἱ πεινῶντες καί διψῶντες τήν δικαιοσύνην, ὅτι αὐτοί χορτασθήσονται» (Ματθ. ε´ 6). Ἔτσι περνοῦν ἀπό τήν ψυχήν μου ὅλοι οἱ μακαρισμοί, ὅπου ἐδίδαξες Κύριε, εἰς τό ὄρος τῶν μακαρισμῶν εἰς τήν Γαλιλαία.

Κοσμοπόθητε Κύριε, ἡ προσευχή μου μέ ἑνώνει μαζί σου καί ἡ ψυχή μου ἀνήκει εἰς Σέ˙ γίνεται ἰδική σου πνοή. Καί ἐρωτῶ τώρα τήν ψυχή μου: Τί εἶναι ἄραγε ἡ προσευχή;

Καί ἡ ἀπάντησις ἔρχεται μόνη της.

Προσευχή εἶναι ἡ αἴσθησις τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ. Εἶναι αἴσθησις και ζωή ἐν Θεῷ. Εἶναι ἡ αἰώνιος ζωή.

Αὐτή δέν θά εἶναι καί ἡ διαγωγή τῶν ψυχῶν εἰς τήν Βασιλείαν τῶν

Οὐρανῶν; Ἡ αἰώνιος δοξολογία τοῦ Ἁγίου Θεοῦ ὑπό τῶν ἁγίων ἀγγελικῶν Ταγμάτων καί ὅλων τῶν Ἁγίων.

Οἱ Ἄγγελοι ποτέ δέν ἠμποροῦν νά διακόψουν τήν δοξολογίαν. Καί ἐμεῖς οἱ χοϊκοί ἄνθρωποι διά τοῦτο ἔχομεν τήν ἀποστολικήν ἐντολήν νά εὐχώμεθα ἀδιαλείπτως, διά νά ζοῦμε ἀγγελικά καί εἰς τόν ἐπίγειον τοῦτον κόσμον καί νά προγευώμεθα τά ἀγαθά τῆς οὐρανίου μακαριότητος.

Ὤ γλυκυτάτη ὥρα τῆς προσευχῆς! Ὤ εὐλογία ἁγιωτάτη τοῦ οὐρανίου

Πατέρα μας! Πῶς ἐνσταλάζει εἰς τήν καρδίαν μας τήν δρόσον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος!

Αἰσθανομένη ἡ ψυχή τήν παρουσίαν τοῦ Θεοῦ εἰσέρχεται εἰς τήν

σφαῖραν τῆς αἰωνιότητος καί ἁπλώνεται παντοῦ καί εὔχεται γιά ὅλον τον κόσμο μέ χαρά καί δύναμι. Καί τό κυριώτερο, ὅτι ὁ Ἅγιος Θεός, ὁ Θεάνθρωπος Κύριος, ὁ γλυκύτατος καί πράος καί ταπεινός Ἰησοῦς δέχεται και ἀκούει αὐτήν τήν προσευχήν.

Ἔτσι ἡ προσευχή γίνεται εὐεργέτις ὅλης τῆς ἀνθρωπότητος. Καί μέ τό

μέτρον τῆς προσευχῆς μας ὁ Θεός ρυθμίζει τήν ἱστορίαν τοῦ κόσμου. Αὐτό εἶδε καί ὁ Ἰωάννης ὁ Θεολόγος εἰς τήν Ἀποκάλυψιν. Ἄγγελος Κυρίου μεταφέρει τίς προσευχές τῶν ἁγίων εἰς τήν φιάλην τῶν ἀρωμάτων καί τις καταθέτει ἐμπρός εἰς τόν θρόνον τοῦ Θεοῦ (Ἀποκ. η´ 4).

Αἱ προσευχαί τῶν ἐν οὐρανοῖς ἁγίων ψυχῶν καί τῶν ἐπί γῆς ἀγωνιζο-

μένων Χριστιανῶν ἀναγκάζουν τόν Ἅγιον Θεόν νά μακροθυμῆ διά τάς ἁμαρτίας μας καί νά εὑρίσκη τρόπους σωτηρίας καί μετανοίας, διά νά μᾶς ὁδηγήση εἰς τήν Βασιλείαν Του.

Ἀπερίγραπτε, ἀνεξιχνίαστε, ἀκατάληπτε καί μακρόθυμε Κύριε, ἡ καρδία μου ἐθερμάνθη καί ἐπληγώθη ἀπό τήν ἀγάπην Σου. «Ἐθερμάνθη ἡ καρδία μου ἐντός μου, καί ἐν τῇ μελέτῃ μου ἐκκαυθήσεται πῦρ» (Ψαλ. 38, 4).

Ἀπορῶ, Κύριε, πῶς Ἐσύ, τόν ὁποῖον ἀνυμνοῦν ἀκαταπαύστως τά οὐράνια ἀγγελικά Τάγματα, κλίνεις τό οὖς σου καί ἀκούεις καί τούς ἰδικούς μας ἁμαρτωλούς ψιθυρισμούς;

Δόξα τῇ συγκαταβάσει Σου καί τῷ θείῳ ἐλέει Σου, Πολυεύσπλαγχνε Κύριε.

Χοϊκή χειρ αμαρτωλού μοναχού μ.

(+Μάρκελλος μοναχός Καρακαλληνός)

Μεσονύκτιον τῆς 2ας Μαρτίου,

τῆς πρώτης ἀγρυπνίας ἐν τῷ κελλίῳ τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς.

Πηγή: Περιοδικό  "Η Δράση μας", Φεβρουάριος 2014