Μετά τη αποστολή
της οικογένειας και της Εκκλησίας δεν υπάρχει σπουδαιότερη αποστολή από το
έργο και την αποστολή του Σχολείου δηλ.
του δασκάλου. Ειδικότερα όσον αφορά εμάς τους Έλληνες, ο δάσκαλος θα διδάξει τα
παιδιά μας ποιων προγόνων είναι παιδιά και τι οφείλουν και αυτά να γίνουν. Θα
ξυπνήσει μέσα τους τις αρετές της φυλής μας. Θα τους ανοίξει τα μάτια προς την
σοφία και τη γνώση, θα τους μορφώσει χαρακτήρα και ήθος χριστιανικό. (Αυτό
τουλάχιστον έκαναν οι παλαιότεροι δάσκαλοι). Διότι αυτή είναι η μεγάλη μας
κληρονομία και τα γνωρίσματα της φυλής μας. Είμαστε Έλληνες χριστιανοί
ορθόδοξοι. Ο δάσκαλος είναι λαμπάδα, που καίεται και δαπανά τον εαυτό του.
Λύχνος, που φωτίζει όσο καίει από το λάδι του, έτσι όπως το είπε ο Κύριος για
τον Πρόδρομο, ότι εκείνος ήταν ο λύχνος «ο καιόμενος και φαίνων».
Ειδικότερα ο Έλληνας δάσκαλος είναι εκείνος που εμπνέει
τον ενθουσιασμό της ψυχής του στις ψυχές των ελληνοπαίδων, που μεταγγίζει από
την καρδιά, το αίμα της ελληνικής πίστεως στις καρδιές των μαθητών του, που
μεταδίδει τη φωτιά των αισθημάτων και των ιδανικών του ελληνικού έθνους από τις
γενιές που φεύγουν στις γενιές που έρχονται.
Τέτοιοι υπήρξαν πάντοτε και ευχόμαστε να είναι οι Έλληνες δάσκαλοι, για
ν’ αξίζουν την ευγνωμοσύνη του έθνους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου