«Μπορούμε να πούμε ότι δεν υπάρχουν χαρισματούχοι, αλλά
γίνονται, γεννώνται διαρκώς. Δεν πήραν κάποτε ένα χάρισμα ως ιδιότητα στατική,
αλλά δέχονται μια ευλογία που τους
χαρίζεται διαρκώς. Είναι αυτοί που συνειδητοποιούν την έσχατη αδυναμία του
ανθρώπου και την αγαθότητα του Θεού. Βλέπουν όλους τους άλλους καλούς και
καθαρούς. Θεωρούν τον εαυτό τους «υποκάτω πάσης της κτίσεως». Δέχονται τα
χαρίσματα της έσωθεν αναπαύσεως και του
φωτισμού. Δεν τα θεωρούν δικά τους κατορθώματα ούτε αξιοποιήσιμες δυνατότητες,
για να αυξήσουν το κύρος τους υποτιμώντας τους άλλους.
Εκπλήσσονται
από την άφατη αγάπη του Θεού, και αυθορμήτως τα αποδίδουν, τα επιστρέφουν
αμέσως στον Δωρεοδότη. Και αυτό τους καθιστά άξιους να δέχωνται συνέχεια νέα
χαρίσματα, μεγαλύτερα, πάναγνα, πνευματικά, ευλογούντα τα σύμπαντα. Και αυτοί
εξακολουθούν να μην έχουν καμία ιδέα για τον εαυτό τους, Έχουν μεγάλη ιδέα για
τον Θεό.
Μόλις φανεί ότι ο κόσμος τους τιμά, παραξενεύονται,
δυσανασχετούν, συστέλλονται. Και κρύβονται, είτε στην έρημο είτε πίσω από το
παραπέτασμα κάποιας πλαστής μωρίας και
σαλότητος. Ζουν, παρακολουθούν και συμβάλλουν στην κυκλοφορία του αίματος και
της χάριτος μέσα στο σώμα της εκκλησιαστικής κοινότητος…
Ένας χαρισματούχος ιερομόναχος, εξομολόγος, έζησε στις
μέρες μας. Τον είχε προικίσει ο Θεός με ένα θαυμαστό χάρισμα πνευματικής
διακρίσεως. Γνώριζε τι συμβαίνει στην ψυχή του εξομολογουμένου. Έβλεπε όλη τη
ζωή, από τότε που γεννήθηκε μέχρι τη στιγμή της εξομολογήσεώς του. Έβλεπε τον
τόπο που έζησε και την πνευματική κατάσταση όλων των μελών της οικογενείας του.
Στην εμφάνιση και τη συμπεριφορά του ήταν ένας άνθρωπος απλός και συνηθισμένος,
χωρίς καμία ιδιαίτερη λάμψη. Ήταν ένας κρυμμένος θησαυρός. Το χάρισμα που είχε
το χρησιμοποιούσε αθόρυβα και διακριτικά, μόνον όταν χρειαζόταν να βοηθήσει
κάποιον. Να του δώσει θάρρος στον αγώνα του, να του πει πόσο ο Θεός τον αγαπά.
Το πέρασμά του από τούτη τη ζωή ήταν μια πνοή Θεού. Ένα
παιδικό, αγγελικό χαμόγελο, που χαροποιούσε
και συμφιλίωνε όλους. Όταν πλησίασε το τέλος του, το προγνώρισε. Και
έδωσε παραγγελία στα πνευματικά του τέκνα να ψάλλουν το εξόδιον του μόνο στους
πατέρες της σκήτης. Και μετά την ταφή του να κοινοποιήσουν στους πολλούς την
κοίμησή του. Για την εκταφή του παρήγγειλε να την κάνουν μετά από τρία χρόνια
μόνοι τους. Να πάρουν τα οστά του και να τα μεταφέρουν στο δάσος της Κερασιάς,
και να τα κρύψουν σ’ ένα μέρος που ούτε οι ίδιοι να ξέρουν που βρίσκονται. Έτσι
κι έγινε. Αλλά τώρα πιο ζωογόνα φανερώνεται η χάρις του να πνέει και να φωτίζει
παρακλητικά όλον τον κόσμο που αγάπησε…..» .
(Πρόκειται για τον
όσιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη)
Αρχιμ. Βασιλείου, «Φως
Χριστού φαίνει πάσι»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου